filmov
tv
Βιβλίο TV - Επεισόδιο 9: «Ο άνθρωπος φωτιά»

Показать описание
Μυθιστόρημα – από 12 ετών | 192 σελίδες | Περιβάλλον, Οικογένεια
«Όλη η ιστορία, ωστόσο, είναι πολύ ζόρικη! Είναι ένα επώδυνο πέρασμα στην ενήλικη ζωή!»
Η εκπαιδευτικός Τζελίνα Βογιατζόγλου μιλάει για το βιβλίο του Κωνσταντίνου Πατσαρού «Ο άνθρωπος φωτιά»
🗣️ «Ο άνθρωπος φωτιά» του Κωνσταντίνου Πατσαρού είναι ένα εξαιρετικά δυνατό εφηβικό μυθιστόρημα για ένα θέμα που καίει – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η παρέα των τριών παιδιών συναντιέται κάθε καλοκαίρι στο νησί – δεν έχει καμία σημασία σε ποιο. Περνούν ξέγνοιαστες στιγμές. Απολαμβάνουν τη θάλασσα, τον ήλιο και τις ελιές, και δίνουν υποσχέσεις για την επόμενη χρονιά.
Εκείνο το καλοκαίρι, όμως, τα πάντα μαυρίζουν. Μαυρίζουν οι ψυχές τους, μαυρίζει το ίδιο το νησί γιατί ξεσπά μία εφιαλτική πυρκαγιά που τους κάνει να ξεχάσουν την υπόσχεση που είχαν δώσει να φτιάξουν μία ιστορία οι τρεις τους. Για λίγο, όμως. Γιατί την υπόσχεση αυτή δεν την έχει ξεχάσει η Άρτεμις. Πλάθει, λοιπόν, τον ήρωα της ιστορίας, βγαλμένο στην κυριολεξία μέσα από την πύρινη κόλαση: τον άνθρωπο φωτιά. Και την ιστορία τη στήνουν, τη φτιάχνουν. Έχει τη μορφή κόμικς και τη βρίσκουμε στο τέλος του βιβλίου, όχι ως παράρτημα, αλλά ως βασικό, δομικό στοιχείο του μυθιστορήματος που δίνει και στον αναγνώστη το κλείσιμο που επιζητά. Ξεκινά με το ίδιο ακριβώς εξώφυλλο, μόνο που στη θέση του ονόματος του συγγραφέα είναι το όνομα της ηρωίδας: Άρτεμις Γεωργιάδου. Εξαιρετικό συγγραφικό εύρημα.
Αυτή η συνύπαρξη του εφηβικού μυθιστορήματος με το κόμικς είναι ευρηματική και αναπάντεχη. Είναι μια αληθινή έκπληξη. Όμως δεν είναι η μόνη σε αυτό το μυθιστόρημα. Γιατί στη μέση περίπου συναντάς αυτές τις μαύρες σελίδες με τα λόγια του ανθρώπου φωτιά προς εμάς. Λέξεις τρομερές, συγκλονιστικές, πάρα πολύ σκληρές και γεμάτες περιφρόνηση για τον άνθρωπο, που έχει ξεχάσει πόσο σημαντική είναι η φύση, που της έχει γυρίσει την πλάτη και δεν τη σέβεται. Είναι λέξεις που τις νιώθεις να σε χτυπάνε στο πρόσωπο αλύπητα με μια δύναμη ορμητική. Η οποία δεν εξαντλείται στα λόγια του ανθρώπου φωτιά, παρά είναι διάχυτη σε όλο το μυθιστόρημα.
Η γλώσσα του Πατσαρού είναι βαθιά λογοτεχνική. Είναι μεστή. Έχει σώμα. Προκαλεί, αλλά χωρίς επιτήδευση. Έχει μια ισορροπία. Απ’ τη μια χαϊδεύει κι απ’ την άλλη χαστουκίζει, γαληνεύει και ταράζει, συγκινεί και προκαλεί το γέλιο. Είναι απλή και ταυτόχρονα απαιτητική. Αληθινή αναγνωστική απόλαυση.
Όλη η ιστορία, ωστόσο, είναι ζόρικη. Ένα επώδυνο πέρασμα στην ενήλικη ζωή του ήρωα μέσα από μια φοβερή σύγκρουση που είχε με τον πατέρα του, μέσα από διλήμματα, από τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα, από ξεπέρασμα ορίων, από μυστικά που είναι από καιρό κρυμμένα και αποκαλύπτονται…
Κι όλα αυτά μέσα από μια ευρηματική αφηγηματική επιλογή. Μας περνάει από την οπτική γωνία του γιου σ’ αυτή του πατέρα και έπειτα του παππού, πάντα σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και πάντα με φόντο το νησί, τη θάλασσα, τον ήλιο και τα δέντρα.
Τα δέντρα έχουν μια ξεχωριστή θέση στο μυθιστόρημα. Και πιο πολύ οι ελιές, υπεραιωνόβιες και σοφές. Είναι πολύ ξεκάθαρο πόσο ο συγγραφέας τις θαυμάζει και τις αγαπά. Το έχει πει ο ίδιος σε μια συνέντευξη: «Την υπεραιωνόβια ελιά δεν την πειράζεις, είναι έργο τέχνης, υπήρχε πριν από σένα και θα υπάρχει για πολλά χρόνια μετά, όταν εμείς θα έχουμε εξαφανιστεί».
