Νεκτάριος Σερμάκης: Αφροδίτη της Μήλου (Διαβάζει ο ίδιος ο ποιητής)

Μάρμαρο Παριανό στα χέρια μου
κρατώ,

τις δονήσεις του αισθάνομαι
στα ακροδάχτυλα μου
τις μεταμορφώσεις των
ασβεστόλιθων που το γεννήσαν.

Εγκιβωτισμένο
στα σωθικά της γης χιλιάδες
χρόνια και τώρα
τη μεγάλη τύχη,

τι προνόμιο έτυχε σε εμένα να το
κατέχω.

Δώρο θα το κάμνω
στον Αγήσανδρο ή Αλέξανδρο
της Αντιόχειας,
να το λαξεύσει.

Σε όψη θεάς με αρμονία να
αποδώσει
ομορφιά και θηλυκότητα.

Άρχισε ήδη
να παίρνει την μορφή της.

Οι βόστρυχοι
επιτήδεια κατεβαίνουν από τον
κεφαλόδεσμο.

Οι μαστοί της αιωνία
υμνούν
το κάλλος και την ηδονή.

Οι πτυχώσεις του ενδύματος
κρύβουν όσα η φαντασία πλέκει.
Εύχου να λυθεί
να αποκαλυφθεί το μέσα καλός.

Τι όμορφη η θέα και τι καημός
να ζει σε ξένη χώρα.

Το ποίημα δημοσιεύεται για πρώτη φορά εδώ και γράφτηκε το 2020.
*Τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα.