Αχ αυτή η αργοπορία ! Vlog 12/3/2019

Απάντηση στην επιστολή:
"Θεκλίτσα μου γλυκιά,
Σήμερα σου γράφω με αφορμή την αργοπορία σου στην εκπομπή, η οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει σχεδόν μονιμοποιηθεί!
Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να σου εκμυστηρευτώ οτι πιο αργοπορημένο άτομο από εμένα δεν έχει!!! Έτσι πίστευα τουλάχιστον, μέχρι που άρχισα να παρατηρώ το ίδιο φαινόμενο και σε εσένα!!!
Αλήθεια, γιατί το κάνουμε αυτό; Είμαστε στ' αλήθεια τόσο πνιγμένες στη δουλειά που μας είναι παντελώς αδύνατο να ξεκινήσουμε δέκα λεπτά νωρίτερα από την ώρα που συνήθως ξεκινάμε; Είμαστε τόσο αναίσθητες που δεν μας απασχολεί η δυσλειτουργικότητα που πιθανό προκαλούμε στο περιβάλλον μας ή ακόμη και τυχόν δυσφορία των ανθρώπων που πάντοτε τυπικοί και πάντοτε στην ώρα τους κάθονται και περιμένουν εμάς; Είμαστε τόσο αφηρημένες που δεν συνειδητοποιούμε τον χρόνο που περνάει και μεις μένουμε πίσω; Τι μας συμβαίνει αλήθεια κι έχουμε τόσο "κακή" σχέση με τον χρόνο;
Αμέτρητες οι φορές που μπορώ να με θυμηθώ να τρέχω σαν τον Βέγγο να προλάβω:
-το αεροπλάνο, ακούγοντας παράλληλα το όνομά μου στα μεγάφωνα!
-το λεωφορείο, αναγκάζοντας τον οδηγό να κοντοσταθεί και να ξαν' ανοίξει την πόρτα για να μπει η "αυτού μεγαλειότης", η αφεντιά μου!
-το μάθημα αγγλικών, που το πλήρωναν οι γονείς μου και ιδιαίτερο, και κάθε φορά σχολίαζε η δασκάλα μου "Άντε κορίτσι μου, άντε, κάθε φορά αργοπορημένη!
-τις φίλες μου, που όταν καταφέρνω να βρεθώ σ' εκείνο τον καφέ εκείνες είναι σχεδόν έτοιμες να φύγουν!
Γιατί να συμβαίνει αυτό; Γιατί να μη μπορώ να πειθαρχήσω τον εαυτό μου να μην αργώ;
Βέβαια, θες από τύχη, θες γιατί τελευταία στιγμή τα δίνω όλα, κάθε φορά η δουλειά καταφέρνω και γίνεται! Ποτέ αεροπλάνο δεν έχασα, το μάθημα πάντοτε μια χαρά προλάβαινε να ολοκληρωθεί, οι φίλες μου με αγαπάνε και με ανέχονται.....
Όμως, αυτή η αμηχανία που αισθάνομαι κάθε φορά στις αργοπορημένες μου εισόδους είναι τόσο ντροπιαστική! Και μυαλό δεν βάζω!
Όμως καλά θα κάνω να βάλω μυαλό, γιατί σκοπεύω να μεταναστεύσω στην Αγγλία, και ειδικά σε αυτή την χώρα αλίμονό μου!
Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να θεωρηθώ αδιάφορη ή μη επιμελής, πρόχειρη ή αγενής, γιατί κατά βάθος δεν πιστεύω οτι είμαι τίποτε από όλα αυτά!
Σκεπτόμενη όμως και ανάποδα, θα μπορούσα να πω οτι αυτή τη φράση "κακή σχέση με τον χρόνο" δεν την πολυπιστεύω, μάλλον την παπαγαλίζω! Και ο λόγος είναι οτι επίσης θυμάμαι τον εαυτό μου αρκετές φορές την τελευταία στιγμή να τροποποιώ την εργασία μου και να γίνεται πολύ καλύτερη, ή να διαβάζω κάτι και λίγο αργότερα να το χρησιμοποιώ ως πολύτιμη πληροφορία!
Επίσης, είμαι πάντοτε γενναιόδωρη με τον χρόνο μου και σε σχέση με τους άλλους. Το θεωρώ πολύ λογικό και ανθρώπινο να παραμείνω λίγο περισσότερο στη δουλειά για να βοηθήσω κάποιον συνάδελφο που μπορεί να χρειάζεται κάτι. Τον καιρό που δούλευα σε βάρδιες, δεν έφευγα παρά μόνο αν άφηνα το πόστο μου τακτοποιημένο στον επόμενο κι ας έφτανε το ρολόι μου να δείχνει μία ώρα παραπάνω για μένα στη δουλειά.
Γενικά, θα έλεγα οτι είναι η επίτευξη ενός καλού αποτελέσματος που επιδιώκω στο κάθε τι που κάνω κι ας πάρει και λίγο χρόνο παραπάνω.
Τελικά πιστεύεις οτι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης (με την πρακτική διάσταση του θέματος, γιατί με την θεωρητική υπάρχουν πάντοτε) ή να συμφιλιωθώ με το κουσούρι μου και να αποδεχτώ οτι θα χρειαστεί κάποιες ακόμη φορές στη ζωή μου να εισέλθω αναψοκοκκινισμένη απ' το τρέξιμο και την ντροπή μου στον χώρο που θα έπρεπε να βρίσκομαι κάποια αρκετά λεπτά νωρίτερα;
Με πολύ εκτίμηση και ακόμη περισσότερη αγάπη

