Εν λευκώ, Mayaken - Δεν έχουν κατανόηση

Στίχοι / Ερμηνεία: Εν Λευκώ / Mayaken
Μίξη/Mastering/Παραγωγή: Εν λευκώ
-
Στίχοι:
-
τι να μας κανουνε δυο ζευγη απο χερια αφου οτι πιασουνε μονιμα καταστρεφουνε, σε γρηγορο ρυθμο..
πως το διαολο θα αγγιξω αν δεν μπορω να φανταστω.. και το παρον μοιαζει σαν τραπουλα που καθε φύλλο της απαριθμώ, απ τον θυμο ειμαι πια σιγουρος πως μονος υπευθυνος ειμαι εγω.. κι αυτο γιατι απλως καταφερα και τα φερα βολτα απο μενα μεσα να δω, ο μεγαλυτερος μου φοβος ητανε ποτε να μην σε ξαναδω, κι απο τοτε φοβαμαι που θα εισαι εδω! σε καθε ερωτηση για απαντηση ενα ερωτηματικο, ρε συ να πω; για ποια αναρτηση; για μενα η κατακριση που ριχνετε, ειναι ολη η διακριση να βλεπω τι εχετε μεστο βυθο σας γαμημενοι.. για παντα μαζι και για παντα ξενοι.. για να ξεχωρισεις κατι πρεπει πρωτα να σαι απ εξω ομως αυτο μεσα στο εγω σου δεν συμβαινει.. μην καταπιεσεις τιποτα και απλως μιλα ανοιχτα, γιατι αν μου κλεισω την καρδια θα νιωθεις 2 φορες καταπιεσμενη.. οτι γεννιεται καποια μερα θυμαται πως κι ανασα του ακομα ειναι ικανη στο να πεθαινει.. αυτο ειναι μαθημα στα αληθεια που σου μενει, μα δεν μενει, η κυτταρικη μου μνημη γραφει εν τελει, οχι οσα θα θυμοταν μα οσα ξερει κι ειναι κατι.. που ακομα αναρωτιεμαι κατι νυχτες αν η αγαπη για πραξη οφελει στην λεξη αναγκη, μα ειναι ματια που δεν βλεπουν, κι ειναι πνευμονες που τρεχουν .. κι ας εχουν την αγαπη.. δεν εχουν κατανοηση οποτε τιποτα δεν εχουν.. τεταρτο πατωμα!
-
εμεις γεμιζουμε τους παντες κι ας μην εχουμε,
καρδια νιωθει κι φερεται ο εγκεφαλος γι αυτην,
μην εμπιστευεται,
γιατι χρονια πλανευεται
στο ψεμα που μας κρεμασε,
στην νυχτα που μας γεννησε,
την μνημη ως το ξημερωμα που μονο πικρες κερασε,
πως γερασε, τοσο γρηγορα μεσα του,
βγηκε στο φως το τερας που του δειξε την αληθεια;
κι αν δεν ετρωγε τα ρουχα του, δεν θα πιανε με το στυλο τα χερια του,
τι να πει, παραμυθια;
μην κρεμεσαι απ' τα χειλη μου, δεν ειμαι εγω για στολισμα καρδια μου,
εχω βαρος ηδη πανω την μιλια μου,
τα ψυχολογικα μου,
τους ανθρωπους που μου βγαζουν με τον οσο απο τα συναισθηματα τους,
χανουν καπου
οπως κι γω,
κι το χειμωνα μονο τρυπες στην καρδια πως να αισθανθω, εδω πνιγομαι στο νερο,
κι ας ειναι κουταλια, γαμω,
ενω μου φαινεται πλημμυρα που ουτε καν να κολυμπησω, δεν μπορω,
δεν το μαθαμε,
γιατι σε ξενους χωρους, ολοι ξενοι, κι ας ημουν αυτος που παντα θα σε ακουγε,
γιατι χτυπας με δυναμη
κι αυτο ειναι που τους χαλαγε,
συναθρωπε, ποσο ακομα να θελεις για να νιωσεις λιγο ανθρωπος, το συν που σου πλασαρανε σε τσακισε,
τι κι αν με ενιωσε ή αν το βλεμμα μου σε τραβηξε
ποιος διαλογος να πεισει; εδω δυο χερια να σε πιαναν,
θα 'ταν λυση,
διοτι χανουμε την γη κατω απ' -τα ποδια μας-
που οι δρομοι πια τα φαγανε,
οι χειμωνες που δεν σπασαμε,
κι τα αδερφια που κλαψανε,
τα νιατα μας τα σταξαμε, σε τοιχους και σε γραπτα να μας θαψουνε
θα σκαψω ειπα την γη που με βυθιζει,
απο τον κοσμο να αποδρασουμε,

μα ειναι ματια που δεν βλεπουν οτι πρεπει μα ο,τι θελουν να κρατησουν,
πνευμονια που απο την αγαπη ανθιζουν,
κι ας καπνιζουνε να βρουν οσα μας λειψουν
ειναι πτωματα, τις νυχτες που γρυλιζουν, να σε αγγιξουν,
-
μα ειναι λεξεις που δεν λες, οσο το θες κι μουρμουριζουν,
πισω απο τα παραθυρα, θανατο σχηματιζουν,
φωνες πισω απτο γκριζο που δεν βλεπεις στο τετραγωνο
που οι ψυχες μας πασχιζουν,
με σκοινια να αποφυγουν,

ισως δεν εχουν κατανοηση,
ισως δεν εχουν καν την προθεση την αγαπη να δειξουν
οποτε, τιποτα δεν εχουν τιποτα δεν εχουν να σου δειξουν
δεν εχουν δεν εχουν,
ισως δεν εχουν κατανοηση
ή την αγαπη να σου δειξουν,
οποτε τιποτα δεν εχουν, τιποτα δεν εχουν να σου δειξουν...