'Ένα κυκλάμινο ανθεί αιώνια' / Ποίηση Χρήστος Ζουλιάτης / Απαγγελία Ρούλα Καραγιάννη

"Ένα κυκλάμινο ανθεί αιώνια"
Ποίηση: Χρήστος Ζουλιάτης
Απαγγελία: Ρούλα Καραγιάννη
Πιάνο: Κωστής Ζουλιάτης

Από την από κοινού εκδήλωση με τον Γαβρίλη Ιστικόπουλο, στον Πολυχώρο ΑΙΤΙΟΝ, σε μια δημιουργική άμιλλα μέσα από την Ποίηση, τη Φωτογραφία και τη Μουσική. 22 Μαρτίου 2015.

Όταν η καθημερινότητα, σαν λαίλαπα έχει σαρώσει τα πάντα και όλα έχουν ισοπεδωθεί τότε, παρατηρείς αξίες που προσπέρασες και ποτέ σου δεν είχες προσέξει, βλέπεις τριγύρω σου τόση κρυμμένη ομορφιά και αναλογίζεσαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα.

"Ένα κυκλάμινο ανθεί αιώνια"
Τι ξαφνικό ήταν αυτό; Ποια μοίρα το 'χε γράψει:
Πως τούτο το κυκλάμινο ξεφύτρωσε στα βράχια;
Που βρήκε τέτοια αποκοτιά και τα 'σκισε στα δύο;
Πως τα ξεγέλασε και ορθώθηκε αντρείο ανάμεσά τους;
Ποιο το μεγάλο μυστικό που μέσα του να κρύβει;
Που βρήκε τόση δύναμη, που βρήκε τόσο θάρρος;
Μήπως στο χρώμα π' ακουμπά στου ήλιου τις αχτίδες;
Μήπως στα φυλλαράκια του που αγέρι τα χαϊδεύει ;
Μήπως στ΄αμέτρητα φιλιά τη νύχτα όταν κοιμάται
δροσοσταλίδες όμορφες πάνε και το δροσίζουν;
Μήπως στα όνειρα που υφαίνουνε του ποταμιού οι νεράιδες;
Θα είναι, άραγε εκεί, τούτο, τον άλλο μήνα;
Τούτο το χρόνο, τ' αλλουνού, ανάμεσα στα βράχια;
Τα ξερολίθια τα 'σκισε, στο χρόνο θα αντέξει;
Κι αν η αιωνιότητα σκληρή φερθεί μαζί του
και τ' άνθη και τα φύλλα του κατάχαμα τα ρίξει,
θα 'χει ριζώσει μέσα μου κι αιώνια θα μείνει.
Χρήστος Ζουλιάτης