15. Ο κανόνας Ακαθίστου Ύμνου που ψάλλουμε στους Χαιρετισμούς. Διδάσκει ο Γρηγόριος Κ. Παπαγιάννης

Χαρᾶς δοχεῖον, σοὶ πρέπει χαίρειν μόνῃ. Ἰωσήφ.
Ποίημα Ἰωσὴφ τοῦ Ὑμνογράφου.

ᾨδὴ α', Ἦχος δ', Ὁ Εἱρμός.
Ἀνοίξω τὸ στόμα μου, καὶ πληρωθήσεται πνεύματος, καὶ λόγον ἐρεύξομαι, τῇ βασιλίδι Μητρί,
|καὶ ὀφθήσομαι, φαιδρῶς πανηγυρίζων, καὶ | ᾄ-σω γηθόμενος, ταύ-της τὰ θαύματα (δίς) .

Χριστοῦ βίβλον ἔμψυχον, ἐσφραγισμένην σε Πνεύματι· Ὁ μέγας Ἀρχάγγελος, Ἁγνὴ θεώμενος, |ἐπεφώνει σοι· Χαῖρε χαρᾶς δοχεῖον, δι' ἧ-ς τῆς Προμήτορος ἀρὰ λυθήσεται.

Ἀδὰμ ἐπανόρθωσις, χαῖρε Παρθένε Θεόνυμφε, τοῦ ᾍδου ἡ νέκρωσις, χαῖρε πανάμωμε,
|τὸ παλάτιον, τοῦ μόνου Βασιλέως. χαῖρε θρόνε πύρινε, τοῦ Παντοκράτορος.

Δόξα...
Ῥόδον τὸ ἀμάραντον, χαῖρε ἡ μόνη βλαστήσασα, τὸ μῆλον τὸ εὔοσμον, χαῖρε ἡ τέξασα,
| τὸ ὀσφράδιον, τοῦ πάντων Βασιλέως, χαῖρε ἀπειρόγαμε, κό-σμου διάσωσμα.

Καὶ νῦν...
Ἁγνείας θησαύρισμα, χαῖρε δι' ἧς ἐκ τοῦ πτώματος ἡμῶν ἐξανέστημεν, χαῖρε ἡδύ-πνοον κρίνον+ Δέσποινα, πιστοὺς εὐωδιάζον, θυμί-αμα εὔοσμον, μύ-ρον πολύτιμον.

ᾨδὴ γ', Ὁ Εἱρμός.
Τοὺς | σοὺ-ς ὑμνολόγους Θεοτό-κε, ὡς ζῶ-σα καὶ ἄφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας+ πνευματικόν, στερέ-ω-σον· καὶ |ἐν τῇ θείᾳ δόξῃ σου, στεφάνων δό-ξης ἀξίωσον. (δίς)

Στάχυν ἡ βλαστήσασα τὸν θεῖ-ον, ὡς χώ-ρα ἀνήροτος σαφῶς, χαῖρε + ἔμψυχε τρά-πε-ζα,
| ἄρτον ζωῆς χωρή-σα-σα, χαῖρε τοῦ ζῶντος ὕδατος πηγὴ ἀκέ-νωτος Δέσποινα.

Δάμαλις τὸν μόσχον ἡ τεκοῦ-σα τὸν ἄ-μωμον, χαῖρε, τοῖς πιστοῖς, χαῖρε ἀμνὰς κυή-σα-σα, + Θεοῦ ἀμνὸν τὸν αἴ-ρο-ντα, |κόσμου παντὸς τὰ πταίσματα, χαῖρε θερμὸ-ν ἱλαστήριον.

Δόξα...
Ὄρθρος φαεινὸς || χαῖρε ἡ μό-νη, τὸν Ἥ-λιον φέρουσα Χριστόν, φωτὸς κατοικητή-ρι-ον,| |χαῖρε τὸ σκότος λύ-σα-σα, καὶ | τοὺς ζοφώδεις δαίμονας ὁλοτελῶ-ς ἐκμειώσασα.

Καὶ νῦν...
Χαῖρε πύλη μόνη ἣν ὁ Λό-γος, διώ-δευσε μό-νος |ἡ μοχλούς καὶ πύλας ᾍδου Δέ-σποι-να, + τῷ τόκῳ σου συντρί-ψα-σα, |χαῖρε ἡ θεία εἴσοδος τῶν σῳζομέ-νων, πανύμνητε.

ᾨδὴ δ', Ὁ Εἱρμός.
|Ὁ καθήμενος ἐν δό-ξῃ |ἐπὶ θρό-νου Θεότητος, |ἐν νεφέλῃ κού-φῃ,
ἦλθεν Ἰησοῦ-ς ὁ ὑπέρθεος, τῇ | ἀ¬κη¬ρά¬τῳ Παρ¬θέ¬νῳ, καὶ διέ-¬σω-¬σε, |τοὺς κραυγάζοντας·
|Δόξα Χριστέ-, τῇ δυνάμει σου.

|Ἐν φωναῖς ᾀσμά-των πίστει σοὶ βοῶ-μεν Πανύμνητε, Χαῖρε πῖον ὄ-ρος,
καὶ τετυρωμένον ἐν Πνεύματι, χαῖρε λυχνία καὶ στάμνε Μάννα φέρουσα,
|τὸ γλυκαῖ-νον, |τὰ τῶν εὐσεβῶ-ν αἰσθητήρια.

|Ἱλαστήριον τοῦ κό-σμου, χαῖρε ἄ-χραντε Δέσποινα, χαῖρε κλῖμαξ γῆ-θεν,
πάντας ἀνυψώ-σασα χάριτι, χαῖρε ἡ γέφυρα ὄντως ἡ μετά-γου-σα,
|ἐκ θανάτου πά-ντας, |πρὸς ζωή-ν τοὺς ὑμνοῦντας σε.

|Οὐρανῶν ὑψηλοτέρα, χαῖ-ρε γῆ-ς τὸ θεμέλιον, ἐν τῇ σῇ νηδύ-ϊ,
Ἄχραντε ἀκό-πως βαστάσασα, χαῖρε κογχύλη, πορφύραν θείαν βάψασα, |ἐξ αἱμάτων σου,
τῷ | Βασιλεῖ- τῶν Δυνάμεων.

Δόξα...
|Νομοθέτην ἡ τεκοῦσα ἀληθῶ-ς χαῖρε Δέσποινα, |τὸν τὰς ἀνομίας πά-ντων
|δωρεὰν ἐξαλείφοντα, ἀ|κατανόητον βάθος, ὕψος ἄρρητον, |ἀπειρόγαμε,
δι' |ἧς ἡμεῖ-ς ἐθεώθημεν.

Καὶ νῦν...
Σὲ τὴν πλέξασαν τῷ κό-σμῳ, ἀχειρό-πλοκον στέφανον, ἀνυμνολογοῦ-μεν·
Χαῖρε σοι Παρθέ-νε κραυγάζοντες, τὸ |φυλακτήριον πάντων καὶ χαρά-κω-μα,
|καὶ κραταίωμα, καὶ |ἱερὸ-ν καταφύγιον