Ο άνθρωπός μου

"Ο άνθρωπός μου"

Τραγούδι: Στέλλα Παππά
Πιάνο: Αναστάσης Χαμηλάκης

Τραγούδι του 1956 σε μουσική Μενέλαου Θεοφανίδη και στίχους Μίμη Τραϊφόρου & Δημήτρη Βασιλειάδη. Πρώτη εκτέλεση από Σοφία Βέμπο.

Στίχοι:

Χρόνια και χρόνια με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα δεν με πονάει
γιατί;

Και ζω κοντά του μες τη μιζέρια
χειμώνες τώρα και καλοκαίρια
γιατί;

Και με βαριέται και μ’ άλλες πάει
και μου τα παίρνει και με χτυπάει
γιατί;

Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπός μου

Δεν είναι γόης, δεν είναι ωραίος
και κολυμπάει μέσα στο χρέος
γιατί;

Κι ένα κοστούμι μονάχα έχει
που το φοράει χιονίζει, βρέχει
γιατί;

Κι όλο τα πίνει κι όλο τα σπάει
κι όλο σε μένα μετά ξεσπάει
γιατί;

Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπός μου

Δε μου μιλάει για το φεγγάρι
κι ένα λουλούδι δε μου `χει πάρει
γιατί;

Μονάχα πίκρες μου `χει χαρίσει
ποτέ δε μού `χει γλυκομιλήσει
γιατί;

Ποτέ δε μού `χει χαμογελάσει
κι ο έρωτάς του μ’ έχει γεράσει
γιατί;

Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπός μου

[Apostolia-ioqy]

Ωραια η ερμηνεια..αυτή..θυμιζει επιθεωρηση και βλέπουμε και μια σατυρικη, φαιδρη, κι όχι πενθιμη νοτα....Τωρα οσον αφορα τους στιχους....αχ, συγγνωμη, αλλα η ηρωιδα του τραγουδιου..επρεπε να δειξει μια πυγμη..η γυναικα, γενικα, δεν πρεπει να χανει την αξιοπρεπεια της...γιατι εδώ ειχε να κανει με συντροφο-ρεμαλι!