«Στιγματίζουμε για ψυχολογική ανακούφιση και αυξημένη αυτοεκτίμηση»

«Υπάρχουν νοσήματα όπως η λέπρα, η φυματίωση, η σύφιλη, η ελονοσία, που στιγμάτισαν και συνεχίζουν να στιγματίζουν την ανθρωπότητα, όχι μόνο τις κοινωνικές δομές από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αλλά και την κοινωνία και τον τρόπο άσκησης της ιατρικής. Τα νοσούντα άτομα, αδικαιολόγητα θεωρήθηκαν ως ντροπή για την κοινωνία. Αποκλείστηκαν, υπέστησαν διακρίσεις, πολλές φορές και ο περίγυρός τους και το πρόβλημα ήταν ότι για πάρα πολλά χρόνια το στίγμα παρέμεινε για τα καλά στις διάφορες κοινωνικές δομές. Έχουμε και σύγχρονες μάστιγες όπως το Aids, όπου πια θεωρούμε ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει «στίγμα» διότι με την κατάλληλη θεραπεία οι ασθενείς μπορούν να μη μεταδώσουν την ασθένεια. Τίθενται όμως άλλα ζητήματα, όπως η άγνοια της κοινωνίας που προκαλεί φόβο και προκατάληψη, μια λανθασμένη αντίληψη που μπορεί να έχουμε, όχι μόνο για τα λοιμώδη νοσήματα αλλά και για ψυχιατρικά και ογκολογικά» τόνισε στον Σκάι Κρήτης και την εκπομπή «Πες το κι έτσι» η αναπλ. καθηγήτρια Ιστορίας της Ιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης Μαριάννα Καραμάνου. Τα άτομα που φέρουν το στίγμα πολλές φορές δεν ζητούν θεραπεία, φοβούμενα ότι θα γνωστοποιηθεί η αρρώστια τους και θα στιγματιστούν καθώς πολλές φορές έχουμε ανάγκη να στιγματίσουμε. «Οι ομάδες που στιγματίζουν, θεωρούμε ότι βιώνουν μια ψυχολογική ανακούφιση και αυξημένη αυτοεκτίμηση και μόνο με τη γνώση ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι λιγότερο ικανοί και τυχεροί. Ωστόσο η νέα γενιά αντιμετωπίζει πολύ καλύτερα το στίγμα αλλά απαιτείται αρκετή δουλειά στον τομέα της εκπαίδευσης για να πετύχουμε την εξάλειψη του στίγματος» επισήμανε.