[mariannamitta]

Νομίζω πως η σχέση με τον χρόνο σχετίζεται αρκετά και με τη γαλουχία μας, αλλά και με υπαρξιακά μας κομμάτια. Όλοι υπήρξαμε παιδιά που φωνάζαμε τις ανάγκες μας και περιμέναμε άμεση ανταπόκριση. Στον πόνο, στην αλλαγή πάνας, στην πείνα αλλά και στην όρεξή μας για συναισθηματική συνδιαλλαγή με τον φροντιστή μας. Σε γενικές γραμμές αυτό που έχει μελετηθεί είναι πως τα παιδιά που οι γονείς δεν ήταν τυπικοί ως προς τις γονικές υποχρεώσεις τους, μεγαλώνοντας είτε έγιναν παιδιά που απαιτούσαν τη συνέπεια, την ακρίβεια και την πειθαρχία=κυριαρχία ως αντισταθμιστικό στα ελλείμματά τους, είτε παιδιά που είχαν μάθει να αμελούν τις ανάγκες των άλλων λόγω του ότι είχαν παραμεληθεί ως μικροί ενήλικες καθώς είχαν χαμηλή ανταποκρισιμότητα (ενσυναίσθηση) στο ''τι χρειάζονται'' οι άλλοι διότι τα ίδια δεν είχαν κατανοηθεί, από τον βασικό φροντιστή τους. Η προσκόλληση άλλωστε γίνεται με ένα άτομο και τα πρώτα χρόνια της ζωής είναι δυαδικά και συγκεχυμένα (μαμά -παιδί) μετά το τρίτο έτος μπαίνει δυναμικά και ο πατέρας ή κάποιο άλλο κοντινό άτομο στη ζωή του παιδιού. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο ρόλος του πατέρα είναι ήσσονος σημασίας. Έχει ηθικό χρέος να είναι παρών από τη γέννηση του παιδιού. Σε αυτή τη φάση ο πατέρας οφείλει να είναι ο προστάτης της συζύγου. Απλά είναι σημαντική η δύναμη της δυάδας όσον αφορά την επιβίωση (σωματική-ψυχική) και μετά της τριάδας ως ένα σημαντικό άλμα για εξατομίκευση του μικρού παιδιού. Αυτά δεν ίσχυαν στις πρωτόγονες κοινωνίες. Από την άλλη, το υπαρξιακό κομμάτι μας είναι πάντα εκεί στο ασυνείδητό μας καταχωνιασμένο. Ας σκεφτούμε πότε περάσαμε μια δύσκολη έως τραυματική εμπειρία, πότε χάσαμε ένα δικό μας πρόσωπο, τη δουλεία μας, το παιδί μας λόγω σπουδών ακόμη και το ζωάκι μας πως επεξεργαστήκαμε την απώλεια μιας αλλαγής? Η Φρανσουάζ Ντολτό αλλά και ο Irvin Yalom μιλούν για τη σχέση του χρόνου με τον θάνατο. Αργοπορώντας ή στοιβάζοντας πολλά πράγματα προς διεκπεραίωση μέσα στη μέρα μας είναι ένα τρικ για να τον ''κλέβουμε''. Ουσιαστικά η κακή διαχείριση του χρόνου μπορεί να συνδέεται με την κακή σχέση με τον εαυτό μας αλλά και τις ανεπεξέργαστες απώλειές μας. Γι'αυτό απωθούμε το Τέλος μας. Αυτό δεν σημαίνει πως το εξαλείφουμε μένει εκεί και σιγοκαίει, όσο δεν μιλάμε γι"αυτό.

