Απ' τα παλιά | Κακώς Πρέπει

Είμαστε οι Κακώς Πρέπει:

Αλέξανδρος Μακρυδάκης | Κιθάρα - Φωνητικά
Νικόλας Χριστούλης | Κρουστά - Πλήκτρα - Μεταλλόφωνο
Ilia Samsonov | Σαξόφωνο
Λουΐζα Πολιτάκη | Φωνητικά

Στίχοι: Αλέξανδρος Μακρυδάκης
Μουσική: Αλέξανδρος Μακρυδάκης

1. Κακώς Πρέπει

Απ’ τα παλιά

Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά
Και ξεμακραίνω πέρα απ’ όλα αυτά
Έτσι, πασχίζω με τη φαντασία μου
Στηρίζω μοναχός μου την αξία μου
Καθώς ξεμένω με τη φαντασία μου
Φιλοδωρίζω την αξία μου

Σκέφτηκα πως θα φύγω
Μ’ αντέχω ακόμα λίγο
Έννοια και συνήθεια, να τα κάνω παραμύθια
Να τα κλείσω και να χάσω τα κλειδιά
Έπειτα λέω να μείνω
Όμως τι θ’ απογίνω;
Όλη μου η αλήθεια αν δε φτάνει για βοήθεια
Αν δε φτάνει για να γίνει γιατρειά

Να με βρεις, να με βρεις
Του μυαλού σου τα λόγια να πεις
Κι αν μπορείς, αν μπορείς
Το χαμόγελο μη μ’ αρνηθείς

Είχα πάρει τον αέρα, όμως με πρόλαβε η μέρα
Και της νύχτας η λαγνεία, σαν μικρή παραφωνία
Στην ανία που φροντίζει τη μανία μου τη μία
Κάποια ανάγκη να ζητάει συνεχώς
Κι από τότε, όσο θυμάμαι τόσο δύσκολα κοιμάμαι.
Και φοβάμαι του εαυτού μου την ορμή, που λέει «Πάμε»
Αφού δεν ξέρει να τα παρατά, όποια «Πρέπει» της θα γίνονται «Κακώς»

Χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά
Και με τα μάτια, μόνιμα, κλειστά
Έτσι πασχίζω με τη φαντασία μου
Στηρίζω μοναχός μου την αξία μου
Καθώς ξεμένω με τη φαντασία μου
Φιλοδωρίζω την αξία μου

Κι αν πάλι λέω να μείνω
Λυπάμαι να ξεμείνω
Όνειρα και ψέμα, να τα κάνω ένα θέμα
Να τα κάνω ένα τραγούδι απ’ τα παλιά
Μ’ αν σηκωθώ να φύγω
Τότε ποιους όρκους πνίγω;
Λόγια πεταμένα, των σκοπών μου τα γραμμένα
Κι όσα ‘χτίσαν στη γαλήνη μου φωλιά

Προσπαθώ, μη χαθώ
Δεν αρκούν τα σωστά μου εδώ
Μα αν μπορώ, αν μπορώ
Απ’ τα λάθη μου θα κρατηθώ λεφτά

Χωρίς δουλεια και χωρίς λεφτά
Και ξεμακραίνω πέρα απ’ όλα αυτά
Έτσι, πασχίζω με τη φαντασία μου
Στηρίζω μοναχός μου την αξία μου
Καθώς ξεμένω με τη φαντασία μου
Φιλοδωρίζω την αξία μου

Σκέφτηκα πως θα φύγω
Μ’ αντέχω ακόμα λίγο
Έννοια και συνήθεια, να τα κάνω παραμύθια
Να τα κλείσω και να χάσω τα κλειδιά
Έπειτα λέω να μείνω
Όμως τι θ’ απογίνω;
Όλη μου η αλήθεια αν δε φτάνει για βοήθεια
Αν δε φτάνει για να γίνει γιατρειά

Να με βρεις, να με βρεις
Του μυαλού σου τα λόγια να πεις
Κι αν μπορείς, αν μπορείς
Το χαμόγελο μη μ’ αρνηθείς

Είχα πάρει τον αέρα, όμως με πρόλαβε η μέρα
Και της νύχτας η λαγνεία, σαν μικρή παραφωνία
Στην ανία που φροντίζει τη μανία μου τη μία
Κάποια ανάγκη να ζητάει συνεχώς
Κι από τότε, όσο θυμάμαι τόσο δύσκολα κοιμάμαι.
Και φοβάμαι του εαυτού μου την ορμή, που λέει «Πάμε»
Αφού δεν ξέρει να τα παρατά, όποια «Πρέπει» της θα γίνονται «Κακώς»

Χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά
Και με τα μάτια, μόνιμα, κλειστά
Έτσι πασχίζω με τη φαντασία μου
Στηρίζω μοναχός μου την αξία μου
Καθώς ξεμένω με τη φαντασία μου
Φιλοδωρίζω την αξία μου