Kostas Verros - Ενοχή

στίχοι:
Xαμένα κορμια , αδεσποτα λογια ,
ψυχές που σαπιζουν σαν σκιαχτρα στ’αλονια
χαμένη ιστορια στης λιθης το ποιημα
καινούργια αρχη μ’αλλιωτικη ρήμα
και ο χρονος σαν μνήμα
ο χρόνος , που ποτέ δεν σταματάει
στα ίδια ανελέητα βήματα χορεύοντας μνήμες κερνάει αργοκυλάει , παραπατάει , κρυφοκοιτάει , μας μεθάει
κάθε εμποδιο σε καλο μου λεγανε
κάθε που λυγιζα
την αηδια απο τα λογια τους στο διαβα μου
πάντα συγυριζα
δεν γνωριζα τους λόγους που στοίχειωναν
με κακια τα μυαλα τους
και κάθε που δεν άντεχα
κρυβόμουν στη σκοτια τους
γνωστή συνηθεια φιλε μου
θα ξερεις τι σου λέω
είναι αρχη κι ηδη κουράστηκα
ίσως τα παρα λέω
από του κοσμου τα καμωματα
που ειναι τα ιδια και στους δυο μας
μα χρωματα απ τη λαβα μας
στολίζουν το φευγιο μας
ζυγώνει το αισθάνομαι
το τελος μας προσμενει
μόνο ο κακος μας εαυτός
έμεινε εδω να περιμενει
όλα γονατισαν στην παρακμη
και ο βασιλιας στεκει γυμνος
μήπως και η καθε σκεψη λευτεριάς
γίνει ανθος
και αφου φτασαμε ως εδω
θα σου την λυσω εγω την απορια
αφού ποτισαμε τις ριζες μας
με μισος και αδικια
αφού ανεχτικαμε του τιποτα
τα βρωμικα “εγω”
άκου ποιοι δαιμονες μας μεθυσαν με βρωμικο νερο
είναι τα ονειρα που χαθηκαν στη πρωτη ηλιαχτίδα
είναι οι σιωπες μας που ριζωθηκαν στην ακρη της κραυγής οι χρυσοσκονες που ξερναγαν τα αγγιγματα του Μιδα
και οι αγαπες που λακισανε στο χαδι της αυγής
η ζωη μας που τελειωνει σε καθε απιαστη ελπίδα
η ματια που χαμηλωνει στην υπουλη ντροπη
είναι η κολαση που εσβησε στην πρωτη καταιγιδα
‘κείνοι οι φοβοι που μας γνεψαν και βρωμούσαν
ενοχή