Valizini, Anıları Taşır Gibi Taşıyordu… 🧳

Kimyasal silahın dokunduğu yerlerde insanın ruhu da yanar derler. Tarık’ın ruhunda o yanığın izi duruyordu. O sabah ciğerleri birden yanmaya başlamış, adını unutur gibi olmuştu. Birkaç gün sonra kendini İstanbul’da bir hastane odasında bulmuştu.

Şimdi Şam’a dönüyor Tarık. Bir kez daha şehrini görmek için. Ama bu kez nefes alabiliyordu.

Kapıya vardığında durdu, arkasını döndü ve bir süre bizlere baktı. “Teşekkür ederim, Türkiye bana ikinci bir hayat verdi. Belki vatanıma dönebilirim ama burada aldığım nefesin borcunu unutamam.”