[sotirisboutsis]

Οι εκπομπες της Θεκλα ειναι επιμορφωτικου και διδακτικου χαρακτηρα! Αρα απο την στιγμη που καποιες ελαχιστες φορες εχει καθυστερησει λιγα λεπτα απο την προκαθορισμενη ωρα την καλυπτει το λεγομενο ακαδημα'ι'κο τεταρτο! Σωστος φιλη!😉😉😉!!!

[tasosa]

Πολύ ωραίο θέμα Κα Θέκλα μου! Είμαι και εγώ ακριβώς το αντίθετο! Πάντα μα πάντα όποτε έχω ένα ραντεβού, φροντίζω να είμαι στο σημείο της συνάντησης τουλάχιστον 20 λεπτά πιο γρήγορα! Δεν ξέρω γιατί το κάνω, ίσως γιατί θέλω να έχω τον έλεγχο της κατάστασης, να δω τον χώρο, να νιώσω οικεία (αυτό αφορά εξωτερικούς χώρους συνάντησης). Αυτό που κάνω πάντα είναι ο καλός προγραμματισμός στα εξής: Από πριν θα δω πόση ώρα είναι το σπίτι μου από το σημείο. Αν είναι κοντά απ’το σπίτι μου και σε μέρος που γνωρίζω καλά θα είμαι εκεί ίσως και 10 λεπτά νωρίτερα. Αν είναι σε μέρος που έχει μια άλφα απόσταση από το σπίτι μου θα υπολογίσω την ώρα του ραντεβού με βάση και την ώρα αιχμής του κυκλοφοριακού χάους. Αν π.χ έχω ένα ραντεβού στις 6 το απόγευμα που όλοι οι δρόμοι είναι ασφυκτικά γεμάτοι, θα ξεκινήσω απ’το σπίτι μου στις 5 η ώρα... Αυτό που θέλω να τονίσω και είναι τροφή και για δική μου σκέψη, είναι οτι εξαρτάται πάντοντε με το ποιο άτομο έχω ραντεβού! Αν έχω ραντεβού με κάποιον ακαδημαϊκό, με έναν εργοδότη, με ένα φίλο που έχω να δω καιρό, θα ακολουθήσω τα πιο πάνω. Αν έχω ραντεβού με τον κολλητό μου που τον γνωρίζω 15 χρόνια, και υπάρχει τόση οικειότητα, μπορεί να αργήσω και κανα πεντάλεπτο όχι συστηματικά, αλλά ξέρω οτι και να αργήσω λίγο δεν θα ενοχλήσει κάποιον . Νομίζω πάντοτε εξαρτάται με ποιον έχουμε ραντεβού και πόση οικειότητα έχουμε μαζί του.

[elliaalexi]

Η συνέπεια του ανθρώπου κρίνεται από τη συνολική του παρουσία, τον ειρμό του και τον λόγο του και όχι μόνο από το ρολόι. Αλίμονο να βάζουμε ταμπέλες για το τίποτα... Θέκλα, δες το αλλιώς! Όσες λίγες φορές έχεις αργήσει, κανείς μετά θεαματική είσοδο!!!!

[ΜαριαΜπλεδακη]

Το βρίσκω αρκετά προσβλητικό προς το άτομο μου όταν δίνουμε ένα ραντεβού, εγώ πάντα είμαι συνεπής (Το έχω σαν αρχή μου να μην καθυστερώ)Κ ο άλλος ή έρχεται αργοπορημένος χωρίς να με ειδοποιήσει ή ερχόμενος θα μου βρει δικαιολογίες. Το θεωρώ έλλειψη σεβασμού. Όσο για το δικό μου χρόνο δεν τον χαλαλιζω άνευ λόγου. Ένα τέτοιο τεράστιο θέμα αντιμετώπισα στην τελευταία μου σχέση που μόνιμα με έστηνε κ ήταν κ η βασική αιτία τσακωμου.

