Δύο χρόνια κι ακόμα τίποτα...

“Είσαι ντυμένος στα λευκά.
Λάμπεις και τρέχεις και παίζεις και γελάς…
….και γυρίζεις προς το μέρος μου.
Χαμογελαστός όπως πάντα…
Με παράπονο με ρωτάς, γιατί, μαμά, δεν κάναμε όσα μου υποσχέθηκες;
Ξυπνάω και η αγκαλιά μου είναι άδεια. Μια άδεια αγκαλιά μου έμεινε.
Δεν πρόλαβα παλικάρι μου.
Πού να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε βρουν οι σφαίρες…
Τα θεριά που λέγονται άνθρωποι”.

Γράφαμε πριν από ενάμιση χρόνο σε επιστολή μας απευθυνόμενοι προς τον σύλλογο «Το Χαμόγελο του Παιδιού»:

«Λένε πως, όταν χάνεται για πάντα ένα παιδικό χαμόγελο, κάτι απροσδιόριστο μα συνάμα πολύ δυνατό συμβαίνει στο σύμπαν: Απόλυτη σιωπή το κατακλύζει για μερικές στιγμές, χορδές κάπου ακαθόριστα πάλλονται φάλτσα, ακανόνιστα κι ολιγοθόρυβα, δριμύ, σκοτεινό, ομιχλώδες ψύχος εξαπλώνεται κι η προαιώνια, αέναη συμπαντική διαστολή σταματά για λίγο. Κάποιος, κάπου φαίνεται σαν να κρατάει ακούσια την αναπνοή του για μερικές αγωνιώδεις κι απελπισμένες στιγμές, παλεύοντας ίσως μάταια να συλλάβει την χαώδη έκταση –ενδεχομένως μεγαλύτερη κι απ’ αυτή του ίδιου του σύμπαντος- του αδιανόητου: πώς είναι δυνατόν να χάνεται για πάντα ένα παιδικό χαμόγελο ; […]

[…] Πριν από 6 μήνες, ένα 11χρονο χαμόγελο της μικρής μας σχολικής κοινότητας έσβησε για πάντα. Ο τρόπος και ο τόπος ενέτειναν ακόμη περισσότερο το δριμύτατο ψύχος που κάλυψε τις ψυχές όλων μας, ενώ υπό το βάρος του αδυσώπητου «γιατί» η ανάσα μας είναι ακόμη «κράτει» και είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως για πολύ-πολύ καιρό ακόμα τίποτε δε θα’ναι ίδιο εδώ...[…]»

Και είμαστε σήμερα εδώ, δυο χρόνια μετά, ακόμα να κρατάμε την ανάσα μας, με το ψύχος εδραιωμένο στην ψυχή μας, με τα βαριά «γιατί» να πολλαπλασιάζονται αντί να απαντώνται, με τις πηχτές σκιές να βαραίνουν όλες τις γωνιές των προαυλίων μας, ανήλιαγες και μη.

Θα συνεχίσουμε να δίνουμε το «παρών», ολοένα και πιο βροντερό, κάθε χρόνο και πιο δυνατό, κόντρα στη λήθη, μέχρις ότου διώξουμε όλες τις σκιές, μέχρι την τελική δικαίωση, μέχρι όλες οι ψυχές-ζώντων και μη-να πάρουν την ανάσα που δικαιούνται.

Για τον άγγελο της ψυχής μας, για τον Μάριο της καρδιάς μας, για την Οικογένειά του, για όλες τις Οικογένειες, για όλα τα Παιδιά ΜΑΣ !

Απόσπασμα από το ποίημα του
Γιάννη Ρίτσου "Σχήμα της
απουσίας"
Απαγγελία: Νίκος Παπαθεοδώρου
Ηχογράφηση: Γιώργος
Χριστοφορίδης

Μουσικά θέματα:

Schindler's list - Main theme
(piano)-1994

La magia del circo- Niños
malabaristas - Luli TV