Vielleicht ist Andros das Bestgehütete Geheimnis • Ίσως η Άνδρος είναι το καλύτερα κρυμμένο μυστικό

Das schmucke Städtchen Andros - Chóra nimmt eine lange Felszunge ein, die sich zwischen zwei Strandbuchten weit ins Meer hinaus streckt. Die auf dem Felsrücken verlaufende Hauptgasse wird in ihrer oberen Hälfte von zahlreichen guten Geschäften, Cafés und zwei kleinen Hotels gesäumt. An der unteren Hälfte findet man hingegen fast nur noch klassizistische Wohnbebauung. Zwischen beiden Hälften ist ein altes Stadttor gerade noch zu erkennen. Dieses Kamára-Tor bildete den Eingang zum schon im Mittelalter besiedelten Kástro-Viertel. An dessen Spitze führt eine schmale, nur von Mutigen zu bewältigende Brücke hinüber zur Ruine einer winzigen venezianischen Festung.
Das ebenfalls von Reedern finanzierte und 1981 eröffnete Archäologische Museum besitzt nur regionale Bedeutung; Die kleine Kirche Panagia Thalassini ist auf dem Felsen erbaut. Bis auf eine Treppe, die den Felsen mit dem Festland verbindet, ist sie von Meerwasser umgeben. Der Überlieferung nach beschützt die Jungfrau Thalassini zusammen mit dem Heiligen Nikolaus die Seereisenden.
Die Natur strotzt vor grüner Kraft. Olivenberge, Platanen, kräftige Zipressen und Obstbäume, die von vielen Quellen und kleinen Wildbächen durchzogen werden.
Pitrofós, Messariá, Ménites.
Mit Dutzenden atemberaubenden Aussichten, luxuriöse Tälern, kunstvoll gestapelten Steinmauern und alte Brücken, schönen Dörfern, die zum Teil unbarmherzigen Winden des "Meltémi" ausgesetzt werden und einer reichen Geschichte erfüllt Andros die verschiedensten Ansprüche ihrer Besucher und begeistert sie dabei mit einer rätselhaften Vielfältigkeit.
Zum Reiz der überwiegen schönen Landschaft tragen die Trockensteinmauern ganz erheblich bei. Sie überziehen die Hänge kreuz und quer. Aus der Ferne wirken sie wie hintereinander gestaffelte, völlig bizarre Reihen prähistorischer Menhire. Sie splittern die Hänge in Tausende von Parzellen auf. Sie grenzen nicht nur Grundstücke voneinander ab, sondern sollen auch das Abschwemmen von Ackerkrume verhindern und – zusätzlich mit stacheligem Gestrüpp verkleidet – das Vieh des Eigentümers sicher umschließen. Sinn für Ästhetik war wohl kaum der Grund für ihre einzigartige Schönheit: Schieferplatten lagen genug herum oder waren ganz leicht zu brechen. Sie in die Mauern einzufügen, ersparte den Bauern die Kleinarbeit mit anderen Steinen.
Η όμορφη πόλη της Άνδρου, Χώρα, καταλαμβάνει μια μακρά γλώσσα βράχου που απλώνεται μακριά στη θάλασσα ανάμεσα σε δύο παραλιακούς κόλπους. Το πάνω μισό του πεζόδρομου, που εκτείνεται κατά μήκος της κορυφογραμμής, είναι γεμάτο με πολλά καλά καταστήματα, καφέ και μικρά ξενοδοχεία. Στο κάτω μισό υπάρχουν σχεδόν μόνο νεοκλασικά κτίρια κατοικιών. Μία παλαιά πύλη της πόλης φαίνεται σχεδόν ανάμεσα στα δύο μισά. Αυτή η πύλη - Καμάρα αποτελούσε την είσοδο της συνοικίας Κάστρου, η οποία κατοικήθηκε ήδη από τον Μεσαίωνα.
Στο κάτω άκρος, μια στενή γέφυρα, την οποία μπορούν να διασχίσουν μόνο οι γενναίοι, οδηγεί στα ερείπια ενός μικροσκοπικού ενετικού φρουρίου.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο επίσης χρηματοδοτήθηκε από πλοιοκτήτες και άνοιξε το 1981, είναι περιφερειακής σημασίας. Το εκκλησάκι της Παναγίας της Θαλασσινής είναι χτισμένο πάνω στο βράχο. Περιβάλλεται από θαλασσινό νερό εκτός από μια πέτρινη σκάλα που συνδέει τον βράχο με την ηπειρωτική χώρα. Σύμφωνα με την παράδοση, η Παναγία Θαλασσινή προστατεύει τους θαλάσσιους ταξιδιώτες μαζί με τον Άγιο Νικόλαο.
Η φύση ξεχειλίζει από πράσινη δύναμη. Ελαιώνες, πλατάνια, έντονα κυπαρίσσια και οπωροφόρα δέντρα, που διασχίζονται από πολλές πηγές και μικρούς χειμάρρους.
Πιτροφός, Μεσσαριά, Μένητες.
Με δεκάδες εκπληκτικές παραλίες, όμορφες θέες, πολυτελείς κοιλάδες, περίτεχνα στοιβαγμένους πέτρινους τοίχους και αρχαία γεφύρια, όμορφα χωριά, μερικώς εκτεθειμένα στους αδίστακτους ανέμους του μελτεμιού και μια πλούσια ιστορία, η Άνδρος ικανοποιεί τις διαφορετικές ανάγκες των επισκεπτών της ενώ τους εντυπωσιάζει με μια αινιγματική ποικιλομορφία.
Οι τοίχοι από ξερολιθιά συμβάλλουν σημαντικά στη γοητεία του κατεξοχήν όμορφου τοπίου. Διασχίζουν τις πλαγιές. Από μακριά μοιάζουν με εντελώς παράξενες σειρές προϊστορικών μενίρ που κλιμακώνονται το ένα πίσω από το άλλο. Χώρισε τις πλαγιές σε χιλιάδες δέματα. Όχι μόνο διαχωρίζουν τα οικόπεδα το ένα από το άλλο, αλλά προορίζονται επίσης για να αποτρέψουν το ξεπλύσιμο του εδάφους και –επιπροσθέτως επικαλυμμένα με φραγκόσυκο βλαστό– για να εγκλωβίσουν με ασφάλεια τα βοοειδή του ιδιοκτήτη. Η αίσθηση της αισθητικής δεν ήταν ο λόγος της μοναδικής ομορφιάς τους: υπήρχαν αρκετές πλάκες από σχιστόλιθο γύρω ή έσπασαν εύκολα. Η τοποθέτησή τους στους τοίχους έσωσε τους αγρότες από τη λεπτομερή εργασία με άλλες πέτρες.