Όταν η πόλη οδεύει προς ξεκούραση και η νύχτα ρίχνει το πέπλο της. Φυσικός ηχος

Βράδυ στην πλατεία Αριστοτέλους, με μια μελωδία σαξοφώνου που γλυκαίνει τη νύχτα

Η πόλη απλώνεται γύρω σου, φωτισμένη απαλά από τα φώτα των δρόμων και τις σκιές που χορεύουν στους τοίχους των παλιών κτιρίων. Η πλατεία Αριστοτέλους — τόσο γνώριμη, μα κάθε φορά διαφορετική. Σαν σκηνή θεάτρου που αλλάζει σκηνικό, ανάλογα με την ώρα και τη διάθεση του ουρανού.

Εκείνη τη νύχτα, η ατμόσφαιρα είχε μια γλυκιά μελαγχολία. Κάπου κοντά, ένας μουσικός με σαξόφωνο έπαιζε αργά, αφήνοντας τις νότες να ξεχειλίζουν στον αέρα σαν ψίθυροι που ταξιδεύουν. Η μουσική δεν ήταν απλώς ήχος. Ήταν συναίσθημα. Ήταν η φωνή της πόλης, που μιλούσε για όσα δεν λέγονται με λόγια.

Προχωράς αργά, τα βήματά σου συγχρονίζονται με τον ρυθμό της μουσικής. Τα μάτια σου συναντούν πρόσωπα, βλέμματα, χαμόγελα που χάνονται στις γωνιές της πλατείας. Άνθρωποι κάθονται στα παγκάκια, ζευγάρια περπατούν χέρι-χέρι, και ο ήχος του σαξοφώνου τους συνοδεύει — σαν ένας μυστικός αφηγητής των στιγμών τους.

Η πλατεία μοιάζει ζωντανή. Οι ιστορίες της ακούγονται στις μελωδίες που γεμίζουν τον αέρα. Ίσως αυτό να είναι το νόημα των νυχτερινών βόλτων: να χαθείς στη μουσική, να βρεις τον εαυτό σου στα βλέμματα των περαστικών, να αφήσεις τη νύχτα να σε αγκαλιάσει.