D'MC - Ο Άνθρωπος της βροχής

Στίχοι & Ερμηνεία : D'MC
Mουσική : 3HD

Στίχοι: Είχα ακούσει μία ιστορία για έναν άντρα που φοβόταν τη βροχή, όχι βροντές ή κεραυνούς, αλλά την κάθε σταγόνα. κάθε φορά έκλαιγε και σε κάποια γωνία έτρεχε να κρυφτεί, και όλοι αναρωτιούνταν τι παιζότανε με αυτόνα.
Μου'παν ότι πολύ μικρός, είχε μείνει ορφανός. ο πατέρας του πέθανε σε τροχαίο και η μάνα του στη γέννα. ήταν ωραίος τύπος -όχι πάντα υπογραμμός. για κάποια χρόνια είχε λείψει να σπουδάσει στα ξένα.
Ένα γεροντι, ο Ανέστης, που μικρό τον είχε στη δούλεψή του, ήταν ο μόνος που αραιά και που λάβαινε κάποια νέα του.
Του είχε γράψει πως είχε παντρευτεί και θα γινόταν πατέρας, μα στη κηδεία του μπαρμπαΑνέστη κάνεις δεν είδε τη γυναίκα του.
Από κείνη την ημέρα ζούσε μόνιμα στο χωριό. μόνος. χωρίς να πει ποτέ τι απέγιναν οι δικοί του. τον παρατήρησαν όταν έβρεχε που γινόταν νευρικός. κλειδώνοταν, μα ως την πλατεία ακούγονταν οι λυγμοί του. Κάποιοι τον ρώτησαν εμμέσως πλην σαφώς, αλλά αυτός το έπαιζε πώς δεν καταλάβαινε Για τι πράγμα μιλάνε κάποιοι ανόητοι του το είπαν ευθέως και αμέσως αποσύρθηκε αφήνοντας τους άλλους να συνεχίσουν να ρωτάνε.
Και όπως περνάνε τα χρόνια, έτσι χάθηκε και αυτός. κλείστηκε στο σπίτι του και έβγαινε μόνο για τα αναγκαία. μόνο όταν ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και ο ήλιος λαμπερός έβγαινε από το παράθυρο και φώναζε "καλημέρα" σαν μανιακός. έως ότου μία μέρα σε ένα μπαρ, πήγε για να πνίξει τον πόνο του στην μπύρα.
Από το ποτό δεν καταλαβαίνε ότι ξεκίνησε η καταιγίδα,
Και σύντομα στους δρόμους και χείμαρρους, πλημμύρα.
Όταν το είδε κρύφτηκε κλαίγοντας κάτω από ένα τραπέζι.
Όλοι σώπασαν, φοβήθηκαν, και έκαναν πίσω,
Γιατί μετά από λίγο το βλέμμα του άλλαξε. Έτρεξε προς την πόρτα και φώναζε " όχι θα σε νικήσω"
Βγήκε έξω! Ο χείμαρρος τον παρέσυρε! Δεν τον βρήκανε. Οι προσπάθειες βγήκαν άκαρπες, κι αν τον ψάχνουν για μέρες.
Βρέθηκε μόνο το σακάκι του μπλεγμένο σε κάτι ρίζες,
Και μες στις τσέπες του βρήκαν κάτι φωτογραφίες ακέραιες:
Μία γυναίκα με κοιλίτσα -μάλλον έγκυος θα ήταν- να χορεύει στη βροχή.
Τον πατέρα του σε μία άλλη.
Πήραν το δρόμο για το σπίτι του, να τις αφήσουν εκεί, και η περιέργεια τους γινόταν ολοένα και πιο μεγάλη.
Όταν έφτασαν, γυρίσανε το σπίτι ανάποδα.
Ψάξαμε παντού μήπως βρουν καννα στοιχείο.
Σε ένα συρτάρι του γραφείου του που πριν ήταν κλειδωμένο, ανάμεσα σε πένες και χαρτιά βρήκανε κάτι σα βιβλίο, σαν φάκελο, με τα αρχικά του απέξω, με χειρόγραφα, φωτογραφίες, ποιήματα, μοιρολόγια.
Στην τελευταία σελίδα είχε ένα κείμενο με τίτλο "Η σύνοψις"
Τους τράβηξε την προσοχή, και κάποιος διάβασε τα λόγια:
"Βρεγμένο, όχι από δάκρυα αλλά από σταγόνες βροχής, αυτό το χάρτινο στοιχείο που νιώθω να με τρυπάει.
Το αίτιο του τέλους, η αφορμή της αρχής.
Ένα άγριο πρόσωπο που νιώθω πως με αγαπάει.
Να παίζει τριγύρω, να μεγαλώνει, να μου μοιάζει.
Μα έφυγες προτού ήρθε η ώρα σου να ζήσεις,
Από ένα κρύωμα ανόητο πολύ πριν τον τοκετό, και εσύ αγάπη μου εξαιτίας της λυπης τώρα να μου λείπεις.
Αχ πατέρα! Το πρόσωπό σου βλέπω κάθε μέρα, με τρομαγμένο ύφος να προσπαθείς να με ηρεμήσεις.
Ο σηματοδότης σου είπε όχι, μα εσύ αψήφησες το χρώμα του,
Αφού νερό από τον ουρανό σε εμπόδισε να σταματήσεις.
Δεν μπορώ να τα κουβαλάω όλα αυτά άλλο πια!
Νιώθω πως η βροχή στοιχειώνει την κάθε κίνησή μου!
Τα δάκρυά μου βροχή, και οι σταγόνες της δικά μου δάκρυα!
Η βροχή ήταν παρούσα ακόμα και την ημέρα της γέννησής μου