5 Απαρχές του Χριστιανισμού

Ο πιστός δεν θέτει ερωτήματα για τις απαρχές του Χριστιανισμού καθόσον έχει αποδεχθεί το θεόσταλτο χαρακτήρα της Χριστιανικής θρησκείας. Η ιστορική έρευνα από την άλλη μεριά μελετά τις κοινωνικές συνθήκες που επεκράτησαν στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και που οδήγησαν στη γέννηση μιας νέας θρησκείας. Τα δύο μπορούν να υπάρξουν και μαζί και ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, και σε τελική ανάλυση, ούτε η Πίστη έχει ανάγκη την ιστορική έρευνα ούτε η Ιστορική Έρευνα πρέπει να επηρεάζεται από την πίστη. Γι’ αυτό, ο μεν Χριστιανισμός παραμένει η κυρίαρχη ιδεολογία για 2000 χρόνια, η δε Ιστορική Έρευνα, τουλάχιστον στο Χριστιανικό Κόσμο, δεν υπέκυψε στην Πίστη και παραμένει ζωντανή και ανεξάρτητη.
Η γέννηση της νέας θρησκείας κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο είναι αποτέλεσμα θρησκευτικού συγκρητισμού που άρχισε κατά την Ελληνιστική και συνεχίστηκε κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο. Η κατάκτηση της Ανατολής από το Μέγα Αλέξανδρο και στη συνέχεια η ενοποίηση του τότε γνωστού κόσμου υπό τη Ρωμαϊκή κυριαρχία, έφερε σε στενή επαφή τις διάφορες θρησκείες τοπικού χαρακτήρα και δημιούργησε συνθήκες θρησκευτικού συγκρητισμού.
Η παρούσα, λοιπόν, διάλεξη μελετά τις απαρχές του Χριστιανισμού. Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται κατ’ αρχήν στην έννοια του Θεανθρώπου στην Αρχαία Ελληνική παράδοση, την εξάπλωση νέων θρησκειών στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο, το ρόλο του Ιουδαϊσμού στη γέννηση του Χριστιανισμού και τη σχέση του Ελληνισμού με τις απαρχές του Χριστιανισμού. Στη συνέχεια αναφέρεται στην Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία η οποία προσέφερε θεωρητική βάση στο Χριστιανισμό, τις Αντιδράσεις κατά των Χριστιανών και καταλήγει σε συμπεράσματα για την προέλευση της νέας αυτής θρησκείας που γεννήθηκε μέσα στο Ελληνορωμαϊκό περιβάλλον.