Η «ανάγκη» μας για αποδοχή!

🚀 Τι όμορφα να είσαι κάπου ή με κάποιον και να νιώθεις ότι “όλα είναι εντάξει”;

Να νιώθεις, δηλαδή, ελεύθερος από την ιδέα του να “πρέπει” να είσαι κάποιος;

Ακούγεται απλό και σχεδόν αυτονόητο, διότι γιατί να θέλει ο οποιοσδήποτε να είναι “κάποιος άλλος” πέρα από αυτόν που είναι;

Ωραία που θα ήταν, ε;

Η ιστορία, όμως, είναι παλιά και ξεκινάει από την παιδική μας ηλικία.

Τότε που ως παιδιά, κάποιοι από εμάς, μάθαμε ότι για να είμαστε αποδεκτοί από τους σημαντικούς άλλους στη ζωή μας, “έπρεπε” να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους και να συμμορφωθούμε στις απαιτήσεις τους.

Και τότε είχαμε έναν πολύ σοβαρό λόγο να υπακούσουμε, διότι ως παιδιά η επιβίωση μας, η ίδια μας η ζωή εξαρτιόταν από τους άλλους.

Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς αλλά φαντάζομαι πόσο απειλητικό θα ακουγόταν αυτό στην παιδική μου ψυχή. Ότι δηλαδή, “αν δεν υπακούσω ή δεν συμμορφωθώ” ως καλό παιδί μπορεί να με εγκαταλείψουν ή ακόμα και να πεθάνω”.

Και κάπως έτσι, έμαθα από μικρός ότι “για να είμαι αποδεκτός από τους άλλους πρέπει να ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες τους”.

Μεγαλώνοντας παρατήρησα ότι στις σχέσεις μου εξακολουθούσα ανεξήγητα “να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των άλλων μόνον και μόνον για να μην χάσω την αποδοχή τους”.

Μέχρι που κατάλαβα ότι σήμερα ως ενήλικας η ύπαρξη μου, η επιβίωση μου, η ζωή μου δεν εξαρτάται πια από τους άλλους αλλά είναι στα χέρια μου.

Και ότι η ανάγκη μου για αποδοχή από τους άλλους δεν συνδέεται με την φυσική μου εξάρτηση από αυτούς. Δεν απειλείται πλέον η ίδια μου η ζωή αν δεν συμμορφωθώ με τις απαιτήσεις των άλλων, όπως τότε… που ήμουν παιδί!

Η επίγνωση αυτή έγινε σιγά - σιγά μια φωνή μέσα μου για ελευθερία από την ιδέα του “να πρέπει να είμαι κάποιος για να είμαι αποδεκτός!”.

Τώρα, η ανάγκη μου για αποδοχή συμβαδίζει με την ανάγκη μου να μπορώ να είμαι ο ευατός μου.

Και αυτό το ονομάζω ταξίδι αυτοπραγμάτωσης ή προσωπικής ολοκλήρωσης…

Να είστε καλά!