Πατέλης Δημήτρης: Ουτοπία ή Επιστημονική επαναστατική θεωρία και πράξη;

Η συνεισφορά των Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς στη μετατροπή της προοπτικής του σοσιαλισμού & του κομμουνισμού από αφηρημένο ουτοπικό ιδεώδες σε επιστημονική επαναστατική θεωρία, μεθοδολογία και πράξη. Μετατροπή-αναβάθμιση που επιτρέπει την θεμελίωση του κινήματος στη βάση της αντικειμενικής περιγραφής, της εξήγησης και της επιστημονικής πρόβλεψης των νομοτελειών που διέπουν την μετάβαση της ανθρωπότητας στην ωριμότητά της, στην αυθεντικά ανθρώπινη ιστορία. Μόνο σε αυτή τη βάση είναι εφικτή η θετική για κάθε ιστορική εποχή θεμελίωση της στρατηγικής προοπτικής του επαναστατικού κινήματος στη διαλεκτική της σχέση με την τακτική, των απώτερων σκοπών σε οργανική διασύνδεση με τους βραχυ-μεσοπρόθεσμους, της νομοτελούς πορείας των σταδίων της μετάβασης της κοινωνίας στον κομμουνισμό, δηλ. του αγώνα για την βέλτιστη συνειδητή συμβολή του υποκειμένου της επανάστασης στη διαμόρφωση των αναγκαίων και ικανών όρων του επαναστατικού μετασχηματισμού. Αναγκαίος όρος για αυτή τη θεμελίωση είναι η απαραίτητη για την εκάστοτε εποχή δημιουργική ανάπτυξη της επιστήμης, της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας. Χαρακτηριστικό της ουτοπικής συνείδησης είναι η αναφορά σ’ ένα αφηρημένο ιδεώδες πέρα και έξω από τους αναγκαίους και ικανούς όρους επίτευξής του, η απουσία συγκεκριμένης προβληματικής περί αυτών των όρων, η αδυναμία προσδιορισμού των συγκεκριμένων ιστορικών ποιοτικών και ουσιωδών γνωρισμάτων των νομοτελώς αναγκαίων σταδίων αυτής της μετάβασης για την διαμόρφωση και ανάπτυξη/συγκρότηση του κοινωνικού, πολιτικού, θεωρητικού και πολιτισμικού υποκειμένου, το οποίο θα φέρει σε πέρας αυτή τη διαδικασία με την συνειδητή επαναστατική του δράση, μετά λόγου γνώσεως. Η αδυναμία αυτή είναι χαρακτηριστική για κάθε ιδεαλιστική-μεταφυσική προσέγγιση της κοινωνίας και της κομμουνιστικής προοπτικής, κατά τρόπο που πρακτικά υπονομεύεται, εκφυλίζεται και τελικά ακυρώνεται το επαναστατικό κίνημα. Ο ουτοπικός σοσιαλισμός συνιστά αναγκαία ιστορική μορφή του κινήματος όσο δεν υφίστανται οι αντικειμενικοί και υποκειμενικοί αναγκαίοι και ικανοί όροι για την επιστημονική θεμελίωση του σοσιαλισμού. Η μετάβαση εκ νέου σε ουτοπικά, ιδεαλιστικά-μεταφυσικά παρηγορητικά αφηγήματα στη σύγχρονη εποχή, στο νέο στάδιο του ιμπεριαλισμού, δεδομένης της εμπειρίας των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, συνιστά πρακτικά παραίτηση από την επαναστατική θεωρία και πράξη. Συνιστά προδοσία της υπόθεσης της επανάστασης και εκδούλευση στο καθεστώς του κεφαλαίου.

[Theo.M]

Η φιλοσοφια Κ. Πατελη(σας εκτιμω για το εργο σας) οχι μονον ειναι προσταγμα βιου κοινωνικου με συγκεκριμενες ηθικες συντεταγμενες αλλα λυπαμαι να διαπιστωνω οτι απο την αλλη ειναι ενα συνολο θεωριων που αναμασωντε και παπαγαλιζοντε απο συναδελφους σας και σπουδαστες για χαρη του να ''βγει και η διδακτεα υλη και εφετος''. Ο σχολαστικισμος(και ενδεχομενα και υπερσχολαστικισμος) πολλων ακαδημαικων εξουδετερωνει την ουσιωδη φυση του φιλοσοφικου λογου ως εμπρακτη σταση ζωης και γινεται ενα πεδιο μηχανικης παραγωγης και αναπαραγωγης αρθρων και αναφορων για χαρη καλυψης ενος θεσμοθετημενου ετησιου ακαδημαικου περιοδικου πχ. Η γνωση αυτη λοιπον μενει ως ενα αποτυπωμα ''ερευνας'' και αναγκης για μια νεα πρωτοπορα θεση καποιου διδακτορα πανω σε ενα θεμα φιλοσοφιας, την ιδια ωρα που ο διδακτορας πασχει απο ναρκισσιστικα η ψυχοπαθη συνδρομα και το μονο που τον νοιαζει ειναι η υστεροφημια, τα χειροκροτηματα και οι δαφνες στα επιστημονικα συνεδρια στα οποια ομιλει. Οι σπουδαστες χανουν την αμεση επαφη με το βαθυτερο και ουσιαστικο φιλοσοφικο διδαγμα, μενουν σε μια επιφανειακη μελετη, δεν εφαρμοζουν φιλοσοφικο στοχασμο και αναστοχασμο πρωτιστως ως ψυχοδυναμικα και μετεπειτα πολιτικα και κοινωνικα οντα και το μονο που του νοιαζει ειναι η επιτευξη ενος PhD και οι λοιπες περικοκλαδες που θα τους απονεμηθουν για την επιτευξη αυτη. Ερχομαι στα λογια του μεγαλου Ζακ Ελλυλ αξιοτιμε Κ. Πατελλη ο οποιος αφοριστικα(και καλα εκανε σαφως) κατεδειξε το τελμα που εχει φερει ο στειρος, βιομηχανοποιημενος και τεχνικα αλλοτριωτικος νεωτερικος τροπος ζωης. Συνεχιστε δυνατα.