Ανδρέας Θωμόπουλος - ΑΠΟ ΟΜΗΡΟ ΩΣ ΓΚΑΤΣΟ - Γιάννης Κούτρας

«Τα Αντικλείδια»
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. ‘Ομως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
‘Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Γιώργης Παυλόπουλος.

Στίχοι-Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Ερμηνεία: Γιάννης Κούτρας

"Από Αθήνα ως Κατμαντού" Δίσκος 2003

Ήρθε απόψε το φεγγάρι και μου πήρε την λαλιά,
είχε τη δική σου χάρη και τα μαύρα σου μαλλιά.
Φεγγαράκι το ρωτάω που τελειώνει η νύχτα αυτή
Κι έτσι όπως το κοιτάω σκύβει και μου λέει στ’ αυτί

Ούτε η μέρα ούτε η νύχτα δεν τελειώνουνε ποτέ,
τα φαντάσματα τα σου ρίχτα στο ποτάμι βρε κουτέ,
τα φαντάσματα τα σου πνίχτα στο ποτάμι βρε κουτέ.
Ξαναβρίσκω τη μιλιά μου παίρνω θάρρος το ρωτώ
Πως θα ζήσουν τα παιδιά μου ποτέ θα ξεκουραστώ

Τα παιδιά σου μου απαντά ει σε κοιτούν από ψηλά,
Οδυσσέας και Δανάη Νικολής και Λεϊλά,
και σου δείχνουν νε το δρόμο από δω ως το παντού
από Όμηρο ως το Γκάτσο Και απ Αθήνα ως Κατμαντού.

Και σου λένε είναι ο κόσμος μέλι χώμα κι ουρανός,
απ την λάσπη βγαίνει δυόσμος κι απ την νύχτα βγαίνει φως.
Ήρθε απόψε το φεγγάρι και μου πήρε την λαλιά
Είχε τη δική σου χάρη και τα μαύρα σου μαλλιά.

[renavraila]

❤Ήρθε απόψε το φεγγάρι και μου πήρε την λαλιά....

[giannispapanis]

Η τρυφερότητα σε όλο της το μεγαλείο. Η ιδανική σύζευξη στίχου, μουσικής και φωνής και ιδού το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Ανδρέα σ' ευχαριστούμε!