|Νίκος Μακρής| - Equipo

Αυτό το κοκκινόμαυρο κομμάτι της ζωής μου! Πόσο έντονο, όμορφο και πλέον γεμάτο νοσταλγία. Από τα 6 έως τα 26 υπηρετήσαμε το Κερατσίνι. Είμαστε 5-6 άτομα που όσο και να προσπαθήσουμε να το περάσουμε το τι είναι μέσα μας αυτή η ομάδα δε θα το καταφέρουμε. Κακός μπελάς ιστορικών ομάδων της περιοχής όπως ο Ιωνικός και η Προοδευτική. Το ξέρουν και αυτοί. Δε φτάσαμε φυσικά ποτέ το μέγεθός τους ωστόσο ήταν η μοναδική φανέλα που όταν τη φορούσα ένιωθα σαν γίγαντας ακόμα και όταν αντιμετωπίζαμε συλλόγους τέτοιου βεληνεκούς. Ίσως να ήταν η τεράστια αγάπη. Ήταν αυτό που λέμε παίζω για τη φανέλα στο 1000%. Αυτός ο ποδοσφαιρικός εγωισμός. Αυτή η άρνηση στην ήττα πάντα μας έφερνε μεγάλες επιτυχίες. Οι άλλες ομάδες ξεκινούσαν έκαναν μεταγραφές, λέγανε να δέσουν να γίνουν οικογένεια και όλα τα συναφή. Δεν έχετε ιδέα τι είναι να υπάρχει κορμός ο οποίος αποτελείται από αθλητές που φοράνε τα rossoneri από 5-6 ετών. Δεν φωνάζαμε. Δεν λέγαμε πάνε δυνατά . Απλά κοιταζόμασταν. Ξέραμε τι θα ακολουθήσει. Μια τέτοια μέρα σε μια πολύ καυτή έδρα σε παιχνίδι φωτιά μας υποδέχτηκε η αντίπαλη ομάδα με κάτι περίεργους τύπους οι οποίοι όπως έφτασε η αποστολή και πήγαινε προς τα αποδυτήρια είχαν παραταχθεί και μας έριχναν κάτι ψιλές συν μπουκάλια. Ο Αντώνης μου λέει φίλε φτιάχτηκα. Εγώ του δείχνω το χέρι μου καθώς είχα ανατριχιάσει από ευχαρίστηση. Είναι αυτό που σας εξηγώ. Ξέραμε τι θα ακολουθήσει. Μεγάλη νίκη εκείνη τη μέρα και ας φύγαμε βράδυ. Συλλήψεις, δακρυγόνα, ξύλο. Θα μου πεις τι ωραίο έχει αυτή η ιστορία; Είναι πιο βαθύ το νόημα. Αυτοί οι 5-6 θυσιάσαμε οποιαδήποτε τύχη για μια καλύτερη καριέρα, απολαμβάνοντας Καζαντζίδη στο κασετοφωνάκι των αποδυτηρίων μας. Αυτό είναι ανιδιοτέλεια...