@ Σελίδα 245: Ποτέ μη θες, φεγγάρι μου, ανθρώπους να γνωρίσεις…

preview_player
Показать описание
Στέλιος Βαμβακάρης: «Εκείνα τα Χριστούγεννα ο Μάρκος πήγε κι έδωσε το δαχτυλίδι και τη βέρα του σ’ έναν αργυραμοιβό και με τα χρήματα που πήρε μας έφερε στο σπίτι ό,τι χρειαζόμασταν για το τραπέζι της γιορτής. Όλο το βράδυ δε μιλιότανε. Το μόνο που είπε ήταν πως οι εφημερίδες γράφανε πως οι Ρώσοι άρχισαν να στέλνουν ανθρώπους στο φεγγάρι. Φάγαμε και πέσαμε για ύπνο. Τον άκουγα ως αργά που ξαγρυπνούσε στο υπόγειο και χάιδευε κάποιο μπουζούκι του. Δεν του ‘χε κάτσει καλά που αναγκάστηκε ν’ αφήσει τη βέρα του ενέχυρο. Τον είδα, μια στιγμή, που βγήκε στην αυλή και κοίταζε τον ουρανό. Ήταν μια νύχτα με δυνατό κρύο κι ένα χριστουγεννιάτικο φεγγάρι καθαρό, τεράστιο και μυστήριο. Και πάνω εκεί που άρχισε να παίρνει την πραγματικότητα επί πόνου, εκεί που ερχόταν να τον διαλύσει η φτώχεια και η εξαθλίωση, βούτηξε το τετράδιο κι έγραψε επί τόπου μια ωδή προς το φεγγάρι: «Ποτέ μη θες, φεγγάρι μου...»
Рекомендации по теме