15092020 ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ…
Η σχολική χρονιά ξεκίνησε με το ευτράπελο της μάσκας… τραβώντας την προσοχή όλων, όμως η ουσία βρίσκεται στην αδυναμία των εκπαιδευτικών που πολύ σύντομα θα αρχίσει να φαίνεται. Όλοι ρίξαμε το βάρος στα παιδιά, μηδέ εμού εξαιρουμένης, δώσαμε την ευχή για καλό κουράγιο και βουτήξαμε… σε άγνωστα νερά. Δεν είναι ο ΙΟΣ που έχουμε να αντιμετωπίσουμε τελικά, αλλά η ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ μιας ΣΕΣΗΠΩΣΑΣ κοινωνίας και ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ.
Ανοίξαμε 1η Σεπτεμβρίου, πηγαινοερχόμαστε καθημερινά σε ένα εγκαταλελειμμένο από την πολιτεία κτίριο μέσα στην σκόνη και τα ξερά φύλλα των δέντρων να καλύπτουν τις αυλές του σχολείου δημιουργώντας ένα χαλί πάχους 5 εκατοστών, καθώς καθαρίστρια δεν υπήρχε. Την Πέμπτη πριν το άνοιγμα για τον Αγιασμό, κατέφθασε για να καθαρίσει δύο κτίρια μέσα έξω και μάλιστα σε έκτακτη κατάσταση… πανδημίας όπως μας είπαν. Ο ήλιος ανελέητος, έκαιγε τα πάντα γύρω του, η αυλή μετά τις 10 καμίνι, πόσο δε μάλλον οι αίθουσες…
Κάναμε την ανάγκη φιλοτιμία και αρχίσαμε το καθάρισμα και εμείς, μεταφέραμε θρανία από το ένα κτίριο στο άλλο, καθώς φέτος αλλάξαμε τις αίθουσες ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών όπως ήταν και το σωστό, όμως έπρεπε να λάβουμε υπόψη το μέγεθος των μαθητών μας για να έχουν τα κατάλληλα θρανία με την ηλικία τους, όχι όπως… οι μάσκες. Το χαμαλίκι συνεχίστηκε από διευθυντές και δασκάλους με το κουβάλημα των βιβλίων…, των παγουρίνων και των … μασκών. Μία καθυστερημένη εγκύκλιος κάνει την εμφάνισή της κατά τις 3 το μεσημέρι της Παρασκευής, και ενώ οι δάσκαλοι έχουμε πια σχολάσει και ενημερώσει τους γονείς για τον Αγιασμό. Θλίψη και απογοήτευση για την ΕΠΙΠΟΛΑΙΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Σάββατο πρωί και αδυνατώ να πάω σχολείο να ολοκληρώσω κάποιες λεπτομέρειες στην τάξη μου, η μέση μου πονάει αφόρητα, είμαι και 54 έχω και τρεις μεσοσπονδύλιους δίσκους… προβληματικούς… από μεταφορά θρανίων την είχα πατήσει, όταν ήμουν 25…
Άνοιξα στις 7 το πρωί της Δευτέρας το σχολείο για να ολοκληρώσω τις εργασίες μου και να μεταφέρω τα υπόλοιπα βιβλία… Να τακτοποιήσω τους γίγαντες και τα παγουρίνια σε κάθε θρανίο. Γέμισα τις γυάλες με γλυκά για το καλωσόρισμα, βεβαιώθηκα ότι τα πάντα ήταν στην θέση τους, φόρεσα το χαμόγελό μου και περίμενα να τα υποδεχτώ με την αγάπη μου.
Τα αντίκρυσα να μπαίνουν μασκοφορεμένα και αγέλαστα ως κουκουλοφόροι του Συντάγματος… η πιο ψυχρή υποδοχή μαθητών στα 30 χρόνια που εργάζομαι… νόμιζα ότι θα διέκριναν το χαμόγελο από τη διάφανη μάσκα μου… ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ… τελικά βρήκα το ταιριαστό ρήμα , τα χαμόγελα δεν φαίνονται, ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ και αυτό συμβαίνει μόνο όταν είσαι πραγματικά ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ.
Οι σκηνές στην τάξη απείρου κάλλους… για να τους καταλάβω τι μου έλεγαν έπρεπε να επαναλαμβάνουν δύο και τρεις φορές το ίδιο πράγμα, όπως και εγώ. Στο τέλος της πρώτης ώρας η φωνή μου άρχισε να κουράζεται, η πρώτη βραχνάδα έκανε την εμφάνισή της, η βαριεστημάρα άρχισε να διαφαίνεται ως αχτίδα στο μισοκρυμμένο από τη μάσκα βλέμμα τους, ο παιδαγωγός νίκησε τον πειθήνιο δημόσιο υπάλληλο… « ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΩ» αρχίσαμε να συνεννοούμαστε… όποιος μιλούσε την κατέβαζε και την ξανανέβαζε μετά… Ήταν η ώρα που μαθαίναμε … πώς να φοράμε σωστά τη μάσκα μας…
Υπήρξαν και εκείνοι που τρομαγμένοι αρνήθηκαν να την κατεβάσουν…
Στον πίνακα οι λέξεις ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ, ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ, ΘΕΑΤΡΟ, ΑΣΠΙΔΑ, ΑΙΓΙΔΑ, ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ, ΑΡΓΟΣ, ΜΥΚΗΝΕΣ, ΠΕΠΛΟ, ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΚΑΛΥΠΤΩ και δύο μάσκες ζωγραφισμένες μία θεατρική της κωμωδίας με το μεγάλο γέλιο στο στόμα και ένα ΝΕΚΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ δίχως στόμα… όπως ταιριάζει στους νεκρούς.
Εμφανίστηκε ο ιερέας και μας έρανε… Στο χαιρέτισμά του μία ολόκληρη εποχή μας γύριζε την πλάτη, αφήνοντάς μας στη ΣΙΩΠΗ και τη ΜΙΖΕΡΙΑ μας να καρτερούμε το κουδούνι που θα σήμαινε το τέλος του μαρτυρίου.
Γύρισα σπίτι πτώμα… η φωνή μου βραχνή, το σώμα μου πονεμένο, η ψυχή μου θλιμμένη από αυτά που είδε και άκουσε… μα περισσότερο από όσα διαισθάνθηκε ότι έρχονται. Έπεσα για ύπνο μέχρι το πρωί… Αύριο είναι μια δύσκολη μέρα, δεν αρκεί το ΚΟΥΡΑΓΙΟ για να κάνεις συνεχόμενο πεντάωρο με εφημερία, χωρίς διάλειμμα για εσένα μετά από κάθε ώρα…. ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ δεν έχουν έρθει, είμαστε μόνοι μας , αλλά και όταν θα έρθουν δεν θα κάνουν εφημερία… έτσι είναι οι ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ, έτσι είναι οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ.
Το ΚΟΥΡΑΓΙΟ δεν αρκεί …
Η ΜΠΟΤΑ που πατά το λαιμό μας βαριά και ΑΝΑΙΣΘΗΤΗ…
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ… Ακούει κανείς;