Στους αγαπημένους μου 'Υπερήλικες'

Показать описание

Έναυσμα ήταν μια παρατημένη, «κουτσή» κιθάρα (η χορδή της έσπασε πριν μερικά χρόνια) θύμα κι αυτή του συμμαζέματος στις μέρες της Καραντίνας. Κάτσε να δούμε, λέω, τι θυμάται! Ξάφνιασμα, ότι στην πρώτη αγκαλιά δεν με χαιρέτησε ούτε με το Κομπολογάκι, ούτε με τη Φραγκοσυριανή ή την Παξιμαδοκλέφτρα ούτε, έστω, με το «Αχ Χελιδόνι μου» παρά μου έφερε στον νου να σιγοτραγουδήσω, μετά από σαράντα χρόνια, μια από τις πρώτες-πρώτες μπαλάντες που έπαιξα ποτέ, του Χατζή.
Η δεύτερη έκπληξή μου ήταν ότι ξανατραγουδώντας το τραγούδι, που τότε το θεωρούσα ερωτικό, έφηβος γαρ, μου φάνηκε πλέον ότι άδει τον πόνο πιο … οριστικού και θλιβερού χωρισμού. (Εκείνη η τελευταία λέξη του κάτι τέτοιο προφανώς δηλοί, τουλάχιστον με τα τρέχοντα πλέον ήθη και όχι αυτά πριν από πενήντα χρόνια, όταν γράφτηκε το «Ουαί»). Σ’ αυτή τη νέα ματιά, ίσως επηρεάστηκα και από το κλίμα και τις ανησυχίες των ημερών: «Κινδυνεύουν κυρίως οι υπερήλικες από την Επιδημία» λέγανε τα κανάλια και οι ειδικοί. Και ομολογώ ότι ανησύχησα ιδιαίτερα γιατί αυτοί οι «υπερήλικες» υπήρξαν για μένα οι καλύτεροι φίλοι μου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Είχα τη μεγάλη χαρά και την τιμή, στις προσφυγικές και οι μουσικές μου έρευνες να τους συναναστραφώ ώρες ατέλειωτες (περισσότερες από ό,τι τους ομήλικους και νεότερους) και ανέγνωσα απερίγραπτο ήθος και αγωνιστικότητα παίρνοντας πολλή αγάπη δίπλα στην κυρά Θοδώρα και στον Μανώλη τον Βάλα (που τα κατοστήσαμε μαζί) στην Καίτη Γκρέυ και στη Μαίρη Λίντα (που τραγουδήσαμε μαζί) και στους πάρα-πάρα πολλούς άλλους «υπερήλικες» απ΄ όλη την Ελλάδα, ήρωες μιας πολύ Γενναίας γενιάς. Των οποίων ζήλεψα την Αξιάδα, την Ευγένεια και την Περηφάνια.
Στους απειλούμενους υπερήλικες λοιπόν και στην αγωνία τους αυτών των ημερών αφιερώνω την μπαλάντα αυτή με ιδιαίτερη συγκίνηση, ξέροντας ότι κάθε ανθρώπινη απώλεια γίνεται ακόμα πιο τραγική όταν συμβαίνει αναπάντεχα και άδοξα ΠΡΙΝ την ώρα της. (Έστω κι αν συμβαίνει ΚΟΝΤΑ στην ώρα της. Η ζωή είναι … Ζωή και είναι γλυκιά μέχρι την τελευταία στιγμή). Κι όσο «υπερήλικας» και να ‘ναι κανείς, τις πιο πολλές φορές μένει πίσω κάποιος «σύντροφος», «δικός», που θα μπορούσε να σιγοτραγουδήσει το ξεχασμένο τραγούδι του Χατζή.
(Τελικά είμαι πιο μπάσος και από τον Χατζή, κατά ένα τόνο τουλάχιστον. Ακούγεται πιο … καθαρά με ακουστικά!!!)