Κι αν φερόμασταν σε όλους σαν να ήταν μωρά;

Από έμβρυα ακόμα, στην κοιλιά της μητέρας μας, δεχόμαστε τροφή χωρίς να κάνουμε τίποτα. Απλώς επειδή υπάρχουμε. Δεν έχει κανείς απαιτήσεις από εμάς, ούτε έχουμε ευθύνες. Και.. όταν γεννηθούμε, όλοι πέφτουν πάνω μας για να ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται.

Με την ενηλικίωση, ξαφνικά χάνουμε το προνόμιο του να μας φροντίζουν και καλούμαστε να «βγάλουμε το ψωμί μας» και να επιτελέσουμε τον ρόλο που μας αναλογεί, ως ένα καλοκουρδισμένο γρανάζι του συστήματος «δουλειά- αμοιβή».

Μια αληθινά πολιτισμένη κοινωνία θα έπρεπε να προσφέρει απλόχερα τα πάντα σε όλους τους ανθρώπους της, χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Με τις υλικές μας ανάγκες καλυμμένες, θα συνεισφέρουμε στην κοινωνία από ανιδιοτελή αγάπη προς τον συνάνθρωπο και από αισιοδοξία για εξέλιξη του είδους μας, αλλά και του εαυτού μας.

Διαδικτυακή κοινότητα διαμόρφωσης ιδεολογίας, με στόχο την επιτάχυνση της μετάβασης σε Πολιτισμό Τύπου 1. Το επίσημο κανάλι μου στο YouTube.

[ΓιώργοςΒλάσσης-φλ]

Έχεις απόλυτο δίκιο. Το πρόβλημα είναι ότι, παρόλο που το ψάχνω δεκαετίες τώρα, δεν βρήκα πουθενά έναν τρόπο μετάβασης σ' αυτήν την κοινωνία που κι εγώ οραματίζομαι όπως εσύ. Έχω κάποια πρόταση στο μυαλό μου μα δεν βλέπω κανένα λόγο να την εκθέσω δημόσια. Πιστεύω ότι και αυτό το πρόταγμα έχει ισχύ μόνο ως συλλογικό. Προς το παρόν πειραματίζομαι με ιδέες και περιορισμένης έκτασης εφαρμογές στα πλαίσια της Αχρήματης Χαριστικής Κοινωνίας. Εντυπωσιακά αλλά πολύ ανίσχυρα (στην υπόθεση της γενικευμένης μεταστροφής), εκτιμώ τα αποτελέσματα. Εσύ έχεις καμία ιδέα μετάβασης ???

[AtithasosTragos]

Καταρχήν συμφωνώ πως το υπάρχον οικονομικό σύστημα βασίζεται στην ανισότητα και δεν βοηθά τα άτομα και την κοινωνία να ακμάσουν. Χρειάζεται όμως να απαντήσουμε στο ερώτημα πώς θα μεταβούμε σε ένα σύστημα όπου φροντίζονται όλες μας οι ανάγκες αυτόματα ή μήπως καλύτερα να απαντηθεί πώς θα έμοιαζε το κατάλληλο περιβάλλον ώστε αυτή η μετάβαση να συμφέρει πραγματικά την ανθρωπότητα; Μεγαλώσαμε, και τα παιδιά μας μεγαλώνουν, με ένα συγκεκριμένο σενάριο που δείχνει τον δρόμο προς την ευημερία - δουλειά και αμοιβή - και επιπρόσθετα ανταγωνισμό, που δημιουργείται από την σύγκριση - καλύτερος/η/ο - χειρότερος/η/ο. Όσο επικρατεί αυτό το σενάριο σε ποσοστό μεγαλύτερο το 51%, η κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει κι αντίστοιχα ούτε το σύστημα. Δεν ακούγεται ουτοπικό το νέο δίκαιο σύστημα αλλά η ελπίδα πως το σύστημα θα γίνει δίκαιο πριν πεθάνουμε εμείς και τα εγγόνια μας.

Μας συμφέρει να είναι φροντισμένες όλες μας οι ανάγκες σαν να είμασταν μωρά; Η ίδια η φύση μας έχει δείξει πως όχι! Η εξέλιξη ενός είδους προϋποθέτει προσαρμογή σε ακατάλληλες συνθήκες, αντίθετα με την ευημερία που προϋποθέτει το αντίθετο. Η ανθρωπότητα πέρασε μια περίοδο ευημερίας κι επικράτησε στο οικοσύστημά της. Τώρα χρειάζεται να εξελιχθεί αλλιώς θα καταστραφεί μαζί του. Όπως ανέφερα νωρίτερα, η αλλαγή μπορεί να συμβεί όταν αλλάξει το σενάριο, κι αυτό συμβαίνει ατομικά παρόλο που το σενάριο επιβάλλεται κοινωνικά. Η αλλαγή του σεναρίου είναι αποτέλεσμα εξέλιξης, η οποία είναι αποτέλεσμα προσαρμογής σε δυσμενείς συνθήκες. Η όντως ξεπερασμένη παιδαγωγική άποψη περί κακομαθημένου έχει και την άλλη όψη που υφίσταται εντός του υπάρχοντος σεναρίου, και θα την περιγράψω γλαφυρά με ένα εμπειρικό παράδειγμα: το/η/ο 40χρονος που ζει ακόμα με τη μαμά η οποία ακούραστα συνεχίζει να τον φροντίζει, στερώντας του κάθε δυσμένεια που θα τον βοηθούσε να εξελιχθεί. Γιατί να σταματήσει το gaming, να εργαστεί και να ανεξαρτητοποιηθεί αφού έχει εξασφαλισμένη την επιβίωσή του; Και γιατί με όλη αυτή τη φροντίδα να έχει μάθει ανιδιοτέλεια όταν ουσιαστικά το μόνο που του διδάσκει είναι πως αποτελεί το κέντρο του (μικρό)κοσμού του;