ParOhn - Μια φυλακή

▶Μια φυλακή
στίχοι/παρουσίαση: ParOhn
μουσική: Γιάννης Νικολαϊδης (απο το κομμάτι "Inland Empire")
παραγωγή: ParOhn
----------------------------------------------------------------------------------------------------

Απόψε όλα με τρομάζουν και γυρνάνε στο μυαλό μου,
απόψε όλα είναι θλιμμένα στ'όνειρο μου.
Όσα διάλεξα να κάνω κι όσα έμαθα να έχω.
Πως βολεύτηκα και τώρα δεν αντέχω.
Πόσα τα χρόνια μου σηκώναν και τι έκανα εγώ.
Κι ούτε σκέφτηκα ποτέ να κυνηγήσω
κάθε μου άχρηστη ευχή κάθε μου όνειρο τυφλό.
Βιαζόμουνα μονάχος να ξυπνήσω.

Περνάν ιδέες και φωνές, μεγάλα λόγια υποκριτές
που ποτέ δεν μου ανήκαν.
Στέκω αμήχανος - Κοιτώ τα δρομάκια που πατώ.
Δεν θυμάμαι που βρεθήκαν.
Φτιάχνω μια φυλακή, μια απάτη στη σιωπή
να πνιγώ μέσα στο ψέμα.
Βάζω χρώμα γαλανό σαν ελεύθερο ουρανό
να θυμώνω και με μένα.

Απόψε φώτα με χτυπάνε στη σκηνή και μένω μόνος.
Τώρα όλη η ζωή μου ένας ρόλος.
Άρχισα εμένανε να θάβω κι όλο θέατρο να παίζω
να μπερδεύω να ξεχνάω τι γυρεύω.
Πόσοι σαλπάρανε για 'κεί και πόσοι ξέμειναν εδώ
και γερνάν μέσα στα χρόνια λίγο λίγο.
Και δεν μου φτάνει μια στιγμή στο ξεχασμένο μου κενό
να ονειρεύομαι τα βράδια όταν πίνω.

Περνάν ιδέες και φωνές, μεγάλα λόγια υποκριτές
που ποτέ δεν μου ανήκαν.
Στέκω αμήχανος - Κοιτώ τα δρομάκια που πατώ.
Δεν θυμάμαι που βρεθήκαν.
Φτιάχνω μια φυλακή, μια απάτη στη σιωπή
να πνιγώ μέσα στο ψέμα.
Βάζω χρώμα γαλανό σαν ελεύθερο ουρανό
να θυμώνω και με μένα.

Κι έτσι κλείνω τα αυτιά μου να περάσει ο καιρός.
Τώρα νιώθω μες στους βλάκες ο σοφός.
Ξεγελάω-ξεγελιέμαι. Δεν με άγγιξε κανείς
μα ούτε φάνηκα στους άλλους ελαφρύς.
Σκάβω κάθε μου στιγμή μονοπάτι για να βρω,
ένα άνοιγμα στο τέλος να ξεφύγω.
Και φτιάχνω μόνος μου κλουβί, σκαλοπάτια ν'ανεβώ,
μια τέλεια θηλιά για να με πνίγω.

Μια άρρωστη πληγή να με παίρνει στον βυθό
και ας θέλω σαν τρελός να κολυμπήσω,
εγώ διαλέγω φυλακή την κλειδώνω μοναχός
με την ψεύτικη εικόνα πού θα δείξω.

Άλλοι γλεντάνε σαν τρελοί, άλλοι τα πίνουν σκεφτικοί
κι εγώ πισθάγκωνα δεμένος.
Βλέπω τη μέρα να αργεί - Θέλω ν'ανθίσω στη σιωπή
μες στη νύχτα σαν χαμένος.
Ξαναγεμίζω το ποτήρι και ζητάω ένα χατίρι:
Άφησε με εδώ πέρα.
Εδώ τουλάχιστον μπορώ ότι κάνω κι ότι πω
να αρχίζει από μένα.
Περνάν ιδέες και φωνές, μεγάλα λόγια υποκριτές
που ποτέ δεν μου ανήκαν.
Στέκω αμήχανος - Κοιτώ τα δρομάκια που πατώ.
Δεν θυμάμαι που βρεθήκαν.
Φτιάχνω μια φυλακή, μια απάτη στη σιωπή
να πνιγώ μέσα στο ψέμα.
Βάζω χρώμα γαλανό σαν ελεύθερο ουρανό
να θυμώνω και με μένα.

----------------------------------------------------------------------------------------------------