Σταύρος Ξαρχάκος -ΤΟ ΣΚΟΡΠΙΟ ΑΙΜΑ,«Llanto por Ignacio Sanchez Mejias» - Federico García Lorca

Ποίηση: Federico García Lorca, Απόδοση, Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Κώστας Πασχάλης
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος, Λάκης Καρνέζης
Σαντούρι: Τάσος Διακογιώργης

"Θρήνος Για Τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας" Δίσκος 1969

Απόσπασμα
Δεν είχεν άρχοντα η Σεβίλλια
Μπροστά του για να παραβγεί
Ούτε σπαθί σαν το σπαθί του
Ούτε καρδιά να’ν’ τόσο αληθινή
Σαν ποταμός από λιοντάρια
Η ξακουσμένη του αντρειοσύνη
Και σαν σε πέτρα σκαλισμένη
Η στοχασιά του η μετρημένη
Φως χρυσαφένιο είχε μιας Ρώμης
Ανδαλουσιάνικης στο μάτι
Και το χαμόγελό του νάρδος
Από σπιρτάδα κι απ’ αλάτι
Τι ταυρομάχος στην αρένα!
Τι βράχος πάνω στα βουνά!
Τι απαλός με τ’άγρια στάχυα!
Τι δυνατός με τα σπιρούνια!
Τι τρυφερός με την δροσιά!
Τι λαμπερός στα πανηγύρια!
Τι τρομερός με τις στερνές
Του σκοταδιού τις μπαντερίλιες!

Τώρα για πάντα πια κοιμάται
Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα
Με δάχτυλα που δε λαθεύουν
Το άνθος ανοίγουν του μυαλού του
Και το τραγουδιστό του αίμα
Κυλάει σε βάλτους και λιβάδια
Γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων
Άψυχο στέκει στην ομίχλη
Σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια
Σα μια πλατειά μια λυπημένη
Μια σκοτεινή γλώσσα ώσπου τέλμα
Να γίνει από αγωνία πλάι
Στον Γκουαδαλκιβίρ των άστρων
Της Ισπανίας ω άσπρε τοίχε!
Κι εσύ του πόνου ω μαύρε ταύρε!
Αίμα του Ιγνάθιο παγωμένο!
Αηδόνι στην καρδιά του μέσα
Όχι!
Δε θέλω να το βλέπω!
Δεν είναι ανθός να το χωρέσει
Και χελιδόνια να το πιούνε
Πάχνη αστεριών να το κρυώσει
Τραγούδι και κρινοπλημμύρα
Και κρύσταλλο να το ασημώσει
Όχι!
Δε θέλω να το βλέπω!

[OrpheusDionysus]

{...} Ἧταν θάμα ὀμορφιᾶς καί δύναμης. Μελισσιός, στρουμπουλός, σπαθοκέρατος.
Καθώς μπῆκε καί μυρίστηκε ἀπάνω στήν ἀμμούδα τό αἷμα, μάντεψε τό φόνο. Σάλεψε τ΄ ὀγρά του τά ρουθούνια ἀγριεμένα, καί τά μάτια
του στρουφίξαν κατακκόκινα. Ἄξαφνα διακρίνει μέσα στόν ἴσκιο τόν καβαλάρη. Χιμάει μουγκρίζοντας. Τό κοντάρι λαθεύει κι ὁ καβαλάρης πέφτει·
μανιασμένος ὁ ταῦρος καρφώνει τά κέρατα στήν κοιλιά τοῦ ἀλόγου· ἡ κοιλιά ἄνοιξε...
Οἱ θεατές σούρνουν φωνή τρόμου, καταφτάνουν οἱ φρουροί, διώχνουν πίσω τό θεριό καί ξανακαρφώνουν τά σανίδια. Ὁ μαντατόρ
προβαίνει μέ τό ξίφος κρυμμένο πίσω ἀπό τό κόκκινο πανί. Στέκουνται πάλι, ὁ ἕνας ἀντίκρα στόν ἄλλο, ὁ ἄνθρωπος κι ὁ
ταυροπρόσωπος θεός. Ἀγγίζουνται ἄκρα ἄκρα, σά νά χαδεύουνται. Μιά στιγμή ἀναγαλλιᾶς, γιατί θαρρεῖς πώς ἔφτασε πιά ἡ μεγάλη συμφιλίωση·
ἀναίματη πιά, εἰρηνικιά θά γίνει ἡ μεγάλη ἐπαφή, θεός κι ἄνθρωπος ὄχι πιά μέ τό φόνο παρά μέ τήν ἀγάπη.
Ὁ λαός, ἀγριεμένος, ἄρχισε νά τόν σφυρίζει. Ντράπηκε ὁ ταυρομάχος· ξεσκεπάζει πάλι τό σπαθί, σημαδεύει καί τό καρφώνει·
{...} Μέ τρόπο ἀπλότατο καί μυστηριώδη, ἐδῶ, στήν ἄκρα τῆς Μεσόγειος.



{...} Ὁ ταῦρος ὁ γυαλιστερός, τό καρφωμένο σπαθί ἀνάμεσα στά κέρατα, ὁ ἄνθρωπος πού σκοτώνει τό θεό...
Ἡ ζωή εἶναι πάλεμα ἐρωτικό, θανάσιμο, μιά φοβερή χωρίς ἐλπίδα καί χωρίς λιγοψυχία δονκιχώτικη περιπέτεια.



Νίκος Καζαντζάκης: Ταξιδεύοντας - Ισπανία

[ΦΩΤΗΣΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ-ψθ]

Από τά ποιο υπέροχα έργα πού έχω ακούσει

[loukiatsana]

να είσαι καλά Γιώργο, πάντα υπέροχη δουλειά!