Δίνοντας πρόσωπο στο κοινό. «Θέατρο-Τραύμα-Θεραπεία» [4]

Διαδικτυακές ομιλίες και συνομιλίες για την ιαματική διάσταση των επιτελεστικών τεχνών.

Στην τέταρτη συνάντηση της σειράς διαδικτυακών συνομιλιών με τον γενικό τίτλο «Θέατρο-Τραύμα-Θεραπεία» ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Ηλίας Κουνέλας παρουσιάζει το θέμα «Δίνοντας πρόσωπο στο κοινό».
Επιμέλεια-συντονισμός: Ιωσήφ Βιβιλάκης

Με την σκέψη πως είναι σημαντικότερο το να μοιράζεσαι από το να δίνεις παραστάσεις, ο Ηλίας Κουνέλας δίνει Πρόσωπο στο κοινό και το αποφορτίζει από το πρόσημο του κενού. Μας ταξιδεύει σε φυσικές σκηνογραφίες και θεατρικές εμπειρίες όπου ο ηθοποιός κι ο θεατής αποτελούν το ίδιο αγκάθι του τραύματος και ελπίζει πως ένας μόνο θεατής, μπορεί να ισούται με δέκα χιλιάδες θεατές στην Επίδαυρο.

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2021, ώρα 12.00 μμ

Οι διαδικτυακές αυτές συναντήσεις μεταδίδονται απευθείας μέσα από την ψηφιακή πλατφόρμα Zoom και μέσω των κοινωνικών δικτύων του Τμήματος. Απευθύνονται σε όλους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες του Προπτυχιακού και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών του Τμήματος, στους/στις υποψήφιους/ες διδάκτορες, στους αποφοίτους, στους φίλους του Τμήματος και σε κάθε ενδιαφερόμενο. Μετά τις εισηγήσεις των ομιλητών ακολουθεί συζήτηση, στην οποία καλείστε όλοι να συμμετάσχετε.

Η συμμετοχή/παρακολούθηση είναι δωρεάν. Δεν απαιτείται εγγραφή.

ΗΛΙΑΣ ΚΟΥΝΕΛΑΣ
Είναι απόφοιτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Διδάσκει στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών (από το 2012) το μάθημα «Κλόουν / ένα μάθημα για την αποτυχία». Πρόκειται για ένα μάθημα αυτοέκθεσης που ασχολείται με πράγματα που δεν αγαπούν οι ηθοποιοί πάνω τους.
Το 2010, αφού περνάει από το εμπορικό θέατρο έχοντας συνεργαστεί ως ηθοποιός με πολλούς διακεκριμένους σκηνοθέτες και πολλές σημαντικές σκηνές, αρχίζει να ονειρεύεται ένα θέατρο δωματίου όπου το κοινό και ο θεατής θα κάθονται στο ίδιο ύψος και θα έχουν ‘κοινό ψυχικό κόστος’. Έτσι δημιουργεί ένα θέατρο ‘προσώπου’, όπου αρχίζει να δίνει νόημα ξεχωριστά στο πρόσωπο του κάθε θεατή. Υποστηρίζει πως κάθε πρόσωπο ξεχωριστά αποτελεί ένα γεμάτο θέατρο. Εγκαταλείπει τις κλασικές Ιταλικές σκηνές και δημιουργεί παραστάσεις σε φυσικές σκηνογραφίες που απευθύνονται κάθε φορά σε πολύ περιορισμένο αριθμό θεατών. Παίζει σε εγκαταλειμμένα νεοκλασικά, σε αυλές εκκλησιών, σε πλατείες, σε ταράτσες, σε φυλακές και νοσοκομεία.
Ενδεικτικά η παράσταση “ΚΗΠΟΣ – ΣΤΑΧΤΕΣ / από το βελούδινο άλμπουμ του 20ού αιώνα” (2011-2013) παίχτηκε για δύο χρόνια σε εγκαταλειμμένο νεοκλασικό στον Κολωνό, για 22 θεατές κάθε φορά.
Η παράσταση “Η 8η ΗΜΕΡΑ”, παίχτηκε σε 220 σπίτια σε όλη την Αθήνα. Η παράσταση φιλοξενούσε και φιλοξενούνταν. Μπορούσε να παιχτεί στο σαλόνι του καθενός, αλλά μπορούσες και να την επισκεφθείς σε οποιοδήποτε σαλόνι παίζονταν. Ταξίδεψε στην Κύπρο, την Θεσσαλονίκη, σε Ελληνόφωνα σπίτια της Ελβετίας και αποτέλεσε μια ξεχωριστή εμπειρία για όσους την παρακολούθησαν.
Το καλοκαίρι του 2014 εμπνέεται την δράση “ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ” και την προτείνει στο Εθνικό Θέατρο, που την αγκαλιάζει μέχρι και τις μέρες της καραντίνας. Πρόκειται για θεατρικές παραστάσεις σε θαλάμους νοσοκομείων, πάντα γύρω από ένα κρεβάτι, για θεατές ασθενείς, συνήθως τελικού σταδίου. Έχει ξεπεράσει τις 1000 παραστάσεις και ελπίζει για τη συνέχεια.
Τον Μάη του 2018 ιδρύει τον Οργανισμό Πολιτισμικής Παρηγορητικής Φροντίδας “ΠΡΟΣΩΠΟ”, που έχει σαν σκοπό να μεταφέρει την αναπαραστατική τέχνη σε θεατές που την δεδομένη στιγμή της ζωής τους δεν μπορούν να έρθουν στο θέατρο.
Ταυτόχρονα σκηνοθετεί παραστάσεις που πρεσβεύουν την ‘καλή αφήγηση’ στην εποχή τής κρίσης και δίνουν ελπίδα και θάρρος στο κοινό. Ενδεικτικά: “ΑΓΑΠΗ / μια τριλογία για την καλή αφήγηση” στο ΔΗ ΘΕ ΠΕΙ (2016 – 2017) και “ΕΙΜΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ ΧΡΟΝώΝ / ένα άσμα για το χάσμα γενεών” στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας (2018)  ̈ΝΑ ΒΓΩ ΛΙΓΑΚΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ̈ στο υπόγειο
του Θεάτρου Τέχνης (2019)
Τον Μάρτιο του 2018 εκδίδει το βιβλίο “Το εγχειρίδιο ενός καλού κλόουν” από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.

[sfmcokm]

Μου φαίνεται θλιβερό που ο ομιλών στο 2.55.... περίμενε τον κορονοϊό για να αντιληφθεί τη φσυλότητα του "πολιτισμού" μας. Μάσκα φορούσε πριν;