[sotirisboutsis]

Εγω σαν ανθρωπος ειμαι στο αλλο ακρο. Εχω πολυ καλη σχεση με τον χρονο και ειμαι αρκετα συνεπης (εκτος απροοπτου διοτι ανθρωποι ειμαστε) χωρις να καταπιεζομαι ομως διοτι ειναι στοιχειο του χαρακτηρα μου και μου βγαινει ευκολα, αυτοματα και λειτουργω πολυ καλυτερα οταν βρισκομαι μεσα σε προγραμμα - πλανο οχι ομως σε ψυχαναγκαστικο βαθμο, αλλα αναλογα την περισταση.
ΥΓ. Οι συμβουλες που θα εδινα σε ανθρωπους που θα ηθελαν να βελτιωσουν το συγκεκριμενο θεμα ειναι οι εξης. 1) Να ρωτησουν τον εαυτο τους! θελω πραγματικα και ειναι σημαντικο για εμενα να βελτιωσω το συγκεκριμενο θεμα; 2) Αν απαντησουν ναι, ας σκεφτουν τις περιπτωσεις που ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να πανε καπου στην ωρα τους τι κανουν και συνηθως τα καταφερνουν και ας πραττουν αναλογα. 3) Κατι πρακτικο! Οταν θελω να παω καπου στην ωρα μου να δινω στον εαυτο μου ακριβως τον πραγματικο χρονο που χρειαζομαι για να ετοιμαστω και να παω και οχι τον χρονο που νομιζω οτι χρειαζομαι!

[margaretpebblesdslhoo]

Καλησπερα κ.Θεκλα μου! Και εγω ειμαι αρκετα αργοπορημενη. Και ενας λογος που ''μαλωσαμε''με τη φιλη μου ηταν και αυτος...Κατι που το ξερει εδω και 4 χρονια και τωρα ''ξαφνικα'' την εχει ενοχλησει...Εγω πιστευω πως ειναι θεμα διαχειρισης χρονου. Π.χ οταν ειναι να παω για καφε με καποιον φιλο ειμαι πιο χαλαρη και αργω λιγο παραπανω...αν ειναι μια δουλεια σημαντικη, προσπαθω να ξεκιναω να ετοιμαζομαι μια ωρα πιο μπροστα....Παρ'ολα αυτα ετοιμαζομαι με το πασο μου παλι χωρις αγχος...Οποτε για εμενα ειναι μια λυση και αυτο...Ομως, δεν αλλαζει το οτι ειμαι αργοπορημενη γενικοτερα ή στο παρα πεντε να φτανω καπου...Το προσπαθω ομως, ποτε τα καταφερνω και ποτε οχι! Πολυ ωραια το vlog σας αλλη μια φορα! =)

[mariapapoutselli]

Κατα την δικη μου αποψη διακρινω 3-4 λογους για να καθυστερουμε και να μην ειμαστε τη σωστη ωρα εκει που θελουμε να παμε Ο πρωτος και ο κυριος λογος ειναι το αγχος.Με το αγχος δεν μπορουμε να λειτουργησουμε σωστα.Η αισθηση πιεσης μπορει να μας κανει αντιδραστικους και να καθυστερουμε επιτηδες με υποσυνηδητο τροπο χωρις να το καταλαβαινουμε.Οταν σε ενα ατομο λειπει λιγη ανεμελια τα χρονικα πλαισια το πιεζουν. Σε λιγες περιπτωσεις ειναι οτι δεν υπολογιζουμε σωστα το χρονο.Τελος σε ελαχιστες περιπτωσεις ειναι οτι δεν νοιαζομαστε για οσους περιμενουν.
Προσωπικα καθυστερω μεχρι 5 λεπτα.Βαζω προγραμμα αλλα χαλαρο για να μην εχω αγχος και τελικα κανω περισσοτερα απο οτι ειχα προγραμματισει!

[eldiputacio]

Νομιζω οτι εμεις που εχουμε προβλημα με το χρονο, δεν μπορουμε τα "πρεπει". Εγω την προηγουμενη μερα σκεπτομαι τι εχω να κανω την επομενη και παντά καποια απο αυτα τα φερω βαρεως, δηλαδη ενω πρεπει δεν τρελαινομαι κιολας. Μετα σκεπτομαι τι ωραια θα ηταν να εβρισκα οτι ειναι πιο ιδανικο για μενα να κανω χωρις να καταπιεζομαι. Αφου τελειωσω τη σκεψη, λεω στον εαυτο μου: αντε, αντε, θα το βρεις στην πορεια το ιδανικο, φυγε τωρα γιατι θα αργησεις. Μολις φτανω συνειδητοποιω οτι εχω αργησει 10'. Τι να κανω, το παλευω....αν εμεις οι ανθρωποι ειμασταν υπερβολικα τελειοι, παλι καποιο προβλημα θα ειχαμε. Ετσι πιστευω....η τελειοτητα ειναι τωρα.

