Ο αγώνας του δάσους - Γιάννης Γιοκαρίνης ft. Rhythm Blast

Από τη συλλογή παιδικών τραγουδιών της Ηλιάνας Φιλέα "Το βαλς του σκαντζόχοιρου" που κυκλοφορεί σε εικονογραφημένο βιβλίο με CD από τις εκδόσεις Susaeta.

Στίχοι: Ηλιάνα Φιλέα
Μουσική: Γεράσιμος Παπαδόπουλος
Ενορχήστρωση: Γιώργος Πατεράκης
Ερμηνεία: Γιάννης Γιοκαρίνης

Εικονογράφηση: Φωτεινή Τίκκου
Φωτογραφία: Γιάννης Μαργετουσάκης
Γραφιστική επιμέλεια: Σοφία Μπράιλα

Τους Rhythm Blast αποτελούν οι:
Κωνσταντίνος Ζώτος (πιάνο)
Νίκος Κουρομιχελάκης (ηλεκτρική κιθάρα)
Γιώργος Αθανασίου (κοντραμπάσο)
Τίμος Δαμόπουλος (ντραμς)

Συμμετέχουν επιπλέον οι μουσικοί:
Τάσος Γουσέτης (βιολί)
Γιάννης Καΐκης (τρομπόνι)
Λεωνίδας Μαλάκης (κλαρίνο)
Μιχάλης Διακογιώργης (κρουστά)
Εύα Λαύκα (φωνητικά)

Μίξη: Γιάννης Σκανδάμης
Mastering: Αποστόλης Σιώπης
Διεύθυνση παραγωγής: Hλιάνα Φιλέα
Βοηθός παραγωγής: Γεράσιμος Παπαδόπουλος

Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο στούντιο DNA Lab στο Γαλάτσι, με ηχολήπτη τον Γιάννη Σκανδάμη.

Στίχοι:

Σαν έφυγε ο χειμώνας στήθηκε ένας αγώνας.
Τα ζώα καταφθάνουν και διατάσεις κάνουν,
μαζί και μια χελώνα που πήγαινε κούτσα, κούτσα, κούτσα...

Σε μια γραμμή σταθήκαν κι αγριοκοιταχτήκαν.
Στου πιστολιού τον κρότο, να, το λιοντάρι πρώτο!
Και, τέλος, η χελώνα που πήγαινε κούτσα, κούτσα, κούτσα...

Το φίδι ξεγλιστράει, για το χρυσό ορμάει.
Πιο πέρα το λιοντάρι βρυχάται με καμάρι - δεν έπαιρνε χαμπάρι.
Και, τέλος, η χελώνα που πήγαινε κούτσα, κούτσα, κούτσα...

Μα ο λαγός αρχίζει γοργά να ξεχωρίζει.
Πίσω μένει το φίδι, κατάρες ψιθυρίζει.
Το λεοντάρι τρέχει κι ας μην πολυαντέχει.
Και, τέλος, η χελώνα που πήγαινε κούτσα, κούτσα, κούτσα...

Η αλεπού η πονήρω ξεπρόβαλε στον γύρο.
Και ο λαγός πεισμώνει, αρχίζει να γκαζώνει
αφήνοντας το φίδι με σηκωμένο φρύδι.
Το λεοντάρι σκάει, για τις κερκίδες πάει.
Και, τέλος, η χελώνα που πήγαινε κούτσα, κούτσα, κούτσα...

Μια ανάσα πριν το τέλος μ' ένα μονάχα σκέλος
προβάλλει το ελάφι κι όλα πήγανε στράφι.
Η αλεπού η πονήρω φωνάζει: "Θα σε δείρω!"
Και ο λαγός χτυπιέται, την ήττα του αρνιέται.
Το φίδι αλληθωρίζει κι αναψοκοκκινίζει.
Στην άκρη το λιοντάρι πεσμένο στο χορτάρι.
Και, τέλος, η χελώνα που πήγαινε κούτσα, κούτσα, κούτσα...

Μα πιάνει καταιγίδα και φεύγουνε βολίδα
να πάνε να κρυφτούνε, στην τρύπα τους να μπούνε.
Αφήνουν τον αγώνα, μα μένει η χελώνα.
Δεν γίνεται μουσκίδι, κερδίζει το παιχνίδι!
Αφού τα άλλα ζώα, βρε, γίνανε λούτσα, λούτσα, λούτσα...