Λεπέν ή Ζεμούρ; Σαλβίνι ή Μελόνι; Το μέλλον του πατριωτισμού

Καλεσμένος στην εκπομπή #Right2TheBone ο συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής, Γιάννης Κολοβός. Συζητάμε για το μέλλον των πατριωτικών κινημάτων στην Ευρώπη και φυσικά στην Ελλάδα.

Οικοδεσπότες για το Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών οι Ραφαήλ Καλυβιώτης, Παναγιώτης Δούμας, Δημήτρης Παπαγεωργίου και ο γνωστός λυρικός τραγουδιστής και μέλος μας, Γιάννης Χριστόπουλος.

#diesy #right2thebone #immigration #ioanniskolovos #europeanright #salvini #meloni

Βρείτε μας:

[czjqpxh]

Θα μας βοηθούσε στην προσπάθειά μας εάν κάνατε ένα like στο video, εγγραφόσασταν και το κοινοποιούσατε! Μην ξεχνάτε να πατάτε το καμπανάκι για να σας ειδοποιεί για την επόμενη εκπομπή.

[surikat-qi]

Ο Μπένεντικτ Άντερσεν με τον όρο ''φαντασιακή κοινότητα'' αναδείκνυε τον τρόπο που γίνεται αντιληπτός ο εθνικισμός, δεν είχε διάθεση να τον υποβαθμίσει. Μην παίρνουμε τον όρο αρνητικά ή ότι είναι αριστερός. Δεν είναι.

[surikat-qi]

Αυτό που λέει ο κος Κολοβός είναι πολύ σημαντικό: ο εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία όπως ο φιλελευθερισμός ή ο κομμουνισμός. Θα έλεγα ότι είναι μήτρα ύπαρξης κράτους. Επειδή αυτό που λέει είναι αληθές, γι' αυτό και είναι πολύ προβληματικό το γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα ''εθνικιστικά κόμματα''. Αυτή καθαυτή η ύπαρξη των κρατών, παγκοσμίως, σήμερα, είναι προϊόν του εθνικισμού. Ο εθνικιστής, ίσως, δεν είναι υγιές να ανήκει σε ένα ''εθνικιστικό κόμμα'', αλλά να αποτελεί μία δεξαμενή σκέψης, συντηρητικής και υπενθυμιστικής. Τι εννοώ με το δεύτερο όρο που έπλασα: ότι ο εθνικιστής, ακόμα και αν είναι φιλελεύθερος, σοσιαλδημοκράτης ή κομμουνιστής, έχει το ρόλο να υπενθυμίζει ότι το κράτος στο οποίο ανήκει προέρχεται από την εθνική ιδέα και η ιδέα αυτή ΔΕΝ πρέπει να υπονομεύεται. Οι πραγματικές πολιτικές ιδεολογίες είναι δύο: ο φιλελευθερισμός από τη μια (καπιταλισμός), ο κομμουνισμός από την άλλη (αταξική κοινωνία). Ο φιλελευθερισμός εφόσον αρχίσει να ρυθμίζει και τα κοινωνικά θέματα με βάση την οικονομική του προσέγγιση (άσ'τα όλα ελεύθερα) γίνεται προβληματικός και υπονομεύει το έθνος. Ο κομμουνισμός, από τη φύση του, όταν συνδυάζεται με τον εθνικισμό, γίνεται αυτόματα και χωρίς δεύτερη κουβέντα, φασισμός. Παρακαλώ, προσέξτε το αυτό. Γίνεται, αυτομάτως, φασισμός (εθνομπολσεβικισμός). Άρα, από τη στιγμή που γίνει σαφές ότι η βάση και η ρίζα των σύγχρονων κρατών είναι το έθνος, η εθνική συνείδηση, η εθνική ιδέα, τότε, αναπόφευκτα, οι μόνες συμβατές πολιτικές ιδεολογίες είναι κομμάτι του φιλελεύθερου χώρου, ως κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά. Το υγιές είναι, σήμερα, να υπάρχουν μόνο δύο κόμματα σε κάθε έθνος-κράτος και να είναι από τη φύση τους και τα δύο εθνικά. Το ένα να είναι περισσότερο φιλοκαπιταλιστικό και το άλλο περισσότερο φιλοπρονοιακό. Αυτό και μόνο. Τίποτε άλλο. Αγώνας των εθνικιστών δε θα πρέπει να είναι να υπερισχύσουν ως εθνικιστικά κόμματα, αλλά να αποτελέσουν μία μόνιμη μαγιά, τόσο στην κεντροδεξιά όσο και την κεντροαριστερά, υπενθύμισης ότι πάνω απ' όλα είναι το εθνικό συμφέρον. Συνεπώς, τόσο η κεντροδεξιά όσο και η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι στην ουσία τους κόμματα συντηρητικά, επειδή είναι εθνικά. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν σήμερα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα που έχουν απεμπολήσει την εθνική συνείδηση και, άρα, οι εθνικιστές νιώθουν την ανάγκη να φτιάξουν δικά τους κόμματα, ξεχωριστά. Η διαφορά τους πρέπει να εστιάζεται στον οικονομικό τομέα, όχι στον κοινωνικό και σε αυτόν της παιδείας, γιατί τότε γίνονται κόμματα ελευθεριακά και αποδομητικά, όχι εθνικά.