Adı oldu yalnızlık

Yanından geçerken gördüm; ne kadar küçük geldi.. çocukken top oynadığımız yer, koş koş bitmezdi, şimdi büyüdükçe dar geliyor artık her yer.. Kocaman bir dünyaya sahip olmaktı; aslında çocuk olmak.

Yurtta çocuk olmak; korunmasız kalmak sarılacak kimseyi bulamamaktır. Eksik olmaktır, Babalar ve Anneler gününde ne yapacağını bilmemektir..

Arkadaşlarınız babasını ve annesini anlatırken; yalandan gülümsemek, içinize ağlamaktır.. İçinden milyonlarca defa, dudaklarından “Anne, Baba” kelimesini dökememektir.. her şarkı ve şiirin sözlerinde “anne, baba” geçtiğinde içinde uktedir, burukluktur.. Sınıfta baban ne iş yapıyor diye sorulmasından korkmaktır…

Hani ne kadar uzamışız diye kapı kenarına attığımız çentikler var ya; Aslında her biri yaşayacağımız olumlu olumsuz güzel şeylerin birer rütbeleriymiş omuzlarımızda parlayan..

Büyüyoruz be… Geçtiğimiz yolları unutuyoruz, yaşadığımız acıları, koğuşlarda yorgan altlarında ağlayışlarımızı, kalabalık bir ziyaret grubu geldiğinde ranza altılarında saklanışlarımızı…

O kadar çok unutuyoruz ki…. Bu yüzden anla(ya)mıyoruz çocukları, biz çocukken bizi anlamadıklarını da unutuyoruz. Nasıl olsa çocuktur, unutur diyoruz; unutuyoruz, kendi çocukluğumuzu unuttuğumuz gibi..!

•••

Şarkı
Neslihan- Adı oldu yalnızlık 🎶