«Ο άνθρωπος φωτιά» είναι ένα καταπληκτικό εφηβικό μυθιστόρημα που θα συγκλονίσει όχι μόνο τους εφήβους, αλλά και τους ενήλικους αναγνώστες. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
«Όλη η ιστορία, ωστόσο, είναι πολύ ζόρικη! Είναι ένα επώδυνο πέρασμα στην ενήλικη ζωή!»
Η εκπαιδευτικός Τζελίνα Βογιατζόγλου μιλάει για το βιβλίο του Κωνσταντίνου Πατσαρού «Ο άνθρωπος φωτιά»
🗣️ «Ο άνθρωπος φωτιά» του Κωνσταντίνου Πατσαρού είναι ένα εξαιρετικά δυνατό εφηβικό μυθιστόρημα για ένα θέμα που καίει – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η παρέα των τριών παιδιών συναντιέται κάθε καλοκαίρι στο νησί – δεν έχει καμία σημασία σε ποιο. Περνούν ξέγνοιαστες στιγμές. Απολαμβάνουν τη θάλασσα, τον ήλιο και τις ελιές, και δίνουν υποσχέσεις για την επόμενη χρονιά.
Εκείνο το καλοκαίρι, όμως, τα πάντα μαυρίζουν. Μαυρίζουν οι ψυχές τους, μαυρίζει το ίδιο το νησί γιατί ξεσπά μία εφιαλτική πυρκαγιά που τους κάνει να ξεχάσουν την υπόσχεση που είχαν δώσει να φτιάξουν μία ιστορία οι τρεις τους. Για λίγο, όμως. Γιατί την υπόσχεση αυτή δεν την έχει ξεχάσει η Άρτεμις. Πλάθει, λοιπόν, τον ήρωα της ιστορίας, βγαλμένο στην κυριολεξία μέσα από την πύρινη κόλαση: τον άνθρωπο φωτιά. Και την ιστορία τη στήνουν, τη φτιάχνουν. Έχει τη μορφή κόμικς και τη βρίσκουμε στο τέλος του βιβλίου, όχι ως παράρτημα, αλλά ως βασικό, δομικό στοιχείο του μυθιστορήματος που δίνει και στον αναγνώστη το κλείσιμο που επιζητά. Ξεκινά με το ίδιο ακριβώς εξώφυλλο, μόνο που στη θέση του ονόματος του συγγραφέα είναι το όνομα της ηρωίδας: Άρτεμις Γεωργιάδου. Εξαιρετικό συγγραφικό εύρημα.
Αυτή η συνύπαρξη του εφηβικού μυθιστορήματος με το κόμικς είναι ευρηματική και αναπάντεχη. Είναι μια αληθινή έκπληξη. Όμως δεν είναι η μόνη σε αυτό το μυθιστόρημα. Γιατί στη μέση περίπου συναντάς αυτές τις μαύρες σελίδες με τα λόγια του ανθρώπου φωτιά προς εμάς. Λέξεις τρομερές, συγκλονιστικές, πάρα πολύ σκληρές και γεμάτες περιφρόνηση για τον άνθρωπο, που έχει ξεχάσει πόσο σημαντική είναι η φύση, που της έχει γυρίσει την πλάτη και δεν τη σέβεται. Είναι λέξεις που τις νιώθεις να σε χτυπάνε στο πρόσωπο αλύπητα με μια δύναμη ορμητική. Η οποία δεν εξαντλείται στα λόγια του ανθρώπου φωτιά, παρά είναι διάχυτη σε όλο το μυθιστόρημα.
Η γλώσσα του Πατσαρού είναι βαθιά λογοτεχνική. Είναι μεστή. Έχει σώμα. Προκαλεί, αλλά χωρίς επιτήδευση. Έχει μια ισορροπία. Απ’ τη μια χαϊδεύει κι απ’ την άλλη χαστουκίζει, γαληνεύει και ταράζει, συγκινεί και προκαλεί το γέλιο. Είναι απλή και ταυτόχρονα απαιτητική. Αληθινή αναγνωστική απόλαυση.
Όλη η ιστορία, ωστόσο, είναι ζόρικη. Ένα επώδυνο πέρασμα στην ενήλικη ζωή του ήρωα μέσα από μια φοβερή σύγκρουση που είχε με τον πατέρα του, μέσα από διλήμματα, από τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα, από ξεπέρασμα ορίων, από μυστικά που είναι από καιρό κρυμμένα και αποκαλύπτονται…
Κι όλα αυτά μέσα από μια ευρηματική αφηγηματική επιλογή. Μας περνάει από την οπτική γωνία του γιου σ’ αυτή του πατέρα και έπειτα του παππού, πάντα σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και πάντα με φόντο το νησί, τη θάλασσα, τον ήλιο και τα δέντρα.
Τα δέντρα έχουν μια ξεχωριστή θέση στο μυθιστόρημα. Και πιο πολύ οι ελιές, υπεραιωνόβιες και σοφές. Είναι πολύ ξεκάθαρο πόσο ο συγγραφέας τις θαυμάζει και τις αγαπά. Το έχει πει ο ίδιος σε μια συνέντευξη: «Την υπεραιωνόβια ελιά δεν την πειράζεις, είναι έργο τέχνης, υπήρχε πριν από σένα και θα υπάρχει για πολλά χρόνια μετά, όταν εμείς θα έχουμε εξαφανιστεί».
«Ο άνθρωπος φωτιά» είναι ένα καταπληκτικό εφηβικό μυθιστόρημα που θα συγκλονίσει όχι μόνο τους εφήβους, αλλά και τους ενήλικους αναγνώστες. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Комментарии