Πώς βιώνει ένας έφηβος την απώλεια του γονιού του

ΘΕΚΛΑ Μιλάμε Ανοικτά Δευτέρα 16 Απριλίου 2018
Καλεσμένος ο ηθοποιός Θάνος Δρακόπουλος
1η επιστολή:
«Κυρία Θέκλα, γεια σας.
Παρακολουθώ την εκπομπή σας σχεδόν κάθε μέρα, επειδή μου αρέσει η ψυχολογία και μου αρέσει να μαθαίνω πράματα για την λειτουργία του ανθρώπου. Είμαι μαθητής στην τρίτη λυκείου, θα γίνω 18 χρονών το καλοκαίρι. Παρακολούθησα με προσοχή την εκπομπή που μιλούσατε για γονείς που χάνουν τα παιδιά τους είτε από καρκίνο είτε στην άσφαλτο.
Εμένα η δική μου ιστορία είναι εντελώς το αντίθετο.
Πριν 2 χρόνια χάσαμε τον πατέρα μου από καρκίνο. Ήταν άρρωστος για πολλά χρόνια, αλλά δεν μας το έλεγαν. Μόνο τον τελευταίο χρόνο το καταλάβαμε και μάθαμε πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα.
Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Αυστηρός και σοβαρός, αλλά δίκαιος και επιτυχημένος. Έχω ακόμη μια αδελφή 2 χρόνια μικρότερη από εμένα. Η αδελφή μου πάντα είχε πιο στενή σχέση με τον πατέρα μου. Ίσως επειδή πάντα οι κόρες αγαπούν πολύ τον μπαμπά τους. Αλλά κι εγώ τον θαύμαζα πολύ και προσπαθούσαν πάντα να τον βγάζω ασπροπρόσωπο.
Όταν ο πατέρας μου ήταν στο νοσοκομείο, τους τελευταίους 3 μήνες προτού πεθάνει, αντιλήφθηκα πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα και πως εγώ έπρεπε να σταθώ δυνατός για να στηρίξω και την μάνα μου και την αδελφή μου.
Πολύς κόσμος ήρθε και στο νοσοκομείο και στην κηδεία και έρχονται και στο μνημόσυνο, αλλά η αλήθεια είναι πως κάθε μέρα είμαστε εμείς οι 3 μέσα στο σπίτι.
Να μην σας πω και για τα οικονομικά μας, τα οποία δεν είναι καλά. Η μητέρα μου είναι χαμηλόμισθη, δεν έχει σπουδάσει και όσα λεφτά είχαν οι γονείς μου στην άκρη, τα έδωσαν στις θεραπείες και στην Κύπρο και στο εξωτερικό.
Τώρα που τελειώνω το σχολείο, αν και είμαι καλός μαθητής, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να μην πάω να σπουδάσω. Μόλις τελειώσω από τον στρατό να πιάσω δουλειά για να στηρίζω την οικογένεια και να βοηθήσω να σπουδάσει η αδελφή μου, που είμαι σίγουρος πως ο πατέρας μου θα το ήθελε πολύ αυτό.
Η μάνα μου μου λέει πως δεν είναι σωστά που σκέφτομαι έτσι και πως θα κάνει φοιτητικό δάνειο και για μένα και για την αδελφή μου, αλλά εγώ σκέφτομαι πως θα βουλιάξουμε στα χρέη και δεν θα τα βγάλουμε πέρα.
Είπατε στην εκπομπή για τα στάδια πένθους. Εγώ δεν ξέρω αν τα πέρασα. Έκλαιγα κάποιες φορές τα βράδια όταν ο πατέρας μου ήταν άρρωστος, την ώρα που δεν με έβλεπε κανένας. Μετά που πέθανε έγινα σκληρός. Πρέπει να είμαι δυνατός για να στηρίξω τις δύο γυναίκες που είναι στο σπίτι, είμαι σίγουρος πως αυτό θα έκανε τον πατέρα μου περήφανο για μένα, πάντα τον έχω πρότυπο και θέλω να του μοιάσω. Να είμαι άξιος γιος του.
Η μάμα μου ήταν χάλια τον πρώτο καιρό, αλλά έχει κανένα εξάμηνο που είναι καλύτερα, ή δεν ξέρω, μπορεί να προσποιείται πως είναι καλύτερα για να μην μας προκαλεί ψυχολογικά. Αλλά εγώ το νιώθω πως δεν είναι τα ίδια τα πράγματα όπως τότε που ζούσε ο πατέρας μου. Δεν έχουμε κανένα να μας προστατεύσει, είμαστε στην ανασφάλεια. Η αδελφή μου πάει σε ψυχολόγο ακόμη, , επειδή θέλει βοήθεια να το ξεπεράσει, κλαίει συχνά νομίζω έπαθε σαν κατάθλιψη. Εγώ δεν χρειάστηκε να πάω.
