ΑΠΟΔΟΧΗ

ΑΠΟΔΟΧΗ

Αποδέχομαι τον εαυτό μου σημαίνει πως με καλωσορίζω στη ζωή μου.

Αποδέχομαι όλες μου τις πλευρές, αλλάζω αυτά που μπορώ, συμφιλιώνομαι με αυτά που δεν έχω τη δύναμη ν’ αλλάξω, μαθαίνω τρόπους για να εξελίξω τον εαυτό μου ώστε να καταφέρω τις αλλαγές που ανταποκρίνονται στην αξία μου.

Αναγνωρίζω και εκτιμώ ως δώρα ζωής τις ικανότητες και τα ταλέντα μου και αναλαμβάνω την ευθύνη τους με χαρά και περηφάνια, συντροφεύοντας τα σε κάθε βήμα.

Δεσμεύομαι με καθετί που εκφράζει τη μοναδικότητά μου και επιτρέπω στον εαυτό μου να πρωτοπορήσει, αλλά και να διαφοροποιηθεί, αν χρειαστεί, από οτιδήποτε δοκιμασμένο, που πλέον δεν μ’ εξυπηρετεί.

Επεξεργάζομαι τα συναισθήματα που προκύπτουν από την τόλμη μου, ώστε να μην παραδοθώ στους φόβους μου και ακυρώσω ή υποτιμήσω ή θυσιάσω τον αέρα ελευθερίας μέσα μου.

Εξοικειώνομαι με τα ελλείμματά μου, χωρίς να νιώθω δύσκολα με αυτά. Κάθε συνειδητοποίηση για αυτό που δεν διαθέτω, εξελίσσει την επιθυμία μου να αναλάβω πιο ουσιαστικά αυτό στο οποίο μπορώ να επενδύσω και να εξελίξω.

Δέχομαι πως δεν χρειάζεται να κάνω τα πάντα για τους άλλους, γιατί οι άνθρωποι, που έχουν τη δυνατότητα να με εκτιμήσουν, θα το κάνουν, αξιολογώντας τη γνησιότητα των συναισθημάτων μου και την ποιότητα της προσφοράς μου.

Συμφιλιώνομαι με τα όριά μου και νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτά που έχω δημιουργήσει και για τις δυνατότητες μου. Δέχομαι τις ελλείψεις μου και ηρεμώ στην ιδέα πως δεν χρειάζεται να αναλάβω ό,τι με ξεπερνά και είναι πάνω από τον έλεγχό μου. Κάνω υπερβάσεις όταν είμαι έτοιμος να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου από αυτές.

Αλλάζω τις πλευρές εκείνες που επιδέχονται βελτίωση και διαχειρίζομαι τα δύσκολα συναισθήματα που προκύπτουν, χωρίς να τα επικρίνω ή να τα υποτιμώ.

Κάθε αλλαγή προκαλεί απώλειες ενός παλαιότερου τρόπου σκέψης που βιώνεται ως απώλεια και προκαλεί αναστάτωση.

Φάρος ελπίδας η φροντίδα των συναισθημάτων μου, με τρόπο που τα περιβάλλω και τα περιέχω, κατανοώντάς τα υπομονετικά.

Μοιράζομαι ισότιμα στις σχέσεις μου με τους άλλους, χαλαρώνοντας τις άμυνες μου, μέσα από ένα άνοιγμα καρδιάς.

Κάθε σκίρτημα το καλοδέχομαι, ενώ ζυμώνομαι με τα συναισθήματά μου για να το ξεπροβοδίσω στην καρδιά μου.

Καλωσορίζω την επιθυμία μου και συμφιλιώνομαι με τα συναισθήματα που μου προκαλεί. Κάθε συνάντηση με τον άλλον είναι στην ουσία συνάντηση με την καρδιά μου. Όσο της επιτρέπω να ανοιχτεί, τόσο εκείνη θα μ΄ανταμείψει με τα δώρα της που θα είναι η αγάπη για τον εαυτό μου και τους άλλους.

Όταν μας αποδεχόμαστε, νιώθουμε πλήρεις που έχουμε παρέα έναν άνθρωπο που αγαπάμε, τον εαυτό μας. Είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματά μας, καταδεκτικοί με τις στιγμές μας, επιεικείς με τις εμπειρίες μας, γενναιόδωροι στους δεσμούς με τη ζωή μας.

Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι ιδιώτης Κοινωνική Λειτουργός στα Χανιά, τέως στέλεχος του Κέντρου πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών Ν.Χανίων και τέως Εκπαιδευτικός Α.Τ.Ε.Ι. Είναι συγγραφέας του βιβλίου ‘Μαμά, μπαμπά, δε με κοιτάξατε και χάθηκα’, Εκδόσεις Αραξοβόλι

Η Μουσική είναι του Andre Rieu - My Way