Δύο λόγια στον φίλο μου το Χρήστο

Θα σου πω τι με βοήθησε εμένα διότι βλέπω γύρω μου και πολλούς ανθρώπους που υποφέρουν αλλά δεν εννοούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Δεν έχω καμία διάθεση να προβάλλω τον εαυτό μου, διότι το ζήτημα είναι το πιο σοβαρό μάλλον που υπάρχει στη γη, και οι άνθρωποι εδώ και αιώνες στην καταγεγραμμένη ιστορία κάνουν ό,τι μπορούν, και πολλοί προτείνουν λύσεις. Έχουν φτιαχτεί μάλιστα και οργανώσεις πάνω στο ζήτημα του χειρισμού, της διαχείρισης, της αγωγής ή της θεραπείας του ανθρώπινου πόνου. Του ανθρώπινου δράματος. Σε αυτά τα πλαίσια κάνω κι εγώ ό,τι μπορώ εδώ και... μια μισή ζωή. Πειραματίστηκα με το σώμα μου και με το μυαλό μου, με τις αισθήσεις, με τη λογική και με την διαίσθησή μου. Έζησα πολλά σκαμπανεβάσματα. Είδα όμως και βλέπω και γύρω μου. Άκουσα πολλούς ανθρώπους, συνήθως νέους, όπως και όταν οι γονείς μου ήταν νέοι κι εγώ παιδί, να πιστεύουν πως ξέρουν το καλό, το σωστό, το κακό, το βλαβερό κλπ. Σε λίγα πράγματα είχαν όντως δίκιο. Στα περισσότερα όμως αποδείχτηκε πως είχαν άδικο. Και όταν το είδαν, το συνειδητοποίησαν, ή και το παραδέχτηκαν ήταν αργά για την ζωή τους. Ίσως καλό για την ψυχή τους, για την μετά ζωήν συνέχεια. Σε αυτή την κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και οι γονείς μου. Αυτό που σαν παιδί μου προκαλούσε ταραχή, μετατράπηκε σε αγανάκτηση, σε θυμό, από θυμό σε πόνο. Κι από πόνο σε σοβαρότατη επίγνωση. Πολλοί δικοί μου αποδείχτηκε πως παρέμειναν σε μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς που δεν ανταπεξέρχονται στις συνθήκες των καιρών μας και στις πιέσεις των σύγχρονων απαιτήσεων έβγαλαν τις αδυναμίες αντίληψης που διέγνωσα πρώτα-πρώτα στον εαυτό μου. Πολλοί από τους δικούς μου πήραν τυφλά τον παλιό γνώριμο στραβό, κομπλεξικό δρόμο, που τους έβγαλε σε γνωστά πλέον σύγχρονα αδιέξοδα. Συγγενείς, φίλοι, δάσκαλοι. Είναι προφανώς ένα πολύ σοβαρό ζήτημα και δύσκολο για το κομμάτι της ζωϊκής φύσης του ανθρώπου που είναι προσκολλλημένη σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον και συνθήκες όπως τα φυτά και τα ζώα. Οπότε κι εγώ τώρα με σύνεση και φρονιμάδα αλλά χωρίς περιστροφές συνομιλώ σε ανθρώπους που έχουν επίγνωση και εμπειρία. Η ανταλλαγή απόψεων δεν με ενδιαφέρει, ούτε η σύγκρουση πεποιθήσεων. Διότι αυτά λειτουργούν στα νιάτα όπου η ζωντάνια τα βαστάει όλα. Άνω των 50 αρχίζει το όπως στρώνουμε έτσι θα κοιμηθούμε, ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε κλπ. Ενώ αγάλια-αγάλια γίνεται η αγουρίδα μέλι. Ίσως σου είπα πως από πέρυσι γράφω αυτό το βιβλίο για την Παντοπία, το σύμπαν που δεν του λείπει ο χώρος για την πλήρη εξέλιξη του καθένα που είναι διατεθειμένος να αναλάβει την ευθύνη για τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα βιβλίο όπου επεξεργαζόμαι τα δικά μου μαθήματα, κυρίως με το που άφησα το σπίτι, την οικογένεια και την χώρα στην οποία μεγάλωσα. Δεν προσπαθώ να έχω άποψη για τα πάντα. Είμαι απλά ειλικρινής για ό,τι μου έχει συμβεί ή μου συμβαίνει. Και βέβαια λέω μόνο ό,τι έκανε τον κύκλο του, κατάλαβα τι νόμιζα, τι πίστευα, τι είχα μάθει ή συνηθίσει να νομίζω, να πιστεύω και τι αποδείχτηκε στη πορεία. Με λίγα λόγια την ευεργετική μου κατάρρευση από τις εγκληματικές μου ψευδαισθήσεις και την περίοδο της αυταπάτης μαζί με τους χιλιάδες άλλους οπαδούς της γνώμης, της άποψης και της θεωρίας.
