Επική-Αυτοκρατορική Όρχησις Διπάτ Η κόρ' επήεν σον παρχάρ

Κλασσική Ποντιακή Μουσική της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος Classical Pontic Music of the Empire of Trebizond

Σολίστ
Τραγωδία: Φύκον τη Γιάννε Καλλιφατίδης
Λύρα: Γώγον τη Σταύρη Πετρίδης-ο Πατέρας της Κλασσικής Μουσικής της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος.

Όταν εξαντλούνται οι δυνατότητες παραγωγής ήχου ενός οργάνου, είναι μάλλον κάπως έτσι. Όπως ερμηνεύει ο Γώγον τη Σταύρη την εν λόγω Κλασσική Ποντιακή Σύνθεση. Όπως και πλείστες άλλες φυσικά. Έχουμε δει έως τα τώρα αρκετά τέτοια παραδείγματα από τον Γώγον τη Σταύρη. Ιδιαίτερα δε, όταν αυτό συμβαίνει, παρέα με τον Φύκον τη Γιάννε, η ερμηνεία και η μουσική και μελισματική ποιότητα, λαμβάνουν ουρανομήκεις διαστάσεις. Συναγωνίζεται ο Γώγον τη Σταύρη σε αυτήν την ηχογράφηση τον εαυτό του, σε σχέση με την έτερη εκδοχή του αυτού άσματος στην πλέον γνωστή του μορφή, καθότι δημοσιευμένη. Μιλάω για την έκδοση των Ακριτών του Πόντου Σταυρουπόλεως Σαλονίκης, από το "αρχείο" του Τάκη Σαχινίδη, της Μνήμης Εγκόλπιον δηλαδή, του 1995, η ηχητική επεξεργασία και αποθορυβοποίηση της οποίας έγινε από το εργαστήριο Ηλεκτρακουστικής του ΑΠΘ, στο οποίο φοίτησα. Είναι περισσότερες, ωστόσο οι συγγένειες του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ της Πολυτεχνικής του ΑΠΘ με το στοιχείο, αλλά σ' αυτές τις εμπειρίες μου, θα επανέλθουμε όταν ξαναμιλήσουμε για τους Ιμεραίους και το Φροντιστήριον Τραπεζούντος...με αφορμή την Επική-Αυτοκρατορική Όρχησις Διπάτ Η Ίμερα, των Χρύσανθου-Κουγιουμτζίδη.

Σε ό,τι αφορά στο "αρχείο" Σαχινίδη απλά μια σημείωση εδώ, που μας απασχόλησε για χρόνια, τον καιρό της κασέττας και της πομπίνας. Μετά στην ψηφιακή εποχή κάπως βελτιώθηκαν τα πράγματα. Αυτά τα πράγματα, δεν ανήκουν σε κανέναν. Αυτά είναι του Λαού. Από αυτόν εκπορεύονται και για αυτόν προορίζονται. Σ' αυτον πρέπει να επιστρέφουν. Δεν κατάλαβα ποτέ, την σπουδή με την οποία διαφύλατταν ηχογραφήσεις ανεκτίμητης αξίας κάποιοι δια ιδίαν χρήση. Είναι τουλάχιστον νοσηρό. Μας κούρασαν με τα αρχεία τους. Αρκετοί βέβαια, ακόμα και στην εποχή μας, συνεχίζουν να προσπαθούν να πάρουν αξία, ελλείψει άλλης, μέσα από τα "αρχεία" τους τα οποία και προβάλουν, και κουρφίουνταν σαν γύφτικα σκεπάρνια. Λες και το αρχείο δεν είναι του Ευσταθιάδη ας πούμε ή του Φύκου στην περίπτωσή μας, που είναι και ο καθαυτό δημιουργός του! Εν πάση περιπτώσει, η αξία και η αδήριτη ανάγκη κοινοποίησης όλων αυτών των μνημείωδων δειγμάτων της Κλασσικής μας Μουσικής είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αλλιώς ανύπαρκτοι μουσικοί τύπου Γαλετσίδη, Καβαζίδη, Παπαδόπουλοι είναι πολλοί αυτοί, Λεπτοκαρίδη, Εταιρίδη, Τσαπανίδη, Κουτούζογλου, Σαριλίδη θα κυριαρχήσουν, καθιστώντας την κακοτεχνία και το αλλώτριο Τουρκοκαππαδοκογύφτικο ρεπερτόριό τους νόρμα. Παρεμπιπτόντως, δεν έχω υπόψιν μου κάτι που να έχει επιβιώσει από "Ποντιακή" ζουρνά. Κλαίει ο διάολος τη μάνα του. Εγώ ζουρνά ξέρω και υποβάλλω τα σέβη μου, δηλαδή, στη Τζουμαγιά και τη Νιγρίτα!

