Γιατί χαίρεται ο Σόιμπλε και η Μέρκελ πατέρα;

Φωτογραφία-βίντεο-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας
Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα χτες για να διαδηλώσει υπέρ του ευρώ και των πιστωτών της Ελλάδας ήταν (αριθμητικά) πάνω-κάτω το ίδιο με όσους διαδήλωσαν την προηγούμενη μέρα για να υποστηρίξουν τη σκληρή διαπραγματευτική μάχη που δίνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά…
…ήταν ένας κόσμος διαφορετικός. Όσοι μαζεύτηκαν χτες δεν είχαν καμιά αμφιβολία με ποιους συνασσόντουσαν:
- Ενάντια στους δημόσιους υπάλληλους –«Η ΕΡΤ είναι ΥΕΝΕΔ», «Όχι στο συνδικαλισμό στο δημόσιο».
- Ενάντια στους φόρους για το μεγάλο κεφάλαιο –«Αύξηση φόρων = αύξηση ανεργίας».
- «Όχι σε εθνικούς τραμπούκους», δηλαδή ναι στον Σόιμπλε, όχι στον Βαρουφάκη ή τον Τσακαλώτο.
- «Όχι στις μονομερείς ενέργειες της κυβέρνησης», προφανώς ναι στις «ισορροπημένες» προτάσεις των δανειστών!
Οι άνθρωποι είχαν διαλέξει πλευρά: ναι στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό των δανειστών, ναι στην άνευ όρων υποταγή στον Σόιμπλε και τη Μέρκελ, όχι στην αριστερά και στον κόσμο της εργασίας!
Αυτό βέβαια δεν τους εμπόδιζε καθόλου να εκμεταλλευτούν τις ελευθερίες που τους επέτρεψε η αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μπήκαν στο προαύλιο της Βουλής και ταυτόχρονα έλεγαν: «Που είναι η Ζωή [Κωνσταντοπούλου];».
Άθελά τους με αυτό αποκάλυπταν την αλήθεια: Αν αυτό το έκαναν επί κυβέρνησης του [πολύ]αγαπημένου τους Σαμαρά θα κατέληγαν στον Κορυδαλλό με τις βαριές κατηγορίες του αντιτρομοκρατικού νόμου. Αυτό δεν τους εμπόδιζε να κρατούν πλακάτ που έγραφαν «Να μην περάσει ο σοσιαλφασισμός». Η αυτογελοιοποίηση σε όλο της το μεγαλείο…
Ωστόσο υπάρχουν και διδάγματα για την αριστερά. Όσο η εξωτερική αντίδραση επιτίθεται, η εσωτερική ανασυντάσσεται και τολμά σιγά σιγά. Η αριστερά δεν μπορεί να εφησυχάζει, τα κινήματα τύπου «κατσαρόλας» καραδοκούν.