''Το Χταπόδι''...Γιώργος Οικονομόπουλος

#footballstories #equipo
Όταν ήμουν 18 χρόνων έπαιζα στην ομάδα της πόλης μου τον Αστέρα Μαγούλας και μόλις είχαμε κερδίσει την άνοδο από την δ εθνική στην γ. τότε λοιπόν ήμουν ένα βήμα πριν υπογράψω επαγγελματικό συμβόλαιο στην Καβάλα που ήταν Α εθνική. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ καθώς ήταν η χρόνια που ο πρόεδρος της Μάκης Ψωμιάδης καταδικάστηκε και η Καβάλα έπεσε στις ερασιτεχνικές κατηγορίες.
Ο αδερφός μου τότε ήταν επαγγελματίας στον Άρη και προσπάθησε να με πάρει εκεί αλλά η ομάδα δεν με ήθελε και έτσι έκανα προπονήσεις σε ομάδα β τοπικού, στον Μαραθώνα Καλαμαριάς. Θυμάμαι τον εαυτό μου 18 χρόνων σε μια ξένη πόλη να κάθεται στο πάρκο της γειτονιάς του Χαριλάου και να πιάνω το κεφάλι μου απελπισμένος. Τότε πήρα την απόφαση να γυρίσω πίσω.Για 6 μήνες δεν μπορούσα να παίξω κάπου όποτε έπιασα δουλειά σε μια αποθήκη στην πόλη μου. από την α εθνική βρέθηκα ξαφνικά να δουλεύω σε αποθήκη 7-3. Την επόμενη χρόνια γύρισα πάλι στον Αστέρα Μαγούλας τότε ανέβαιναν οι μισές ομάδες στην β εθνική, πράγμα που καταφέραμε και μεις.
Περίμενα πως και πως την προετοιμασία αλλά την πρώτη κι όλας εβδομάδα χτυπάω στο γόνατο και η μαγνητική δείχνει ρίξη χιαστού…Η χρόνια χάθηκε. Αυτό που με λύγισε δεν ήταν ο τραυματισμός και ποτέ δεν είναι ο τραυματισμός… Ήταν ότι κανείς δεν με επισκέφθηκε στο νοσοκομείο,κανείς δεν με πήρε τηλέφωνο,κανείς δεν μου έστειλε μήνυμα, ούτε συμπαίχτες, ούτε προπονητές μόνο οι γονείς μου και η κοπέλα μου.Αλλά ήταν και οι απελπιστικές ματιές ολονών που λέγαν αυτός τελείωσε…Ταυτόχρονα όμως ήταν και το μόνο πράγμα που με έκανε να πω ότι πρέπει να σηκωθώ και να τους διαψεύσω.
Δυστυχώς αν δεν πέσεις δεν μαθαίνεις την άξια που έχει το να στέκεσαι όρθιος. Τα επόμενα 3 χρόνια με βρήκανε να προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου. Η επόμενη χρόνια με βρήκε στον Πανελευσινιακό ο οποίος εν τελεί κέρδισε την άνοδο στην β εθνική αλλά είχα παίξει μόνο ένα ματς οπότε ήταν σαν να είχα χάσει 2 χρόνιες.Τότε αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω ριστάρτ. Πήγα στην Ζάκυνθο στον πολυαγαπημένο μου Α.Ο Λεβάντε. Είχαμε πέσει απ’τον Δεκέμβρη αλλά λόγω ενός τραυματισμού δεν μπόρεσα να φύγω και πάλι καλά γιατί οι άνθρωποι εκεί μου έδειξαν και μου τόνισαν την άξια μου..Την επόμενη χρόνια βρίσκομαι στην α επσανα και στον Άγιο Στέφανο.Για να πηγαίνω στην προπόνηση που ήταν στις 9 το βράδυ άλλαζα 3 μέσα και λόγω δρομολογίων έπρεπε να φεύγω στις 4 και να γυρνάω με τον τελευταίο προαστιακό στις 11. Τότε όμως βρέθηκε ένας άνθρωπος ο Κώστας Παρθενίου κ μια ομάδα ο Ύπατος. Η ομάδα ανήκε στην α βοιωτιας και η δυναμική της φαινόταν.Ήταν η μονή μεταγραφή που έκανε ουσιαστικά κ δεν με ήξεραν όποτε έπρεπε να τον βγάλω ασπροπρόσωπο.
Λόγω υποχρεώσεων και των 2 δεν μπορούσαμε να μείνουμε στη Βοιωτία και πηγαινοερχόμασταν από 2 το μεσημέρι και γυρίζαμε 9 30. Μερικοί με πέρναγαν για τρελό..ίσως κάποιες στιγμές να με θεώρησα και γω αλλά έπρεπε να τα καταφέρω χωρίς να χει σημασία το κόστος.. το μόνο που είπα ήταν οτι αυτή τη φορά δεν μπορώ να αποτύχω!
Τον 1ο γύρο παίζαμε με τον συν διεκδικητή και δυστυχώς έκανα πέναλτι, ήρθαμε 2-2 εντός. 2ο γύρο παίζουμε στην έδρα τους, έχουμε 4 βαθμούς διάφορα και θέλουμε νίκη για να ξεπεράσουμε τους 6 για να μην πάμε σε πλέι οφ και έρχεται το κάρμα.. 0-1 στο 60 και γίνεται η φάση ..σέντρα, κακός υπολογισμός τογ τερματοφύλακα μας, σπάσιμο του εξτρεμ στον σέντερ φορ, εκείνος μόνος του με το τέρμα και εγώ τρέχω προσπαθώντας να μαντέψω που θα την στείλει. Ευτυχώς το κορμί του έλεγε ακριβώς που θα την στείλει.. κάνω τάκλιν στον αέρα και την σώζω πάνω στη γραμμή. Το παιχνίδι τελειώνει και κερδίζουμε την άνοδο στην έδρα τους. Η επόμενη χρόνια με βρίσκει βασικό με την ομάδα να έρχεται 4η, η μεθεπόμενη με την ομάδα να έρχεται 3η. Το μόνο που λείπει είναι ένα πρωτάθλημα που έχω βαλθεί να αποκτήσω, το οποίο παλεύω απ’τό 2011 σ’αυτην την κατηγορία.
Για κάποιους δεν θα καταφέρεις ποτέ τίποτα. Κάποιοι ότι και να κανείς θα προσπαθήσουν να σε μειώσουν. Μπορούνε να γελάνε αν θέλουν, να κοροϊδεύουν και να κριτικάρουν ελεύθερα όλοι… αλλά αυτό που δεν μπορούν να σου πάρουν ποτέ είναι ότι όσες φόρες και να πέσεις ξέρεις ότι θα σηκωθείς, όσο και να σε κάνουνε να θες να τα παρατήσεις πλέον δεν υπάρχει καν σαν σκέψη. Όταν σας ρωτάνε λοιπόν γιατί δεν τα παράτας να τους απαντάτε γιατί αντίθετα με εσάς εγώ θέλω να δω τι θα γίνει αν ΔΕΝ το κάνω!!! Καλή χρόνια σε όλους!!!