Μανώλης Γαλιάτσος - Στην Έσχατη Νύχτα (Φαίνεται...) (Official Lyric Video)

Εγγραφή || Subscribe
Γίνε συνδρομητής στο επίσημο κανάλι της MLK στο YouTube ||

Get involved with MLK:

Μανώλης Γαλιάτσος - Στην Έσχατη Νύχτα (Φαίνεται...)
Μουσική: Μανώλης Γαλιάτσος
Λόγια: Τζουζέπε Ουνγκαρέτι
(Μετάφραση: Στέλιος Κάτσικας)
Video Editing: Ελίνα Μπουκουβάλα
Από το άλμπουμ ‘Αν Ξυπνήσω Πριν Πεθάνω'
℗ 2021 Chromodiastasi Ltd / MLK

Official Lyric Video of 'Stin Eshati Nihta' (Fenete…) (In The Very Last Night (In Sight...)
Performed by Manolis Galiatsos
Music by Manolis Galiatsos
Lyrics by Giuseppe Ungaretti
Translation by Stelios Katsikas
From the album ‘An Xipniso Prin Pethano' (If I Wake Before I Die)
℗ 2021 Chromodiastasi Ltd / MLK

ΣΤΙΧΟΙ
Πάει το καράβι, μόνο
Στην ησυχία της δύσης.

Κάποιο φως εμφανίζεται
Από μακριά, απ' τα σπίτια.

Στην έσχατη νύχτα
Γίνεται καπνός η θάλασσα στο βάθος.

Μένει μονάχη της, φαίνεται
Μια έκρηξη χαμένη...

Ξανακινείται...
________________________________________________________

Μια ειδυλλιακή εικόνα, πλατιάς κατανάλωσης, μπορεί να περιέχει ένα βάθος που η συνήθεια μας εμποδίζει να δούμε;
Μήπως μια εικόνα “ευρείας αποδοχής” είναι ο κάτοχος ενός βασικού οξύμωρου; Του οξύμωρου, δηλαδή, η ευρύτητα της αποδοχής της να υποκρύπτει τους αρχικούς -και πραγματικούς- λόγους αυτής της μετέπειτα αποδοχής; Με άλλα λόγια, ενδέχεται το τίμημα της καθολικής αναγνώρισης μιας συγκεκριμένης αισθητικής να είναι
η αλλοίωση και η απώλεια αυτού του αρχικά “οικεία άγνωστου”,
του απροσδιόριστου, που ενδυνάμωνε αυτήν την αισθητική πριν
την καθολική της επικράτηση;
Συνέβαινε, πολύ πριν την αισθητική της καρτ ποστάλ και πριν
το “ωραίο ηλιοβασίλεμα”. Όταν το ηλιοβασίλεμα προξενούσε ακόμη αναστάτωση και ξυπνούσε το αίσθημα της συντριβής, γιατί
ο φυσικός πίνακας ήταν μια αλληγορία, αβάσταχτα πραγματική, και το αόρατο χέρι του ουράνιου καλλιτέχνη υπενθύμιζε το τραγικά χυμένο του αίμα.
Η γέννηση της τραγωδίας “συμπυκνώθηκε”, κάποτε, σε απλή
καρτ ποστάλ και, στη σκέψη της παγκόσμιας κοινότητας,
η τραγωδία λες και, αίφνης, εξευμενίστηκε, συστήθηκε εκ νέου,
με πρόσχημα τον ευγενικό της εφησυχασμό.
Πώς γίνεται όμως μια λαϊκή κατάκτηση ν’ αποζητά την εκλαΐκευσή της; Το κεκτημένο ενός πολιτισμού ν’ αποτελεί τιμημένο όριο και απειλή ταυτόχρονα για έναν πολύ μεταγενέστερο πολιτισμό; Μια τέτοια ανατροπή συνιστά προφανές ανθρωπολογικό ρήγμα. ∆εν παίρνει πολλή ώρα και εισέρχεται από το ανοιχτό παράθυρο κάτι από το βαρύ άρωμα της παρακμής.

Η παραφθορά της αισθητικής μπορεί να διαλύσει κάθε αισθητική, όσο ισχυρή κι αν φαίνεται στον καιρό της.
Όχι, ίσως, μέχρι τον πυρήνα της.
Ακόμη και τα ευγενέστερα των μετάλλων, υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις, διαβρώνονται. Στο τέλος η σκουριά
κατατρώει τα πάντα. Όχι, ίσως, μέχρι τον πυρήνα τους.
Μια παραφθαρμένη αισθητική, μια ειδυλλιακή εικόνα, φερ’ ειπείν, αναζητά τη δική της έκρηξη.
Αυτήν που ανατινάσσει τα σκουριασμένα πετρώματα
της αυτονόητης αποδοχής της και ενεργοποιεί εκ νέου
τα ερμηνευτικά ερωτηματικά των καινούργιων προσεγγίσεων.
Γι’ αυτό μια έκρηξη ποτέ δεν είναι χαμένη. Ακόμη κι αν παρατηρείς τα φώτα μιας πόλης από ένα πλοίο που απομακρύνεται,
μέχρι να έχει απομείνει από τα φώτα, έπειτα από ώρες,
ένα φως καπνού, από μιαν έκρηξη που δεν θα μπορούσες να δεις παρά μόνο μετά τη στιγμή της έκρηξής της, απλώς γιατί η στιγμή της έκρηξης δεν υπήρξε ποτέ.
Υπάρχει το λίγο πριν και το λίγο μετά της: λείπει η ενδιάμεση, κρίσιμη στιγμή.
Μια έκρηξη που έζησες από απόσταση, αλλά ποτέ δεν συνέβη, είναι αδύνατον να μην σε εγκαλέσει για την κάθε έκρηξη που πραγματικά συνέβη, αλλά δεν ήσουν εκεί για να τη ζήσεις.
Όσο για την εικόνα, μια εικόνα δεν μπορεί παρά να είναι
το βάθος της. Σ’ αυτό το βάθος δεν χρειάζεται ιδιαίτερη, κρίσιμη στιγμή, γι’ αυτό και η εικόνα δεν απειλείται από καμιά έλλειψή της.
Γιατί το βάθος είναι μόνιμο και υπάρχει εκεί, μόνο
για ν’ ανακαλύπτεται εκ των υστέρων: όπως ακριβώς μια έκρηξη χαμένη.
Η έκρηξη μάς σώζει απ’ τη σκουριά - και ταυτόχρονα επιστρέφει
στην αισθητική το επιθυμητό άγνωστο, αυτό που, απ’ την αρχή,
δικαιωματικά της ανήκει.