Ριχ'τους Μια Τούρτα - Μιθριδάτης Χατζηχατζόγλου + Παρασκευάς Βασίλης (Στίχοι)

Αγάμητε φύγε απ’ τη γέννα – ξενέρα
γρατζουνάς άρπα όλη τη μέρα
δημιουργία τέχνης απόγειο,
εσένα ένα δέμα ναν’ στο ισόγειο.
Σου έστειλα κούτα με chocho μπλουμ,
ανοίγεις κι η βόμβα στα μούτρα καμπούμ.
Μέσα στη σκόνη, την καταστροφή
ακούς στα ηχεία να παίζουν Βανδή,
κοιτάς τον θεό που είναι εκεί πάνω
πέφτει απ’ τον τρίτο στα μούτρα σου πιάνω.
Ένας solis προικισμένο όν,
σε παίζει ο τυφλός – είσαι ακορντεόν.
Είσαι ακορντεόν! - Είσαι ακορντεόν!
Yo get down Αφρική
free Mandela στη στιγμή.
Τώρα ακούω R’N’B
γιατί είναι μόδα τρομερή,
ξέρω από ραπ I’m from Chicago
μα από τα 5 μου μένω στον Παπάγο.
Ξένες οι ατάκες στ’ αυτιά σου χτυπάν
φοράω τη στολή ενός ταλιμπάν.
με κάρτες ζωσμένος, τούρτες στας χείρας,
θα γίνει ρε Λούλη της Καλομοίρας.
Νιάου, νιάου μια γατούλα
με κόκκινη μητούλα απ’ τα ναρκωτικά.
Να’τα τα έχει όλα πετάξει,
το παίζει μες τη φάση μα είναι λαϊκιά.
Την κάνω κι αυτή ζαμπόν μες το τοστ,
την τούρτα σουτάρω και σπαν τα γκολπόστ.

Ρίχ’ τους μια τούρτα, ρίχ’ τηνα στα μούτρα. (Χ4)

Ραπάρω, μαρσάρω, το μικρόφωνο θα πάρω
κορνάρω, σπινιάρο, θα της βγω φαντάρος.
τα χώνω, τα χώνω, ποτίστηκα κακία
σαλιώνω το μικρόφωνο και ηλεκτροπληξία.
Τα παιδικά μου τραύματα θέμα στο μπορώ.
με το ζόρι η μαμά μου μ’ έντυνε Ζορό.
Μα εγώ κακούς, να πολεμώ κακούς
νόθος με κατάντησες, μαμάκα μ’ ακούς;
Σας κούρασα, σας έπρηξα, σας ζάλισα τη κούτρα;
μονάχος μες τα μούτρα μου πετάω μια τούρτα.

Ρίχ’ τους μια τούρτα, ρίχ’ τηνα στα μούτρα. (Χ4)

Αφιερωμένο εξαιρετικά
σ’ όλους τους ράπερς που λένε σκατά,
μην ασχολείσαι φωνάζουνε όλοι,
μα πρέπει λιγάκι να σφίξουν οι κόλοι.
Μου ‘κανε ντύσει μια ραπερ for plor
και ξέρετε this means war.
Το κυνήγι αρχίζει, της πάπιας η επόχα,
στο βάλτο που μένεις θέλει προσώχα,
μη φας κάνα σκάι απ’ το πουθενά
και δε βάλεις σε δίσκο ξανά τσαμπουκά.
Γι’ αυτό μούγκα στη στρούγκα βρε αμνοερίφι
σου στέλνω μια τούρτα με το σερίφη.
Τη νύφη τώρα φίλοι μου ποιος ράπερ θα πληρώσει
που ξένους στίχους για δικούς του έχει κατοχυρώσει;
Που ‘ναι κολλητός, που ‘ναι έκφυλος είδη,
φθονεί τον Γκοτζίλα γιατί είν΄ σαν σαμιαμίδι.
Σα να ‘ναι ο Ντάφυ
και όσους τον βρίζαν τους έχει συνάφη.
Γράφει στιχάκια για τα ποσοστά
μα θα ‘θελε να ‘χαι σουξέ λαϊκά
μπιπ-μπιπ Road Runner περνά,
κι αυτός στήνει παγίδες ξανά και ξανά
μα μες τον καπνό πατά στο κενό
και σαν τον κογιότ πέφτει απ’ τον γκρεμό.

Ρίχ’ τους μια τούρτα, ρίχ’ τηνα στα μούτρα. (Χ8)