Παράκληση - Αλκίνοος Ιωαννίδης

"Ένας...

Ήρθε και μου είπε:
-Εκεί που στέκομαι
κλείνω τα μάτια για μια στιγμή,
μετά τ' ανοίγω
και βλέπω τους ανθρώπους
να πέφτουν σαν σκόνη
και να εξαφανίζονται...
Τα κτίρια φεύγουν
χάνονται,
ο τόπος ερημώνει...
Δέντρα, βουνά, όλα
γίνονται έρημος
ως που φτάνει το μάτι...
Ο ουρανός γίνεται γκρίζος,
χλωμός, δίχως σύννεφα,
κι ο ήλιος μια θολή
μουντζούρα...
-Και τι κάνεις τότε;
Τον ρώτησα...
-Προσεύχομαι...
είπε, κι έφυγε."


Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν' την ψυχή μου να πετάξει...
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...