filmov
tv
Οι ακριβότερες παράγκες της Ελλάδας βρίσκονται στα βράχια της αθηναϊκής Ριβιέρας -drone video

Показать описание
Ανάμεσα στα ψηλά πεύκα, πάνω στα μεγάλα και πλατιά βράχια της αθηναϊκής Ριβιέρας, μια ανάσα από τον Αστέρα, βρίσκονται κρυμμένες οι Παράγκες της Βουλιαγμένης.Οι «παράγκες της Βουλιαγμένης» λειτούργησαν από το 1944 μέχρι τις αρχές του 2000.Πρόκειται για παραθεριστικές κατοικίες, οι οποίες προσφέρονταν σε ένα είδος δημοπρασίας προς ενοικίαση για ορισμένο χρόνο, από την άνοιξη μέχρι τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές. Σπάνια κανείς θα πετύχαινε σε συνεχόμενη χρονιά την ίδια παράγκα. Καθεμία, γνωστή με τον μοναδικό της αριθμό ‒από το 1 μέχρι το 40‒, φιλοξενούσε με αυτόν τον τρόπο και μια διαφορετική οικογένεια κάθε χρονιά.Τις πρώτες ημέρες των διακοπών για το Πάσχα οι νέοι ένοικοι θα φρόντιζαν να επισκευάσουν την κατοικία που τους αναλογούσε, κάνοντας όλες τις απαραίτητες εργασίες συντήρησης που απαιτούν οι ξύλινες κατασκευές, ενίοτε και ορισμένες σχεδιαστικές τροποποιήσεις.Μπορεί γρήγορα να καταλάβει κανείς πως κάθε παράγκα έχει έναν ιδιαίτερο, μοναδικό χαρακτήρα. Είναι αποτέλεσμα πολλών, διαφορετικών, αλλεπάλληλων συνθέσεων, αποξηλώσεων και επανασυνθέσεων από τους ίδιους τους ενοίκους παρά από εξειδικευμένους τεχνίτες ή μηχανικούς.
Καθεμία είναι αποτέλεσμα προσωπικής ενασχόλησης του χρήστη με το κτίσμα, είτε πρόκειται για απλές και εφήμερες αισθητικές παρεμβάσεις, όπως ο χρωματισμός, είτε για σχεδιαστικές πρωτοβουλίες με προσθήκες που αλλάζουν σημαντικά την αρχική κάτοψη. Κι ενώ καμία από τις παράγκες δεν μοιάζει μεταξύ τους, με έναν μαγικό τρόπο και χωρίς κεντρικές οδηγίες και σχεδιασμό, ακόμη και σήμερα, διαβάζονται ως ένα σύνολο που μιλά την ίδια αρχιτεκτονική γλώσσα. Σήμερα, όσες έχουν απομείνει όρθιες, δεν μπορούν παρά να σε γοητεύσουν λόγω της πατίνας του χρόνου πάνω στα διάφορα υλικά που τις συγκρατούν. Οι περισσότερες ξύλινες τάβλες που γλίτωσαν από τα σπρέι περαστικών έχουν αποκτήσει εκείνο το σταχτί χρώμα από τον ήλιο, την αλμύρα και τον αέρα.
Όσες έχουν καταρρεύσει πάνω στο τσιμεντένιο ταμπάνι υπενθυμίζουν τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο γηράσκουν οι ξύλινες κατασκευές όταν δεν τυχαίνουν της αναγκαίας και συνεχούς φροντίδας.
Εδώ και 20 χρόνια ακούστηκαν διάφορα σχέδια της Αρχιεπισκοπής για αξιοποίηση του «φιλέτου» της Βουλιαγμένης, τα οποία όμως ναυάγησαν και οι ξύλινες παράγκες με τις εκατοντάδες ιστορίες από πίσω τους, βρίσκονται στο έλεος της φθοράς του χρόνου…
Καθεμία είναι αποτέλεσμα προσωπικής ενασχόλησης του χρήστη με το κτίσμα, είτε πρόκειται για απλές και εφήμερες αισθητικές παρεμβάσεις, όπως ο χρωματισμός, είτε για σχεδιαστικές πρωτοβουλίες με προσθήκες που αλλάζουν σημαντικά την αρχική κάτοψη. Κι ενώ καμία από τις παράγκες δεν μοιάζει μεταξύ τους, με έναν μαγικό τρόπο και χωρίς κεντρικές οδηγίες και σχεδιασμό, ακόμη και σήμερα, διαβάζονται ως ένα σύνολο που μιλά την ίδια αρχιτεκτονική γλώσσα. Σήμερα, όσες έχουν απομείνει όρθιες, δεν μπορούν παρά να σε γοητεύσουν λόγω της πατίνας του χρόνου πάνω στα διάφορα υλικά που τις συγκρατούν. Οι περισσότερες ξύλινες τάβλες που γλίτωσαν από τα σπρέι περαστικών έχουν αποκτήσει εκείνο το σταχτί χρώμα από τον ήλιο, την αλμύρα και τον αέρα.
Όσες έχουν καταρρεύσει πάνω στο τσιμεντένιο ταμπάνι υπενθυμίζουν τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο γηράσκουν οι ξύλινες κατασκευές όταν δεν τυχαίνουν της αναγκαίας και συνεχούς φροντίδας.
Εδώ και 20 χρόνια ακούστηκαν διάφορα σχέδια της Αρχιεπισκοπής για αξιοποίηση του «φιλέτου» της Βουλιαγμένης, τα οποία όμως ναυάγησαν και οι ξύλινες παράγκες με τις εκατοντάδες ιστορίες από πίσω τους, βρίσκονται στο έλεος της φθοράς του χρόνου…
Комментарии