Δεν έχω καταλάβει για ποιον λόγο η συγκεκριμένη γαϊτέ τη Παρχαρομάνας, αποδίδεται στην Κρώμνη. Ίσως να ναι κι έτσι. Υπάρχουν, άλλωστε, ειδημονέστεροι που δύνανται να το βεβαιώσουν. Η μέχρι τώρα εμπειρία, ωστόσο, δείχνει ότι πρόκειται για μια εκ των δημοφιλεστέρων συνθέσεων, με διείσδυση στους απανταχού Ποντίους, που φτάνει αυτήν των Ακριτικών μας Επών. Δεν έχει, βέβαια, τουλάχιστον για τον γράφοντα, απολύτως καμία σημασία, ούτε ο τόπος μα ούτε και ο χρόνος γραφής μιας μουσικής (μελωδίας, τραγωδίας και ορχήσεως) για να ανοίκει στην Κλασσική Ποντιακή μας Μουσική, εφόσον πληρούνται οι προδιαγραφές αυτής. Δεν είναι ο τόπος που ορίζει την μουσική μας, ούτε βέβαια κάποιος συγκεκριμένος χρόνος. Και ως αντιπαράδειγμα, εδώ, αναφέρω την Μητερίτσα. Δεν υπάρχει Κλασσική Ποντιακή Όρχησις, δεν υφίσταται Ποντιακός χορός Μητερίτσα. Έτσι απλά και τελεσίδικα. Γιατί δεν πληροί ούτε μία από τις προδιαγραφές, ούτε κατ' ελάχιστον. Αυτή η "καταγραφή" της Μέλπως Μερλιέ, του 1930 από την Αθηνά Κορσαβίδου με τα κουμπαρα κουμπαρα τουμπα πα, (γελάν οι νερατζιές όλου του κόσμου) και η μετέπειτα μελοποίηση της από αρχάριους λυράρηδες, όπως ο Γιούρας Απατζίδης το 1967, μπορεί να βρεθεί μόνον στις χωματερές της ιστορίας. Πουθενά αλλού. Οι αυτοαποκαλούμενοι και λαογράφοι ή ερευνητές, φυσιοδίφες και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, πέραν των όποιων φιλολογικών, εκπαιδευτικών και άλλων γνώσεων που μπορεί να έχουν (στην εποχή μας βέβαια ούτε καν αυτό...τον χώρο/χορό λυμαινονται Φυσικοθεραπευτές, Γλωσσολόγοι, Ενδυματολόγοι, Οικονομολόγοι, Γυμναστές!!!, Αλχημιστές και Πατσατζήδες...τα τσιμέντα δάκρυσαν!), είναι απαραίτητο να κατέχουν κυρίως και τη μουσική αλλά και την ορχηστική τέχνη. Για να ξέρουν κάθε φορά τι καταγράφουν, από ποιον το καταγράφουν και ΓΙΑΤΙ το καταγράφουν και το διασώζουν. Κανένας έως τα σήμερα εκ των προβεβλημένων δεν είχε ούτε μουσική παιδεία μα ούτε ήταν και χορευτής πάστας. Οι πατέρες της λαογραφίας μας του περασμένου αιώνα διέπονταν από ανιδιοτελή ζήλο βεβαίως. Οι δε σύγχρονοι σταφυλοπατητές από ιδιοτελή...ζήλο.

Στις χωματερές αυτές θα συναντήσει κανείς και όλα τα άλλα τερατουργήματα τους (αν ποτέ υπήρξαν).

[stelalolou]

Αυτος ο Ράλλης ποιος είναι? Εννοείς τα σχολιακια κατω απο το βίντεο?