Ανθρώπινες στιγμές: οι ομορφότερες

Ακολουθεί ένα κείμενο, που βρήκα σήμερα κάπου ανάμεσα στα γραπτά μου.
Ήταν από εκείνες τις ανθρώπινες στιγμές, τις λιγότερο διαδεδομένες, που τελικά έχουν το δυναμικό να είναι οι πιο αγαπητές, οι πιο αγαπημένες.

το κείμενο:

"Είμαι περήφανη για σένα.
Είμαι περήφανη για σένα.
Σε ευχαριστώ.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Θέλω να ξέρεις πως είμαι περήφανη για εσένα. Για τις όμορφες σκέψεις, αυτές που δίνουν στη πραγματικότητα τα καλύτερα χρώματα. Τα αγαπημένα μου.
Εκείνα που δημιουργείς με τις όμορφες επιλογές σου.
Ναι.
Ναι μωρό μου.
Είμαι ευγνώμων για σένα.
Ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι να βγαίνεις όμως σε βλέπω να το κάνεις.
Βγαίνεις ήδη έξω από αυτό.
Εισέρχεσαι στον κόσμο, εκείνον που θέλεις να ζεις. Εκείνον τον όμορφο που αγαπήσαμε στα ανέλπιστα όνειρα.
Να'τος.
Δύσκολη πολύ αυτή η επιλογή αλλά κοίτα. Δες πόσο όμορφα είναι στην άλλη μεριά και τα κατάφερες. Όσο κοντά και να ένιωθες τις αδυναμίες σου, όσο περιτρυγιρισμενη κι αν είσαι από αυτές. Κοίτα σε. Τα κατάφερες.
Είσαι έξω. Είσαι εδώ που ήθελες.
Λίγη ψύχρα χαϊδεύει το δέρμα σου. Λίγη ρελιστικοτητα αφήνει τη τραχιά γεύση της στη γλώσσα σου, όμως δες το χαμόγελο. Δες τη περηφάνια μου. Κοίταξε την ευγνωμοσύνη μου μωρό μου.
Έκανες τη σωστή επιλογή. Αυτή με την οποία με σεβάστηκες.
Σου είπα "δε θέλω, όχι δε το θέλω" και παλεψες για μένα. Παλεψες για να με φροντίσεις. Παλεψες για να με σεβαστείς. Παλαιψες για το χαμόγελο μου και τώρα κοίτα με,
Συγκινημένη χαμογελάω, γεμάτη, πιο χαρούμενη. Όχι γιατί έχω ή δεν έχω ζάχαρη μέσα μου, αλλά γιατί με κοίταξες, με άκουσες και προσπάθησες για μένα.
Γιαυτό μόνο μωρό μου ο κόσμος πήρε το αγαπημένο χρώμα του.

Σε ευχαριστώ γλυκιά μου.
Σε ευχαριστώ που με φροντίζεις.
Σε ευχαριστώ πολύ που προσπαθείς να με αγαπάς.
Σε ευχαριστώ όμορφη. Είμαι ευγνώμων για την όμορφη αυτή στιγμή."

Προηγουμένως, μετά το διάβασμα για το δίπλωμα οδήγησης που τελείωσα στις 20:00,  έκατσα να φάω. Σκεφτόμουν να φάω κάτι ζαχαρώδες, όπως donut. Είπα στον εαυτό μου "κάτσε να φας κανονικό φαγητό και μετά φάε γλυκό".
Έφαγα πράγματι ένα αρκετά ισορροπημένο γεύμα. "Τώρα" σκέφτηκα "θα φάω αυτό το donut που βλέπω στο τραπέζι". "Όχι" Είπα με απόγνωση και παράπονο, κι άρχισα να τραγουδώ τους στίχους του τραγουδιού που άκουγα, κουνώντας το κεφάλι και τους ώμους μου στο ρυθμό αυτής της μουσικής. Ήταν σαν να βρισκόμουν σε έναν πόλεμο μέσα μου. Αυτό το μέρος μου που προσπαθώ να μην με καταβάλει μου έλεγε "ναι, αφού το είπες, έφαγες τόσα υγιεινά, έκανες τόσα καλά σήμερα, αυτό το donut δεν θα έχει μεγάλη κακή σημασία. Ναι. Το ξέρεις ότι θα το κάνεις. Δε ξεφεύγεις. Είσαι ήδη στη κουζίνα, είναι μπροστά σου. Το ξέρεις ότι θα το κάνεις" και το άλλο μέρος του εαυτού μου, εγώ που επιλέγω να είμαι, πεισμωνε κι έλεγε "όχι, όχι δε το θέλω. Το ξέρω ότι δε το θέλω"

Είναι αυτή η σκέψη που εκανα πριν. Σήμερα μιλούσα σε μία φίλη μου και της έλεγα να μην επιτρέπει στους αλλους να της φέρονται έτσι. Γιατί να φερθω έτσι σε'μενα; όχι. Όχι δε θα πετάξω τον εαυτό μου τη προσπάθεια μου. Μπορώ να μου φερθω καλύτερα. Είναι μια σκέψη, μια επιλογή. Το ξέρω ότι μπορώ να τη κάνω. Το ξέρω ότι έχω το δικαίωμα. Όχι. Θα κάνω την επιλογή που εγώ θέλω. Θα με σεβαστώ και θα με ακούσω. Θα με φροντίσω. Επιλέγω να με βγάλω από αυτή την ανεπιθύμητη κατάσταση". Και πράγματι, η σκέψη της επιλογής του ντονατ αντικατασταθηκε από ένα μήλο που έτρωγα με ευγνωμοσύνη και σταφύλι που απολαμβανα μιλώντας με τους γονείς μου για όσα έμαθα για το δίπλωμα και συζητώντας για μερικά οικονομικά θέματα.
Κάτι είναι.
Κάτι καλύτερο.
Το βλέπεις Ραφαέλα μου; η ζωή γίνεται καλύτερη. Ακόμη και μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Γιατί εσύ γίνεσαι καλύτερη, μέσα σου.
Παρά τους λόγους που έχεις να πέσεις, να βυθιστείς ξανά , εσύ επιλέγεις να λάμψεις, σε αυτά τα σκοτάδια που πιο πολύ έχουν ανάγκη το φως σου.
Σε βλέπω ομορφε άνθρωπε.
Σε αναγνωρίζω ομορφε άνθρωπε.
Σε ευγνωμονώ και σε ευθυμω, σε γιορτάζω με την ουσία του είναι μου ομορφε άνθρωπε.

Το θαύμα σου λάμπει ήδη, είναι ήδη στον κόσμο.

Σε ευγνωμονώ θησαυρε