Νιώθω δυνατός ψυχολογικά.
Από την εκπομπή σας όμως προβληματίστηκα.
Μήπως βρίσκομαι στο στάδιο της άρνησης;
Μήπως κατά βάθος έχω πώς το είπατε, περιπλεγμένο πένθος και θα μου βγει στο μέλλον;
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας να μου απαντήσετε».
2η επιστολή:
«Αγαπητή Θέκλα,
Είμαι μια νέα κοπέλα που τώρα ξεκινάει την ζωή της. Πριν από 3 μήνες, έχασα την ξεγνοιασιά μου, έχασα την μητέρα μου ξαφνικά από το πουθενά. Τα αίτια του θανάτου της δεν ήταν φυσικά. Προτιμώ να μην τα δημοσιεύσω γιατί είναι μια περίπλοκη υπόθεση. Όταν χρειάστηκε να πω αντίο στην μητέρα μου, ο μεγαλύτερος μου εφιάλτης έγινε πραγματικότητα. Ήταν κάτι που πίστευα πως δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ. Πως μπορεί κάποιος απ’ το πουθενά να είναι προετοιμασμένος για κάτι τόσο άσχημο και ξαφνικό? Εκείνες οι μέρες ήταν απλά απερίγραπτα εφιαλτικές. Το μυαλό μου μουδιασμένο, το σώμα μου να λειτουργεί μηχανικά. Ξεριζώθηκε ένα μεγάλο κομμάτι μου. Έμεινε ένα κενό. Θυμάμαι αυτό που με έκανε να νιώθω καλύτερα ήταν η σκέψη πως κάποια μέρα όλοι θα πεθάνουμε, και θα την ξαναδώ.
Τώρα τρεις μήνες αργότερα το κενό είναι ακόμη πιο μεγάλο. Η σιγουριά στην σκέψη που είχα πως μια μέρα θα την ξαναδώ έφυγε τελείως. Για τον θεό? Ούτε θέλω να ακούω αυτή την λέξη. Πλέον το κομμάτι του θανάτου το σκέφτομαι μόνο με αμφιβολία. Που πάμε όταν πεθαίνουμε? Υπάρχει θεός? Υπάρχει παράδεισος? Υπάρχει ίσως ένας άλλος κόσμος που δεν γνωρίζουμε ? Ή υπάρχει το απόλυτο τίποτα? Θέλω να ξέρω που είναι η μητέρα μου και κανείς δεν μπορεί να μου δώσει μια απάντηση. Τώρα που πέρασαν οι γιορτές ο πόνος ακόμη πιο μεγάλος. Το ξέρω πως όλα τα πρώτα χωρίς τον άνθρωπο που έφυγε είναι δύσκολα. Μπορώ να δεχτώ όσο επίπονο και να είναι πως τώρα δεν θα την ξαναδώ, δεν θα την ξανακούσω, δεν θα ξαναπιάσω αυτά τα σπαστικά μηνύματα που στέλνουν οι μαμάδες, δεν θα την ξαναπάρω αγκαλιά. Πολλά είναι αυτά που δεν θα ξαναγίνουν αλλά δεν είναι άδικο να μην ξέρουμε στα σίγουρα που είναι?
Ευχαριστώ πολύ.»

[ΣουλαΑδενδρο]

Πολύ ωραίο θέμα το περάσαμε πονάει πολύ ευχαριστώ το Θεό που έχω 1 Εξαιρετικό παιδί πολλά συναισθήματα γυρίζουν στο μυαλό μου τώρα θα σταματήσω να γράφω γιατί θέλω να ακούσω την εκπομπή

[sotirisboutsis]

Ειναι μια απο τις πιο δυσκολες καταστασεις που μπορει να βιωσει ενας ανθρωπος και ποσο μαλλον στην εφηβεια! Διοτι υπαρχει περιπτωση να καθορισει την ζωη του σε συναισθηματικο και λειτουργικο επιπεδο και σιγουρα παιζει μεγαλο ρολο κατα ποσο θα επηρεαστει στα προηγουμενα απο το ποσο μπορει να στηριξει και να προστατευσει η υπολοιπη οικογενεια το παιδι σε μια τετοια κατασταση!

[ΑγγελικηΣαφελα]

Νομίζω, ο τίτλος του βιβλίου είναι : ο κήπος του Επίκουρου και όχι του Επίκτητου

[symelasimaioforou]

Αχ... στο 41:00 άγγιξες την ψυχή μου....