Μια χοροθεατρική απόπειρα στον 'Γάμο' του Μάριου Ποντίκα

Το βίντεο αυτό δημιουργήθηκε στα πλαίσια του 2ου επιστημονικού συνεδρίου νέων ερευνητών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών (ΠΜΣ Ελληνικό και Παγκόσμιο θέατρο, δραματουργία και παράσταση),
"Ο Μάριος Ποντίκας στον 21ο αιώνα".

Ευχαριστώ πολύ όσους συμμετείχαν και με βοήθησαν αλλά και την σχολή χορού "Ροδοθέα" για την διάθεση του χώρου.

Λίγα λόγια για το έργο του Ποντίκα, όπως γράφει η ομάδα Νάμα που παρουσίασε το έργο την σεζόν 2022-2023 στο θέατρο επί Κολωνώ και συνεχίζει για δεύτερη χρονιά:
Μια νεαρή κοπέλα βιάζεται και ό,τι ακολουθεί είναι οι αλλεπάλληλοι «βιασμοί» της από την οικογένεια, την κοινωνία, τους εκπροσώπους της δικαιοσύνης στη δίκη του βιαστή της. Η ίδια βρίσκεται «καθηλωμένη» σε όλη τη διάρκεια του έργου, αμέτοχη και ανυπεράσπιστη, ενώ παρακολουθούμε όλους τους ανθρώπους γύρω της να έχουν λόγο και άποψη γι’ αυτό που της συνέβη και δικαιώματα πάνω στο σώμα της, που γίνεται ένα πεδίο συγκρούσεων. Η υποκρισία οδηγεί στη συμβιβαστική λύση του γάμου της με τον βιαστή της και την ίδια στην αυτοπυρπόληση. Τυλιγμένη ολόκληρη σε επιδέσμους λόγω των καθολικών εγκαυμάτων, παραμένει βουβή μέχρι τέλους στην αίθουσα δικαστηρίου, αρνούμενη να ενδώσει σε οποιαδήποτε συναινετική συμμετοχή της και γίνεται το τραγικό σύμβολο της αξιοπρέπειας απέναντι σε κάθε είδους βιασμό. Σε μια εποχή που εξακολουθούν να κατακλύζουν τις ειδήσεις θέματα για γυναικοκτονίες, για άνιση και προσβλητική μεταχείριση, σε μια εποχή που δίνονται ακόμη συνεχώς μάχες για το δικαίωμα των γυναικών πάνω στο σώμα τους και τον αυτονόητο σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη, το έργο συνεχίζει να μιλάει εξ ίσου καθαρά και δυνατά στους θεατές, όσο και τη στιγμή της συγγραφής του, αιχμηρό σαν ακονισμένο ξυράφι.

Η ιδέα πίσω από το βίντεο:
Επιλέχθηκε η τελευταία σκηνή όπου το κορίτσι παντρεύεται τον βιαστή της με μία προσωπική προσθήκη, σύμβολο των αγώνων του φεμινιστικού κινήματος και της αλλαγής νοοτροπίας που παρατηρούμε όλο και πιο ξεκάθαρα πλέον μέρα με την μέρα, άτομο με το άτομο. Έχουν δημιουργηθεί δύο αντίθετες εικόνες που εξελίσσονται αργά, ενώ τονίζεται εξίσου η σημασία της υποκειμενικότητας αλλά και της συλλογικής εμπειρίας μέσω του αυτοσχεδιασμού. Πρώτη ειναι η εικόνα με τις χορεύτριες στοιχισμένες σε μία ευθεία γραμμή και άλλη μία εικόνα με τις χορεύτριες να ξετυλίγουν την Αφέντρα από τις γάζες της, σαν ένα αντίστοιχο «γαϊτανάκι». Η πρώτη εικόνα είναι επηρεασμένη και εμπνευσμένη από την Pina Bausch και τις μινιμαλιστικές, επαναλαμβανόμενες, καθημερινές κινήσεις που επιλέγει για τα έργα της ενώ η δεύτερη απορρέει από την ελληνική παράδοση, κατά το παράδειγμα της Ραλλούς Μάνου, με μία ανατροπή: το γαϊτανάκι/ η κοπέλα, ξετυλίγεται, δεν τυλίγεται. Αναγεννιέται δηλαδή με την βοήθεια και την αλληλοϋποστήριξη των υπόλοιπων γυναικών/ χορευτριών.