Η χειροτονία του αγαπημένου Μητροπολίτη Δράμας Δωροθέου.16/10/22☦️

Αυτά να του ειπής, λέγει ο Άγγελος, εις τον Γέροντα. Εαν λοιπόν συμφωνηση να τα κάμη, δέξου αυτόν εις μετανοιαν.

Αλλά γνωρίζω, λέγει Κύριος, ότι αρχαίον κακόν νέον καλόν δεν γίνεται.

Και όσα ακολουθήσουν σημείωσέ τα διά τις έσχατες ημερες, νάμήν έρχωνται οι άνθρωποι εις απελπισίαν και απόγνωσιν,εφόσον από καρδίας θελήσουν να μετανοησουν. Διότι πάρα πολύθά ωφεληθούν από την διηγησιν αυτήν οι βαρέως αμαρτήσαντες, πληροφορούμενοι για το άπειρον έλεος του Θεού, ώστε να μήαπελπίζωνται εις την προσπαθειαν της μετανοίας διά την σωτηρίαν των.

Αυτα είπεν ο Άγγελος και ανέβη εις τους ουρανούς.

Την επομένην ενωρίς το πρωί εμφανίζεται πάλιν κλαίων ωςάνθρωπος από μακροθεν ο δαίμων, και ερχόμενος προς τον Γέροντα.

Ο Γέρων κατ’ αρχας δεν εθεάτρισε την απατην τούπροσερχομένου· μόνον έλεγε από μέσα του εις τον λογισμόν του: -Κακώς ήλθες, αρχαίον κακόν, κλέπτη διάβολε, σκορπιέ με τόδηλητηριο, αποστάτα της θείας δόξης, ανταρτη κακότροπε, κακοσήμαντε, παραχαραγμενε, παραμορφωμένε.

Και όταν επλησίασε, του λέγει·

-Να γνωρίσης ότι παρεκαλεσα τον Θεόν, καθώς σού υπεσχέθην, και σε δέχεται εις μετάνοιαν, εάν όμως κάμης έργον αυτά πούσού παραγγέλει δι’ εμού ο κραταιός των Δυνάμεων Κύριος.

Λέγει ο δαίμων· -Και ποία είναι αυτά που Αυτός μου ώρισε νάκάμω;

Και ο Γέρων είπε·

-Προστάζει ο Θεός να σταθής εις ένα τόπον ακίνητος επί τρία έτη βλέπων κατά ανατολας και κραζων ημέρα και νύχτα αδιαλείπτως ανά εκατό φορές: «Ο Θεός ελεησον με το αρχαίον κακόν»· και πάλιν εκατό φορές· «Ο Θεός, ελεησόν με το βδελυγμα της ερημωσεως»· και πάλιν εκατό φορές· «Ο Θεός,ελέησόν με την εσκοτισμενην απατην». Συνεχώςεπαναλαμβανομενα αυτά ανά εκατό, το ένα μετά το άλλο, επίτρία έτη. Όταν τα κάμης αυτά καθώς πρέπει, θα δεχθή την μετάνοιάν σου και θα συναριθμηθής καθώς ήσουν εξ αρχής μέτούς Αγγέλους Αυτού.

Καθώς ήκουσεν αυτά ο Ζερέφερ αστραπιαίως απεβαλε τόεπίπλαστον του θρηνου προσωπείον του· έκαμε ένα δαιμονιώδηαπαίσιον καγχασμόν εις τον αέρα, και είπε εις τον Γέροντα·

-Ω σαπρόγηρε, ελεεινέ και άθλιε, τρισάθλιε γέρον! Εάν εγώήθελα να αποκαλέσω τον εαυτόν μου βδέλυγμα και αρχαίον κακόν και εσκοτισμένην απατην και εζοφωμένον καίανωφέλητον, από εύθυς εξ αρχής θα είχα διαλέξει να το κάνω αυτό και θα εσωζόμουν αμέσως, από τότε.

Αλλα, τώρα εγώ, αρχαίον κακόν; Μη γένοιτο! Και πως είμαιαρχαίον κακόν; Τώρα μάλιστα που έχω γίνει τόσον θαυμαστός; και όλοι μου υποτασσονται και με φοβούνται και με τρέμουν;

Τώρα εγώ να αποκαλέσω τον εαυτόν μου βδέλυγμα και απάτην και εζοκρωμένον και ανωφέλητον; Όχι, Γέρον! Όχι! Όχι!

Τώρα ιδίως που δεσπόζω όλων των αμαρτωλών, να γίνω διάτής μετανοιας εγώ ένα τίποτε, ένα παίγνιον, ένα ξεπεσμένοάβουλο ον; ένας δούλος ταπεινός, ελεεινός, ευτελης και αχρείος;Όχι, Γέρον! Όχι! Όχι! Ποτέ! ποτέ!

Αυτα είπε το ακαθαρτον πνεύμα και με ένα αλλόκοτον συριγμόν και αλαλαγμόν, έγινε άφαντον από προσώπου τούΓέροντος.

Ο δε Γέρων, καθώς είδε και άκουσε αυτά εσύναξε τον εαυτόν του εις προσευχην, ευχαριστών τω Θεώ από εμπειρίας καίλέγων·

-Αληθώς είπας, Κύριε, ότι αρχαίον κακόν νέον αγαθόν δεν γίνεται!