[katerina]

Θεκλα μου, τι λες στην αρχη αυτου του vlog, σημερα δωδεκα Νοεμβριου 2019 !?
Τρελαθηκα ακουγωντας το, μα Νοεμβριο δεν εχουμε ακομα, ειναι Μαρτιος, χα, χα, χα
Εισαι ομως δικαιολογημενη, ποσο ερωτευμενη εισαι με τον αντρα σου... ! ?
Με αγαπη... Κατερινα 🥰 ❤️

[apnefsti]

Oλες τις εκπομές και τα vlog παρακολουθω, η σημερινή όμως με καθήλωσε, νόμιζα οτι εχει γίνει για μένα...Θεωρώ μεγάλο ψυχαναγκασμό να στραπατσάρω την όμορφη διάθεση και όρεξη μου να τελειώσω καλά, κ χωρίς άγχος, την δουλεια που κάνω, θα προτιμούσα να μην την διακόψω βίαια, να την φθάσω σε ικανοποιητικό σημειο, αν οχι να την τελειωσω, και μετά να πάω στο πρόβλημα είναι ότι έτσι κι αλλοιώς, αναγκάζομαι να διακόψω ότι κάνω, για να βρεθώ, την τάδε ώρα κάπου αλλού...Η χειρότερη ερώτηση που μπορεί να μου κάνει κάποιος ξεκινάει με το "Τι ώρα ?? Δεν είμαι ποτέ σε θέση να προσδιορίσω απόλυτα...Πιέζομαι πολύ, να καταφέρνω να είμαι κάπου την ώρα που πρέπει, και σε γενικές γραμμές το καταφέρνω, με μικροαποκλίσεις το πολύ δεκάλεπτο...Βρήκα πολύ ενδιααφέρουσα την άποψη της Marianna Mitta, και πολλά κοινά στοιχεία μου, στον σχολιασμό της...Δεν το είχα σκεφθεί έτσι...Το οξύμωρο είναι ότι σέβομαι πολύ τον άνθρωπο που θα συναντήσω, και τον χρόνο του, κ σε καμμιά περίπτωση δεν θέλω να είμαι ασυνεπής, οπότε αναγκάζομαι και αποφεύγω να δίνω ραντεβού, αν δεν είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουρη, οτι θα μπορω να είμαι στην ώρα μου !!!Σκεφτείτε λίγο και το ενδεχόμενο, παιδί που δεν έχει διαγνωστει, την ωρα που έπρεπε με ΔΕΠΥ, και τωρα ενήλικας πιά, το σύνδρομο του καθορίζει την ζωή και τις δραστηριότητες του!! Ενήλικες πλέον, με ΔΕΠΥ έχουν πρόβλημα να βάζουν προτεραιότητες, να αρχίζουν και να τελειώνουν τις δουλειές, έχουν έλλειψη οργάνωσης, αφαιρούνται εύκολα και να είναι υπερδραστήριοι φορτώνοντας την μέρα τους με ασχολιες. Εχουν αδυναμία οργάνωσης χρόνου και χρονικής ακρίβειας (καθυστερούν στα ραντεβού ή δεν προλαβαίνουν τις προθεσμίες), ίσως γιατί τελικά το μυστικό ειναι η ΕΣΤΙΑΣΗ, και καθώς δεν μπορούν, λόγω της διασπασης να παραμένουν εστιασμένοι σε κάτι, δουλειά, διάβασμα, ραντεβού, κλπ, έτσι δεν καταφέρνουν να είναι συνεπείς σε ραντεβού, σε χρονοδιαγράμματα, ούτε προοδεύουν σε δουλειές, σε σχέσεις, σε καριέρες, σε φιλοδοξίες ....

[artemischannel]

Κύρια Θέκλα Πετρίδου καταρχήν συγχαρητήρια για τις εκπομπές σου αλλά θα σου πώ ότι πολλές φορές μου λένε την τάδε ώρα πχ 6...και τις περισότερες φορές περιμένω έως μισή ώρα και παρόλο που κάνω ότι μπορώ για να μην αργησω .
Αρτέμης από Πειραιά

[ΜαριαΜπλεδακη]

Όχι βρε Θέκλα μου Νοεμβρίου..Μάρτιο έχουμε..