ΜΑΜΟΥΘ - Βελόνα στα άχυρα

Τα λόγια μου στο ρεύμα βραχυκυκλώνουν, την πένα μου και μένα
μπερδεύουν τα ακόρντα δεν μου κρατάν τα φώτα
Μου χτυπάνε την πόρτα για την ανάσταση κάποιου θεού λένε ήρθε η ώρα
Κλείνω τα κρόσσια, ξεχνάω ότι γνωρίζω μέχρι τώρα,
κρατάω την κεφάλα μου και μου ματώνουνε την γλώσσα, το αίμα να στάζει σαν ιδρώτας,
τα δάκρυα να μου ποτίζουν την μπιγκόνια,
τα χέρια μου να ράβουν του φινάλε τον χιτώνα,
Κρύβω τα άγχη μου σε κουτιά από χαρτόνια, ξεθάβω την σφεντόνα
Και ανέμελος κυνηγάω τα δαιμόνια, στο μάτι του κυκλώνα,
με σαχλαμάρες γεμίζω τα καρότσια,
ψώνια αδειάζουν τα καρότσια με πόζα και τα αγοράζουν και καλά από συμπόνια,
ιστορίες σαπίλας υπάρχουν πληθώρα, πάω στην κρυψώνα, με το κλειστό μου στόμα,
με τα άχαρα σύμβολα για κόμμα,
πάω στο καταφύγιο, για λύσιμο το αχίλλειο το πνίξιμο,
πάω για σβήσιμο, σε χειμερία νάρκη πέφτω ανά τρίμηνο
Να ξανά ξεκινάω το γήινο μου ταξίδι να βρω το ελιξίριο
Απτή ζωή να έχω ένα ενθύμιο

Που να ναι το φως στο τούνελ?
Εχθές ήταν εκεί αύριο λες να μην το δούμε?
Απαγάγανε την ελπίδα γράφουν οι φυλλάδες
Ρίχνουμε τις χάντρες μήπως μας κάνουν φάρσες

Βαρέθηκα τις διπλωματικές σου απαντήσεις
Τις διπλοστρωμένες σου επενδύσεις σε θορυβώδες συζητήσεις
Σε ψέματα και ανούσιες αναζητήσεις
Μπορείς απλά να το ζητήσεις
Θέλεις μήπως να με αγαπήσεις?
Θα ήθελες για μια φορά να μην με μισήσεις, το χαμόγελο να σβήσεις
Και τα κέρατα μου να ακονίσεις
Θα ήθελες για να λεπτό να το χαρτογραφήσεις
Απ’ τις σκιές δεν βλέπουμε καλά χωρίς γυαλιά όλο παραισθήσεις
Μου πες ένα βράδυ θα ‘ρθεις να με κρατήσεις
Αλλά μην στηριχτώ γιατί θα με αφήσεις
Μου πες ένα πρωί μην φεύγεις έλα να με φιλήσεις
Μα δηλητήριο στα χείλη να με γεμίζει τύψεις
Για το τέρας που στο υπόγειο δεν αφήνω να αγγίξεις
Που το ταΐζω και που δίνει απαντήσεις
Για Ευριδίκες και Εκάτες που για αυτές ξεκίναγα ταξίδι
Που θα ‘μαι στείλει
Πίσω στο σπίτι
θα με πετάξει
να γράφω ποιηματάκια για των ματιών σου τις αναταράξεις
σαΐτες από μετάξι μέσα στο χάος και την τάξη
να το καταγράψεις, σε στόλισα με ρίγη και χαρμάνι
πούλησα για σένα τον βαρδάρη στο παζάρι που να με πάρει

Που να ναι το τούνελ μεστό κάμπο
βελόνα στα άχυρα ψάχνουμε στο μαύρο άσπρο
Βλέπουμε σαν πυροτεχνήματα το πάθος
Κλείνουμε αβέρτα πόρτες μην τυχόν και βγούμε λάθος

Που να ναι το φως στο τούνελ?
Εχθές ήταν εκεί αύριο λες να μην το δούμε?
Απαγάγανε την ελπίδα γράφουν οι φυλλάδες
Ρίχνουμε τις χάντρες μήπως μας κάνουν φάρσες

*τώρα στο upload που ξαναέτρεξα τους στίχους για ορθογραφία, παρατήρησα ότι είναι απήγαναν, και όχι απαγάγαν....well... ας το βαφτίσουμε ποιητική αδεία :)