Λοιπόν.
Τελικά με βοηθάει πολύ η άσκηση ή η έντονη φυσική δραστηριότητα. Να ανεβαίνω και να κατεβαίνω σκαλιά, βουνά, να περπατάω κάποιες αποστάσεις. Έχω δοκιμάσει πρόσφατα και την μη άσκηση και είδα τη διαφορά. Όταν πέφτει το σώμα, πέφτουν όλα. Στο σώμα εξέχουσα θέση έχει η αναπνοή. Το φαΐ χρειάζεται στη κατάλληλη ποιότητα και ποσότητα. Γι αυτό μου κάνει καλό να πηγαίνω για ψώνια στον μανάβη με τα πόδια και στη λαϊκή με το καρότσι. Ο ύπνος. Πρέπει να είναι ποιοτικός και επαρκής. Αυτά σχετίζονται με τις βάσεις της υγείας του φυσικού σώματος. Πάνω σε αυτό στηρίζεται ένας χρόνος καλοί μήνες, καλών εβδομάδων, καλών ημερών με καλές συνήθειες ή ημερήσιες ρουτίνες που δημιουργούν τις καλές συνήθειες, όπως οι καλοί τρόποι μας κάνουν ευχάριστους και συμπαθητικούς στις συναναστροφές. Αυτά είναι τα θεμέλια και το πλαίσιο για ένα μυαλό ανοιχτό, με ενδιαφέρον για μάθηση, για εμπειρία, για παρατήρηση, για περιπέτειες και ταξίδια. Στο κέντρο εδρεύει μια καθαρή καρδιά που αντιμετωπίζει τον φόβο με θάρρος, τους ανθρώπους με χαρά και περιέργεια, τη ζωή με θαυμασμό και για μένα επικάθεται ένας νους που ασχολείται με την αλήθεια και αντιμετωπίζει τα πάντα με ειλικρίνεια. Τείνω να πιστεύω πως επειδή ο άνθρωπος δεν ξέρει τι του γίνεται η ειλικρίνεια τον καθοδηγεί καλά ακόμα κι όταν ο ίδιος νομίζει τα στραβά. Η ειλικρίνεια σιγά-σιγά συνθλίβει το εμμονικό "εγώ" των πάγιων απόψεων.
Κάθε βράδυ κοιτάζω να κλείνω την ημέρα μου με τον συλλογισμό της ομορφιάς και του θαύματος που έζησα, με κατανόηση των ανθρώπινων λαθών. Αυτή η ζωή βαθμιαία μετέτρεψε τον φόβο και την αγωνία για το μέλλον όσο ζούσα στο σπίτι σε εμπιστοσύνη και σε όραμα για το μέλλον. Γνωρίζω ότι θα βρίσκω μέσα μου πάντα την σωστή καθοδήγηση κι ας μην κατανοώ πλήρως γιατί ή πως συμβαίνει ό,τι συμβαίνει.

Είσαι ευγνώμων για όσα έχεις και σου συμβαίνουν;
...