Τα αραπάκια, Πάνος Σαββόπουλος (Παλαί ντε σπορ live)

"Τα αραπάκια" έχουν την ιστορία τους. Κατ' αρχήν, οι στίχοι είναι του πανέξυπνου Στέφανου Ρικούδη, φοιτητή -τότε- της οδοντιατρικής, πολύ καλού φίλου μου, αναπόσπαστου μέλους της στενής παρέας, με ...ακραίο χιούμορ ενίοτε (μέχρι και τα μουστάκια του είχε βάψει μπλε, κάποια φορά) και αθεράπευτα ερωτιάρη για όσο -και μόνο- διάστημα ήταν καψούρης! Ερχόταν, λοιπόν, στην μπουάτ και συχνά μου έφερνε στιχάκια που είχε γράψει ακόμα και το ίδιο απόγευμα, τα οποία είχαν πάντα μία επικαιρότητα, όπως για παράδειγμα η "Μηνιγγίτιδα". Κάποια στιγμή, προς το τέλος της βραδιάς, ανέβαινε κι αυτός στο πάλκο, τα απήγγελε, εγώ με την κιθάρα έλεγα κάνα στιχάκι μελοποιημένο στο πόδι, χόρευε κιόλας στο μικρό πάλκο, έλεγε συνέχεια τραγουδιστά "τιάραμ, τιάραμ..." και ο κόσμος πολύ το είχε αγαπήσει το όλον. Να και μια χαρακτηριστική φωτογραφία στην ετικέτα του βίντεο.
(Είχα πει σε μια γκόμενα που τη γούσταρε και τη γυρόφερνε πολιορκητικώς, -όταν αυτή με ρώτησε τι είναι αυτό το "τιάραμ"- ότι πρόκειται για ένα νανούρισμα βυζαντινό με το οποίο τον κοίμιζε η γιαγιά του που είχε καταγωγή από τους Παλαιολόγους, -αλλά αμέσως πρόσθεσα και τους ...Κατακουζηνούς, όταν είδα ότι άνοιξε από έκπληξη το βαμμένο στοματάκι της. Η ...έτσι την "έφαγε" την παραμύθα και μετά ο άλλος -με τη σειρά του- "έφαγε" αυτήν, ξεκοκαλίζοντάς την με την ησυχία του. Ναι, αλλά αργότερα όταν έληξε η έλξη και για να ξεμπλέξει, έκανε τον τρελό εφευρέτη της θεωρητικής ...μελισσοκομίας!)
Χαλαρώσαμε, αλλά αλλιώς δεν έχει νοστιμάδα η ιστορία... Ένα βράδυ, που λέτε, μου έφερε ένα χαρτί με "Τα αραπάκια". Ενθουσιάστηκα όταν διάβασα τους στίχους, του είπα ότι θέλω να το μελοποιήσω κανονικά με τη ησυχία μου. Μετά τη μπουάτ, στο σπίτι μου -στο κουζινάκι, που δεν είχε δίπλα υπνοδωμάτια- βάζοντας κι ένα πανί κάτω από τις χορδές της κιθάρας για να μην ακούγεται, μέχρι να ξημερώσει το έφτιαξα. Το ηχογράφησα μάλιστα -ψιθυριστά- στο GRUNDIG TK-14, με τα καρούλια.
Έγινε πολύ αγαπητό το κομμάτι, το ζητούσαν παντού επίμονα, μέχρι και σε μια ταβέρνα, στα Βασιλικά, που είχαμε πάει παρέα για κολασμένα χειροποίητα ντόπια λουκάνικα, μου έφεραν μία κιθάρα και το είπα. Το τραγουδούσαν διάφοροι σε μπουάτ, ακόμα και στην Αθήνα. Με ρωτούσαν πού να το βρούνε, αλλά -φυσικά- δε γινόταν τότε να βγει σε δίσκο...
Τα αραπάκια, πάντως, συμβόλιζαν το λαουτζίκο, τα κροκοδειλάκια τους χουνταίους "επιβήτορες" και ο "σερίφης με τα μουστάκια" τον εκδικητή. (Κάποιοι ρωτούσαν μήπως αυτός ήταν ο Στάλιν, για να εισπράξουν ένα ατελείωτο "μπρρρ, τον μπούστη").