N. Skalkottas - Sonatina for Violin and Piano No.2 (1929)

I. Allegro (00:21)
II. Andante (02:36)
III. Allegro vivace (04:59)

Nikos Skalkottas (Chalcis 1904- Athens 1949) was a Greek composer, one of the most famous and well-known of Greek classical music. He graduated in 1918 from the Athens Conservatory and sent to Berlin on a scholarship as a child prodigy. There, he was introduced to the twelve-tone technique by his teachers Kurt Weill and Arnold Schoenberg. In 1933 he is forced to return to Athens, but his avant-garde compositions were disapproved by the local musical cycles and elites, so he ended in an introverted way of life, by making a living as a violinist in orchestras and composing works never meant to present in public. He drew his influences by both the musical avant-garde of his time and the Greek tradition. His rich ergography was discovered and recognized after his sudden death in 1949.

In this video is presented his work “Sonatina for Violin and Piano No.2” written in 1929, when Skalkottas was living in Berlin and had already been Schoenberg’s student for 2 years. In the preserved original manuscript of the work, the date 12th October 1929 is indicated and also a dedication to the professor Willy Schweyden. It is a work clearly dodecaphonic, with elements of serialism (the first notes of the A major chord in the opening row of the 2nd movement) but also national greek themes which refer to traditional dancing tunes (like the 2nd theme of the 1st movement which isn’t absolutely based on the dodecaphonic/twelve-tone model and also the 3rd movement’s vivid rhythm).

Violin: Giorgos Demertzis
Piano: Maria Asteriadou

O Νίκος Σκαλκώτας (Χαλκίδα, 1904- Αθήνα, 1949) ήταν Έλληνας συνθέτης, από τους πλέον διάσημους και παγκόσμια γνωστούς της ελληνικής έντεχνης μουσικής. Αποφοίτησε το 1918 από το Ωδείο Αθηνών και στάλθηκε στο Βερολίνο με υποτροφία ως παιδί-θαύμα. Εκεί μυήθηκε στον δωδεκαφθογγισμό με δασκάλους τους σπουδαίους Κουρτ Βάιλ και Άρνολντ Σένμπεργκ. Το 1933 αναγκάζεται να επιστρέψει στην Αθήνα, αλλά οι πρωτοποριακές του συνθέσεις αποδοκιμάζονται από τους ντόπιους μουσικούς κύκλους κι ελίτ, με αποτέλεσμα να καταλήξει σε έναν εσωστρεφή τρόπο ζωής, όπου βιοπορίζεται σε ορχήστρες ως βιολιστής και συνθέτει έργα που δεν παρουσιάζει ποτέ στο ευρύ κοινό. Άντλησε τα θέματα για τις συνθέσεις του από την μουσική πρωτοπορία της εποχής αλλά και από την ελληνική παράδοση. Η πλούσια εργογραφία του ανακαλύφθηκε και αναγνωρίστηκε μετά τον ξαφνικό θάνατό του, το 1949.

Στο βίντεο αυτό παρουσιάζεται το έργο του «Σονατίνα για Βιολί και Πιάνο Αρ.2» που γράφτηκε το 1929, όσο ο συνθέτης διέμενε ακόμα στο Βερολίνο και ήταν ήδη μαθητής του Σένμπεργκ επί 2 χρόνια. Από την πρωτότυπη παρτιτούρα του έργου που έχει διασωθεί αναφέρεται η ημερομηνία δημιουργίας 14 Οκτωβρίου 1929 και η αφιέρωση του έργου στον καθηγητή Βίλι Σβέιντεν (Willy Schweyden). Είναι ένα έργο καθαρά δωδεκαφθογγικό, με στοιχεία σειραϊσμού (έκθεση της συγχορδίας της λα μείζονας στις πρώτες ντότες του 2ου μέρους) αλλά και με κάποιους ελληνικούς/εθνικούς ρυθμούς που παραπέμπουν σε παραδοσιακούς χορούς (όπως το 2ο θέμα του 1ου μέρους το οποίο δεν είναι αυστηρά δομημένο στους δωδεκαφθογγικούς κανόνες αλλά και η έντονη ρυθμικότητα του 3ους μέρους).

Βιολί: Γιώργος Δεμερτζής
Πιάνο: Μαρία Αστεριάδου