Τρομακτικόρθιον/Scary korthi 2020

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΡΘΙΟΝ 2020
ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Το σκοτάδι είναι πυκνό, η θάλασσα ήσυχη, φως πουθενά, ούτε ένα αστέρι στον ουρανό, περασμένα μεσάνυχτα. Ένα καλά εξασκημένο αφτί όμως, θα συλλάμβανε έναν χαρακτηριστικό επαναλαμβανόμενο ήχο να έρχεται από τη θάλασσα. Με λίγη παραπάνω προσοχή και συγκέντρωση αναγνωρίζεις τον ήχο των κουπιών που απαλά σχίζουν τα σκοτεινά νερά του Όρμου. Μια βάρκα με τρεις ανθρώπους επάνω, πλέει γρήγορα προς την Σκάλα.
Οι καιροί είναι πονηροί, δεν έχουν περάσει δυό μήνες που ο Βενετός Μάρκος Κουϊρίνης, λεηλάτησε και λαφυραγώγησε την Άνδρο και σα να μην έφτανε αυτό, πήρε αιχμαλώτους και τριακόσιους νέους για να κάνουν τους κωπηλάτες. Μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας, γεμάτη δολοπλοκίες, δολοφονίες, βασανιστήρια, κοινωνικές αδικίες και -φυσικά- άπλετο μυστήριο.
Αρματωμένοι σαν αστακοί έχουν ορθάνοιχτα μάτια κι αφτιά. Δεν έχουν ιδέα που έχουν τις βίγλες τους οι Κορθιανοι. Ένα πλιάτσικο όλο κι όλο έχουν κάνει, πριν κάνα χρόνο, αλλά ήταν πολλοί μαζί που κάνανε το ντου στο Κόρθι.
Τώρα με κάθε θυσία θα έπρεπε να φτάσουν στο Κάστρο, στο Απάνω Κάστρο να πάρουν την Ελένη που την είχαν μεταφέρει από τον Πύργο του Γιαννούλη και την κρύψανε από τότε που την κλέψανε από τον Άρχοντα Τζώρτζη στην Τζιά, ο οποίος ήθελε να την έχει την πρώτη νύχτα του γάμου της.
Ο μεγάλος έρωτας έσπρωξε τον καπετάν Αργυρό να την αρπάξει και από τον άντρα της και να την κλειδώσει στο σπίτι της Διαμάντως στο Κάστρο, που την αντάμειψε με δέκα χρυσά νομίσματα, έχτισε την πόρτα και τις νύχτες να την ταΐζει η Διαμάντω με σχοινί από το παράθυρο.
Ο Αργυρός, που η φήμη του έχει ξεπεράσει το Αρχιπέλαγος, με ένα σάλτο βρέθηκε στη στεριά, τον ακολούθησαν οι σύντροφοί του. Με το που πάτησε το πόδι του στο μώλο έριξε μια κλεφτή ματιά γύρω και άρχισε να ψιθυρίζει ένα τραγουδάκι: "Η κυρά Ρήνη του Σκληρού κ' η Αρετή του Δούκα, κ' η Χρυσοκουβουκλιώτισσα, πανεύμορφα κορίτσια, βγήκαν να περπατήσουνε και στο λουτρό να πάνε.
Η μάνα της η Σκλήραινα, -κάτσε Ρηνειώ, της λέγει.
Κι ο κύρης της αντίλεγε -Σύρε Ρηνειώ μου, σύρε, σύρε και γω για χάρη σου τρεις βίγλες θα καθίσω, τη μια καθίζω στο βουνό, την άλλη στ' ακρογιάλι, την τρίτη την καλλίτερη μεσ' του λουτρού την πόρτα...."
Ήταν αισιόδοξος, απόψε θάφτανε στο Κάστρο, στην αγαπημένη του και λογικά μέσ' τη νύχτα θα γυρνούσε μαζί της στο Γιαλό και θα σαλπάρανε πριν τους δει ανθρώπου μάτι. Το σκαρί του το είχε κρύψει στη Λαβαντάρα με πέντε άτομα πλήρωμα.
Με χίλιες δυό προφυλάξεις πάτησαν και οι άλλοι δύο στη στεριά, τράβηξαν γρήγορα τη βάρκα και την έκρυψαν. Κίνησαν για το ποτάμι του Ρωγού. Το σκοτάδι είναι βαθύ, ένας σκύλος κάπου μακριά χαλάει τον κόσμο, τοίχο τοίχο πάνε προς το ρέμα, ένα μουγκρητό τους κάνει να τραβήξουν τα σπαθιά τους, ουφ, μια αγελάδα τους κυτάζει αδιάφορα πάνω από ένα φράχτη.
Με τα χίλια ζόρια φτάνουν στο ρέμα, το νερό κελαρίζει και χαϊδεύει τ' αφτιά τους, πρέπει να βρούνε το μονοπάτι για το Κάστρο, ένα σπίτι στο δρόμο τους, χαμόσπιτο είναι, δυό κυπαρίσσια ορθώνουν το ανάστημα τους, στέκουν χωρίς ανάσα στους κορμούς τους, αφουγκράζονται, νέκρα! Βρίσκουν το μονοπάτι, τώρα θέλει μεγάλη προσοχή, σχεδόν σε κάθε βήμα τους ένα Κονάκι, ένας χοίρος γριλίζει, ίσως κάποιο σκυλί, αν κάποιος τους πάρει χαμπάρι, χάθηκαν. Έχουν δρόμο να κάνουν ...κι ο φόβος αρχίζει να φωλιάζει στα κορμιά τους.
Πάμε τώρα να ακολουθήσουμε τα βήματα των πειρατών στον πηγαιμό για το Κάστρο.

Video credits to @nontasmarmaras @click_clickrecords