ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΝ - Αννούλα Βασιλείου 1994 (HQ)

Γεννήθηκα στη ∆ραπετσώνα από πατέρα πρόσφυγα, Μικρασιάτη από την Αττάλεια, και µάνα Κεφαλλονίτισσα. ∆εν µείναµε πολύ εκεί, εγώ δηλαδή µεγάλωσα στα Πετράλωνα. Κάποια στιγµή, όταν ήµουν εννιά χρονών, η βασίλισσα Φρειδερίκη έδωσε σπίτια στους πρόσφυγες και εµάς µας έτυχε να πάµε στην Κολοκυνθού. Μέχρι τα δεκατέσσερα έµεινα εκεί. Στα δεκαπέντε µε έκλεψε ο Αγγελόπουλος. Από µικρή ήθελα να ασχοληθώ µε το τραγούδι. Και έγινε το όνειρό µου πραγµατικότητα. Πήγα για ακρόαση στο εργοστάσιο της Columbia µαζί µε την ξαδέρφη µου. Κρυφά είχαµε πάει. Κάποια στιγµή είδαµε να βγαίνει από το στούντιο ο Αγγελόπουλος, µε κοίταξε και µου είπε: «Εσύ, µικρό µε τα τιγρίσια µάτια, τι θέλεις εδώ;» και γύρισε στη γυναίκα που ήταν στο µπαρ και είπε: «Φρόσω, κέρασε τα κορίτσια». Του είπα: «Τι λέτε, καλέ;». Κοκκίνισα. Στο µεταξύ µέχρι σήµερα έχω µαζί µου το αυτόγραφο που µου έδωσε εκείνη τη µέρα. Στο πίσω µέρος της φωτογραφίας γράφει: «Με άπειρη αγάπη στην Αννα Βασιλείου. Με αγάπη, Αγγελόπουλος». Την κουβαλάω πάντα µαζί µου για να µην τη χάσω. Το πρώτο τραγούδι που είπα µου το έδωσε ο Θόδωρος Δερβενιώτης και το τραγούδησα µε τον Σπύρο ∆ηµητρίου, που ήτανε Τσιγγάνος, το είχε η µοίρα µου φαίνεται. Λεγόταν «Τσιγγάνε, σπάσε το βιολί». Κι όσο ήμασταν µαζί µε τον Μανώλη όμως έκανα μόνη µου πολλά τραγούδια. Το «Πού θα βρω κι εγώ γαλήνη» που µου έδωσαν ο Κώστας Καρουσάκης µαζί µε τον Αγγελόπουλο πούλησε εκατό χιλιάδες δίσκους. Κάποια στιγμή ήρθε ο Τάκης Λαµπρόπουλος της Columbia στο Χρυσό Βαρέλι που τραγουδούσαμε και µου είπε: «Εγώ εσένα θα σε κάνω δεύτερη Μοσχολιού». ∆εν ήμουν για σιγόντα, ήμουν για πρώτη φωνή. Και µου έδωσε τότε ένα τραγούδι ο Ρεπάνης, το «Στο καλό, αγαπημένε». Η Columbia το διαφήμισε κάνοντας πια επισήμως το όνομά µου Αννούλα Βασιλείου, ήδη είχε κυκλοφορήσει και το «Αγαπάω την Αννούλα»...

Στίχοι: Δημήτρη Σφακιανού
Μουσική: Δημήτρη Σφακιανού
Άλμπουμ: ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ 1994

Χωρίς εσένα ο κόσμος άδειος
στη γη σκοτάδι και παγωνιά
οι αναμνήσεις με αρρωσταίνουν
και η θύμηση σου μου πληγώνει την καρδιά.

Χωρίς εσένα καμιά ελπίδα
στην καταιγίδα που με χτυπά
κερί λιωμένο η ευτυχία
κι εγώ 'ξωκλήσι στην ερημιά.

χωρίς εσένα χαρά δεν έχω
δεν τον αντέχω το χωρισμό
περνούν οι νύχτες μες τη αγρυπνία
να περιμένω το δικό σου γυρισμό.

Χωρίς εσένα καμιά ελπίδα
στην καταιγίδα που με χτυπά
κερί λιωμένο η ευτυχία
κι εγώ 'ξωκλήσι στην ερημιά.

κι εγώ ξωκλήσι στην ερημιά...
__________________________________

[maira]

Εύχομαι, στον, οδυρμο σου, μας ο Θεός ένας, είναι, να φυλάει, καθώς και στην χαρά σου, γιατί, οι άνθρωποι κατακρίνουν κάνουν μαντικές, υποκαθιστουν, αντικαθιστουν, τον, θεό, αθρησκοι, δεν είναι, άθεοι, ναι, αυτό, είναι το χείριστο.