Με την αυγή.. - Σταμάτης Κόκοτας

«Από τη μάνα μου έμαθα να αγαπάω. Οι πρόσφυγες μού μάθανε τι να αγαπάω, δηλαδή πώς να διακρίνω όχι μόνο τον ανθρώπινο πόνο αλλά και να αρχίσω να υποψιάζομαι πώς παράγεται πέρα από το φυσικό πόνο και ο κοινωνικός πόνος. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη διδασκαλία. Το πρώτο μέγα μάθημα…»
Δημήτρης Χριστοδούλου
Γεννήθηκε στο Μεταξουργείο το 1924, δυο χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή σε μια περιοχή που ζούσαν πρόσφυγες. Η οικογένεια του ήταν φτωχή. Μεγάλωσε βλέποντας και βιώνοντας τον ανθρώπινο πόνο..
Στη δουλειά από παιδάκι, ΕΑΜ στην κατοχή, σύλληψη, βασανισμοί.
Συμμετοχή στα Δεκεμβριανά.Όμηρος των Βρεττανών, Αφρική...
Επιστροφή σε μια χωρα που μάζευε τα κομμάτια της.. Ποίηση, μυθιστόρημα.. θεατρικά έργα, ηθοποιία ακόμη.. Τραγούδια..
Ο κόσμος τον γνώρισε από τους μελοποιημένους στίχους του που μιλούν για τη φτώχεια, την κοινωνική αδικία, τη μετανάστευση, τις πολιτικές διώξεις, αλλά και τον έρωτα, την αγάπη, την ελπίδα, το όνειρο. Διακρίνονται για το λυρισμό , την πυκνότητα και πολλές φορές την αλληγορική τους έκφραση.
",,Εκεί μπορεί να πει κανείς ότι έδωσα ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Έχω κάνει τόσα τραγούδια… Νομίζω ότι είναι γύρω στα 400 ή 500. Με τον Θεοδωράκη, με τον Μαρκόπουλο, τον Ξαρχάκο, τον Ζαμπέτα, τον Πλέσσα, τον Δημητρίου, τον Λεοντή… Λοϊζος…Δεν ξέρω αν λησμονώ κανέναν. Θα έπρεπε να απαριθμήσω τουλάχιστον 30 ονόματα. Με όλη την αγάπη και με όλη την ευγνωμοσύνη μου. Μια απέραντη και πολύ θερμή συνεργασία. Μια εποχή πυρετού και ο κόσμος μαζί μας πάρα πολύ δυνατός, να δέχεται κάθε μας προσφορά. Μπορώ να πω ότι περάσαμε με το τραγούδι, πάνω από αυτή τη χώρα σαν την πιο λεπτή, την πιο ψιλή, την πιο ευγενική βροχούλα. .."
«…Έζησα το αίμα και το μετέτρεψα σε ποιητικό λόγο που είναι η έσχατη δικαίωσή μου. Αυτή είναι η δική μου προσφορά.»
Το έργο του, το «Αρχείο Δημήτρη Χριστοδούλου», μετά το θάνατό του δωρίστηκε από τη γυναίκα του Μαρία Κανδρεβιώτου στο Ινστιτούτο της Δανίας στην Αθήνα προκειμένου να ψηφιοποιηθεί και να αποτελέσει αντικείμενο ευρύτερης μελέτης.
Στην Ελλάδα δε γνώρισε ποτέ από την πολιτεία την αναγνώριση που του άξιζε. Γενιές και γενιές όμως, μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με τα τραγούδια του στα χείλη..
Στο βίντεο χορεύει ο ίδιος...
..........................
Με την αυγή
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Ερμηνεία: Σταμάτης Κόκοτας
(45αράκι της Columbia, του 1967)

Με την αυγή το βήμα μου
μ’ έφερε στο στενό σου
για να μου πουν τα μάτια σου,
για να μου πουν τα μάτια σου
αν είμ’ ο άνθρωπός σου

Στο πρώτο σκαλοπάτι σου
μ’ αγάπη τραγουδάω,
σκαλι σκαλί στην πόρτα σου
τα νιάτα μου ζητάω

Χαράματα κι η πόρτα σου
ήτανε σφαλισμένη
και η καρδιά μου την αυγή
και η καρδιά μου την αυγή
στο δρόμο ξεχασμένη

[ChristosGR]

*...το μεγαλείο τής χαράς, δεν θα το νοιώθαμε ποτέ, άν δεν υπήρχε το βαρύ συναίσθημα τού πόνου....*
*υπέροχη ανάρτηση

[konstantakopoulos]

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟ - ΕΓΩ ΤΟΝ ΛΕΩ ΚΑΙ ΗΡΩΑ- ΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ. ΚΑΛΗΜΕΡΑ

[odeon-orpheus]

Ένα διαμάντι της Ελληνικής δισκογραφίας.

[Elgrekoful]

H αγάπη, ο πόνος και η θλίψη είναι συγκοινωνούντα δοχεία Βασιλική δυστυχώς!!