Γκιζερώντας στη σκιά της Ακρόπολης και στα σοκάκια της Πλάκας

Πλάκα. Μία συνοικία, στο κέντρο της Αθήνας, που ζει και αναπνέει στη σκιά της Ακρόπολης. Σήμερα η Πλάκα αποτελεί τη μοναδική συνοικία της Αθήνας που, σε τέτοια έκταση, μπορεί κάποιος να δει την πόλη όπως ήταν περίπου πριν 100 χρόνια. Περίπου, γιατί σε πολλά σημεία η εγκατάλειψη είναι εμφανής, κυρίως στα κτίρια, όπου η Πολιτεία αδυνατεί, για διάφορους λόγους, να κάνει κάτι. Σίγουρα πάντως, η Πλάκα δεν είναι αυτή που έζησα νέος στη δεκαετία του ’60. Περπατώντας τώρα στην οδό Κυδαθηναίων, που έχει γίνει να μην πω πως, και στα άλλα σοκάκια ασυναίσθητα έψαχνα να βρω τα στέκια του «νέου κύματος», τις αξέχαστες μπουάτ, όπου στριμωγμένοι σε μία αίθουσα 4x5 άντε 5x6 ανακαλύπταμε τις υπέροχες φωνές της Καίτης Χωματά, του Κώστα Χατζή, της Αρλέτας, του Νίκου Χουλιαρά, της Πόπης Αστεριάδη και τόσων άλλων έξοχων καλλιτεχνών. Εκεί πρωτοάκουσα την Μαρίζα Κωχ που είχε δίπλα της τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στα πρώτα του βήματα. Γκιζερώντας στα σοκάκια της, χωρίς να το θέλω, έψαχνα να βρω κάποια υπόγεια, από τις πολλές που υπήρχαν τότε, ταβερνούλα με γνήσια ρετσίνα και ζωντανή μουσική με κιθαρούλες. Εις μάτην. Μα και βέβαια δεν υπήρχε τίποτα. Τουλάχιστον δεν είδα εγώ. Ο κόσμος αλλάζει. Ωστόσο, η Πλάκα εξακολουθεί να αποτελεί πόλο έλξης για τους τουρίστες και όχι μόνο, με τα γραφικά της δρομάκια, τις όμορφες καφετέριες και εστιατόρια πάνω στα σοκάκια αλλά και, κυρίως, για τον αέρα που αποπνέει η συνοικία αυτή και που δεν υπάρχει σε άλλες γειτονιές της Αθήνας.
Με τις φωτογραφίες μου αυτές, που έφτιαξα σε μορφή video, προσπάθησα να αποτυπώσω κάτι από όλα αυτά. Δεν ξέρω αν το κατάφερα ή όχι. Την επιείκειά σας.
Το video έχει γίνει σε HD 720p.

Φωτογραφίες : Γιώργος Ε. Φλώρος